Η θεοποίηση της κακουργίας

Το - σχετικό με τον «καλό υπόκοσμο» - μεγαλοβδομαδιάτικο κείμενό μου ήταν φυσικό να ενοχλήσει την «καθωσπρέπει» αυτή τάξη.

Όπως επίσης πολύ φυσικό είναι η περισπούδαστη αυτή τάξη να έχει και το περισπούδαστο πολυπληθές – απ’ την τσέπη και τον ιδρώτα του λαού εκτρεφόμενο - τεμπελχανείο της. Με τους περισπούδαστους υπερασπιστές και απολογητές της.

Παρότι θα περίμενε κανείς να είχαν σωπάσει και να είχαν λουφάξει ύστερα απ’ τον παροξυσμό και το παραλήρημα της τοκογλυφικής αλητείας, που, τον τελευταίο καιρό, εκδηλώνεται σε βάρος της Ελλάδας.

Θα ήθελα, λοιπόν, να πω στον ευυπόληπτο αυτόν «καλό υπόκοσμο» και στο αξιότιμο τεμπελχανείο του τα εξής πολύ απλά:

Οι πριν από δύο χιλιάδες (2.000) χρόνια αξιότιμοι ομοϊδεάτες τους, δεν σταύρωσαν το Χριστό, επειδή «βλασφήμησε», λέγοντας πως είναι γιος του Θεού. Γιατί το τελευταίο, που θα μπορούσε να τους ενδιαφέρει ήταν ο Θεός.

Ο Θεός ήταν το... εύσχημο πρόσχημα για να «τον βγάλουν από τη μέση». Όπως παντού και πάντοτε συμβαίνει. Όπου, στο όνομα των θρησκευτικών και κοινωνικών φρονημάτων και της νομιμοφροσύνης, σταυρώνουν όσους καταγγέλλουν το όργιο της ασυδοσίας και της αυθαιρεσίας τους.

Τον σταύρωσαν, γιατί ο Χριστός, με τη διδασκαλία του, σημάδευε κατάστηθα τη μοναδική τους θεότητα, που ήταν ο Μαμωνάς. Του οποίου η θρησκεία παραμένει στο διηνεκές και ακούει άλλοτε και αλλού σε άλλα ονόματα.

Με κυρίαρχο, στις μέρες μας, όνομα, εκείνο του καπιταλισμού, που τείνει να γίνει και η παγκόσμια θρησκεία. Στο βωμό της οποίας θυσιάζονται και θα θυσιάζονται, ολοένα και περισσότερα, εκατομμύρια αθώων.

Και, παρότι, στις μέρες μας, ο καπιταλισμός ξετσιτσιδώθηκε, μέχρι και του «φύλλου της συκής», εντούτοις οι μίσθαρνοι απολογητές του δεν σταματούν να το λιβανίζουν και να λιθοβολούν τους επικριτές του. Όμως…

Εκτός απ’ την κατάστηθη, κατά του Μαμωνά, στόχευσή του ο Χριστός, θέλησε να κόψει και τα δυο πόδια, τα δυο ανήθικα ηθικά στηρίγματα, του ανθρωποφάγου αυτού τέρατος, που είναι το νομικό και το θρησκευτικό κατεστημένο.

Που σαν πρώτο βήμα του έχει τη μεγαλύτερη απάτη στην πανανθρώπινη ιστορία, που είναι η ταύτιση της νομιμότητας με τη δικαιοσύνη.
Απάτη, που στις μέρες μας, όπως θα ’λεγε και ο ο ποιητής, «σε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει».

Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι μικροπταισματίες άνθρωποι του λαού δικάζονται και καταδικάζονται για ασήμαντες αφορμές, ενώ μεγλοαπατεώνες απολαμβάνουν τα προνόμια της εγκληματικής ασυλίας.

-«Γιατί, είπαν σε κάποιον υπουργό, δεν αποκαλύπτονται και δεν αντιμετωπίζονται ανάλογα οι αρχιτέκτονες της καταβαράθρωσης της ελληνικής οικονομίας»;

-«Δεν είναι εύκολο»! είπε ο υπουργός.

Και ασφαλώς έχει δίκιο! Γιατί αυτοί, που νομοθέτησαν το τέλειο, «εκ προμελέτης έγκλημα», της βουλευτικής και υπουργικής ασυλίας, κι εκείνοι, που επωφελούνται απ’ αυτό, είναι ιδιοφυΐες του είδους…

Και ύστερα επιμένουμε να μιλούμε και για…Δικαιοσύνη!

Το νομικό, λοιπόν, κατεστημένο νομιμοποιεί την κακουργία και την απανθρωπιά. Και κηρύσσει παράνομη τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά.

Το θρησκευτικό κατεστημένο στο βήμα αυτό του νομικού κατεστημένου έρχεται να προσθέσει ένα άλμα: Προχωρεί στη θεοποίηση της απανθρωπιάς και της κακουργίας.

Γιατί μόνο με τη θεοποίηση της κακουργίας μπορεί να ερμηνευτεί η δολοφονία και η σταύρωση του Χριστού.

Αθλιότητα, που διαιωνίζεται, όπου Γης νομιμοποιείται και θεοποιείται το έγκλημα. Σε βάρος των λαών και των αθώων. Και προς δόξαν του «καλού υπόκοσμου»!

Και αγαλλίαση, ασφαλώς, των υπερασπιστών, των ψηφοφόρων και των λιβανιστάδων του…
Παπα-Ηλίας