Συγγνώμη, αλλά ας βγάλουμε επιτέλους τον σκασμό!!!

Να πενθήσουμε, επιτέλους!
Έκλεισα τη μέρα μου με το διάγγελμα του πρωθυπουργού στη Βουλή. Ποτέ άλλοτε δεν μου είχε φανεί σοβαρότερος και πιο δραματικός και την ίδια στιγμή, πάλι διαπίστωνα πόσο οι εν προκειμένω ακριβείς, σωστές αλλά τόσο και κακοποιημένες από τη μεγάλη χρήση λέξεις έμοιαζαν άδειες. Το ίδιο εισέπραξα διαβάζοντας και το μήνυμα του προέδρου της Δημοκρατίας.

Ξεκίνησα την ημέρα με ένα βιαστικό πέρασμα από την τηλεοπτική ενημέρωση, όπου φίλος δημοσιογράφος από το Θέμα έλουζε ως φασίστα, υποκείμενο, καραγκιόζη και άει χάσου άλλο δημοσιογράφο του Ριζοσπάστη που κι αυτός του απέδιδε τα ανάλογα. Όλοι προσπαθούμε να πούμε το μεγαλύτερο, το εντυπωσιακότερο, το πιο αποστομωτικό.
Συγγνώμη, αλλά ας βγάλουμε επιτέλους το σκασμό.

Οι μόνες λέξεις που θα... πρεπε να κυκλοφορούν στο νου μας και να κρατούν την φλύαρη γλώσσα δεμένη είναι: αθώος, νεκρός, πνιγμένος, αβοήθητος, τυφλή βία, αποτυχία, κατεστραμμένη χώρα.

Για να δουλέψεις για τη ζωή πρέπει πρώτα να ζήσεις και να δουλέψεις το πένθος σου, λένε όσοι ασχολούνται με τις δυναμικές της ψυχής. Νόμιζα, έτσι διδάχτηκα και έτσι αποκόμισα από τα λίγα διαβάσματά μου, ότι εμείς οι Έλληνες έχουμε στα γονίδια μας την αίσθηση του τραγικού, την αίσθηση της ενοχής και της ευθύνης.
Πού πήγαν αυτά;
Πώς μεταμορφωθήκαμε σε ευθυνόφοβους, πολυλογάδες και αενάως σαχλαμαρίζοντες;
Πώς γίνεται οι μόνες πράξεις μας να είναι καταστροφικές;
Ή μήπως εγκληματικές;
της Αναστασίας Λαμπρία στο protagon