Οι κουκούλες και οι γραβάτες

Δεν έφταιγε η κακιά η ώρα.

Δεν ήταν η µεµονωµένη πράξη ενός παράφρονα που ξαφνικά τον κατέλαβε νερωνική µανία. Το χέρι του ήταν εξασκηµένο. Είχε ανάψει πολλά στουπιά πριν από το προχθεσινό, το µοιραίο. Είχε κάψει και ξανακάψει γιατί µπορεί να καίει ατιµώρητα. Γιατί κάποιοι - ιδιωτικώς αλλά και δηµοσίως - ανέχονται την παρανοµία του ως ακραία έκφραση µιας «δίκαιης οργής».

Η τραγωδία ήταν προγραµµατισµένη. Ηταν η εκπυρσοκρότηση του συλλογικού ήθους που υποσκάπτει καθηµερινά τους θεσµούς. Που συµβιβάζεται µε την παρανοµία και συχνά ψωµίζεται δι' αυτής.

Από το «λάδι» στις Εφορίες µέχρι το «φακελάκι» στα νοσοκοµεία, από τους αποκλεισµούς των λιµανιών µέχρι τις καταλήψεις των πανεπιστηµίων, από τις µαυρογυαλούρικες «εξυπηρετήσεις» µέχρι τις αδήλωτες πισίνες, πρωταγωνιστεί µια κοινωνία προγραµµατισµένη να αυθαιρετεί. Η κοινωνία που καταρρακώνει ό,τι τη συγκροτεί.

Όχι, δεν υπεραπλουστεύει όποιος... ισχυρίζεται ότι τα δεινά της Ελλάδας µπορούν να συναιρεθούν σε ένα πρόβλημα: στην ενστικτώδη απέχθεια για τους κανόνες.

Στη γενικευµένη αντίληψη ότι «η παρανοµία που συµφέρει είναι θεµιτή».

Ο εµπρηστής που σκότωσε τρεις νέους ανθρώπους δεν προσγειώθηκε ξαφνικά στην Ελλάδα. Φύτρωσε πάνω στο σάπιο σανίδι των θεσµών.

Γιατί, εν µέρει, έχει επιτύχει την ανοµία που ευαγγελίζεται.

Έχει εξασφαλίσει ότι θα µείνει ασύλληπτος. Κι έχει δει πολλούς - µε ή χωρίς κουκούλα, µε ή χωρίς γραβάτα - να εγκληµατούν χωρίς πότε να βρεθούν αντιµέτωποι µε τον νόµο.

Εδώ, πάνω στην τέφρα της Σταδίου, και τώρα, στο χείλος της χρεοκοπίας, η απάντηση στο ερώτηµα «ποιος έφταιξε» πρέπει να είναι µία: εγώ. Μόνο µε τη συναίσθηση µιας κάποιας προσωπικής ευθύνης µπορεί να αποτραπεί το επικείµενο συλλογικό ναυάγιο.

Ο άλλος δρόµος είναι να συρθούµε αµετανόητοι στο πεπρωµένο που ετοιµάσαµε. Και να καγχάσουµε στο τέλος σαν µπεκετικά ανδρείκελα που κάποτε προσπάθησαν.
Κάποτε απέτυχαν.
Δεν πειράζει.
Αποτυγχάνουν ξανά.
Αποτυγχάνουν καλύτερα.
του Μιχάλη Τσιντσίνη στα ΝΕΑ