Είναι μεγάλη μακακία το blogging;

Έχω αρχίσει να πιστεύω πως όσοι μπλογκάρουν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι βαρεμένοι.

Θα μου πεις τώρα, και ποιος δεν είναι βαρεμένος σήμερα;
Πρέπει να μπλογκάρει για να το καταλάβουμε;

Όχι. Αλλά αν μπλογκάρει, δεν μπορεί να κρυφτεί με τίποτα .

Ανοίγει το καπάκι και βλέπεις τι χρώμα βρακί φοράει η ψυχή του.

Πήξαμε στο βρακί.
Από σώβρακο μέχρι κιλότα extra extra large, να την κοιτάς και να γεννάει καγκουρό εκεί μέσα.

Κι όλα τα βρακιά γεμάτα τρίχες.
Από τις γνωστές εκείνες τις μικρές και τις σγουρές, που χειρότερο δεν έχω, από το να σου πιαστεί στο δόντι.

Με πολλά μπλογκς αυτό συμβαίνει.
Τα διαβάζεις και... φτύνεις τρίχες.
Και πέφτουν στο δικό σου μπλογκ.
Και φτύνει τρίχες κι ο δικός σου επισκέπτης.
Κομποστοποίηση μαλακίας.

Αμέτρητα χιλιόμετρα από τρίχες παράνοιας, παράκρουσης, υποκρισίας, μανιοκατάθλιψης, τρελής ζήλιας, μίσους, πάθους, αντίδρασης, βαρεμάρας, μοναξιάς, απωθημένων, στέρησης.
Δεν μιλάμε για μπλογκόσφαιρα, αλλά για μουνοκούβαρο.

Σίχαμα το παράδειγμα με τις τρίχες, αλλά το ζελέ το τρως σε μπολ, άμα το βάλεις σε πιατάκι, το γλείφεις απ΄το πάτωμα.

Εμένα για παράδειγμα, με κυνηγάει 3 χρόνια τώρα, μια βαρεμένη.
Δεν την ενόχλησα, της είπα κάποτε να πάει να γαμηθεί όμορφα και ωραία γιατί δεν μου αρέσαν τα βρακιά της, και την ξέχασα.
Ξεχνάει όμως αυτή;
Μου έχει σαπίσει το σπληνάντερο.

Αλλά πες ότι την ενόχλησα.
Τρία χρόνια δεν είναι πολύς χρόνος να με κυνηγάει;
Είναι ή δεν είναι βαρεμένη με του σύμπαντος τον πλάστη στην κεφάλα;

Θα είχα όμως τον καημό της άμα δεν μπλογκάριζα;
Όχι, άρα καλά μιλάω για μαλακία.

Μια άλλη εμπριμέ κιλότα που στεγνώνει στην ταράτσα του κυβερνοχώρου, απαιτεί να μην απλώσω κι εγώ τα βρακιά μου.
Βγάζω πολιτική κιλότα, μου λέει μάζεψτη μωρή Πασοκτζού.
Βγάζω στρινγκ, μου λέει κατέβασε τηνε μωρή πουτάνα.

Τα σώβρακα να δεις.
Κάτι ριγέ μπαμπακερά, να μη χωράνε στο πλυντήριο.

Που έχουν άποψη για τα πάντα, λατρεύουν την πολιτική και τις γυναίκες, αλλά αν διαφωνήσει κάποια μαζί τους, την αποστομώνουν αποκαλώντας την πατσαβούρα.
Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα.

Δυο τέτοια σώβρακα βλέπω απ΄το μπαλκόνι μου, παρόμοια βλέπουν κι άλλες να ανεμίζουν.

Αν επιμείνεις όπως κάνω εγώ σε μερικά θέματα, ανοίγουν τα κουμπιά του σώβρακου και τον πετάνε έξω.

Εκεί κάνω πίσω.
Δεν μπορώ να βλέπω πούτσες με όνομα μπλογκ.

"Πούτσα, τα βαθιά νερά της λήθης", "Πούτσα, θα κάνω ντου γρια ντου-ντου", "Πούτσα, ο κόκκινος Μάης", "Πούτσα, η σπηλιά του Εωσφόρου".

Το ίδιο πρόβλημα έχουν οι περισσότεροι μπλόγκερς.
Κάποιος τους καταδιώκει.
Κι αυτοί καταδιώκουν κάποιους άλλους.
Μπλόγκερ κατά μπλόγκερ, over.
Επειδή δεν γουστάρουν τις κιλότες τους.

Είτε ειδήσεις γράφεις, είτε για γαμήσια, για ποίηση, για τους Ελοχίμ, για πολιτική, για μπουζούκια, για την πιο σέξι γαρίδα του Ατλαντικού, κάποιος μαλάκας θα σε πηγαίνει πίπα-κώλο.
Και συνήθως τον πας κι εσύ.

Γιατί, και να μη θες, τσιμπάς.

Αν είναι πολιτικό το θέμα, το καταλαβαίνω.
Ένα πάθος το σηκώνει, γιατί και η λοβοτομή έχει δικαίωμα να μπλογκάρει.
Άντε και στις ειδήσεις να το καταλάβω.
Άμα σου κλέβει ο άλλος την είδηση και τη μοστράρει για αποκλειστικότητα, ένα ταψί γεμιστά το ψήνεις απ΄τα νεύρα σου πάνω στο πληκτρολόγιο.

Αλλά να καταδιώκουν τα μπουζούκια τη σέξι γαρίδα, και οι Ελοχίμ την ποίηση, είναι αδιανόητο.

Άστον ρε ηλίθιε να απλώσει τις κιλότες του, μαζί θα τις φορέσετε;
Μου το λέω συνέχεια.

Κι αυτό που κάνω τώρα, βάρεμα είναι.
Τρώω την ώρα μου για να ασχοληθώ με τα βρακιά των μπλόγκερς.
Κι εσύ που το διαβάζεις, αν είσαι μπλόγκερ, δεν πας πίσω.
Βαρεμένος χίλια τα εκατό.

Είπαμε όμως.
Ελάχιστες εξαιρέσεις ευτυχώς υπάρχουν, και πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι εκτός από πολιτισμένοι, κυρίως αθώοι.
Στην περίπτωση αυτή, όταν ανοίξει το καπάκι δεν βλέπεις βρακιά, αλλά μια ωραία ταινία.

Λέω ταινία επειδή μου αρέσουν, άλλος ας το πει βιβλίο, roof garden, ποδηλατόδρομο στο Σύνταγμα, ό,τι θέλει.

Λοιπόν ρεμάλια, για να τελειώνουμε.
Ή μαλάκες θα είμαστε, ή μπλόγκερς.
από την tsaousa