Μας σπρώχνουν για τρίτο γύρο εμφυλίου

Αρχίζει να ξεπερνάει κάθε ανεκτό όριο η πολιτική αναισθησία του μικροκομματισμού που μαζί με την κομματική βλακεία οδηγούν την κοινωνία σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και γίνεται πλέον ορατή μέσα στην κοινωνική αγωνία και την ανασφάλεια για το αύριο της χώρας μια νέα μορφή εμφυλίου, τρίτου γύρου, με πυρήνα αυτήν την φορά τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Ενός εμφυλίου που πάει να ξεσπάσει μεταξύ των εργαζομένων υπό την μονιμότητα και την προστασία της θέσης τους από το κράτος– εργοδότη και εκείνων των εργαζόμενων που η θέση εργασίας τους έχει να κάνει μόνο με την κρίση του ιδιώτη εργοδότη.

Αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί που, από... την μία πλευρά, με την απ΄ ευθείας συμμετοχή τους σε κυβερνήσεις ή την συμμετοχή της οικογενείας τους στην εξουσία (που είναι μεταξύ των τριών που εναλλάσσονται στον τόπο τα τελευταία πενήντα χρόνια) χρεοκόπησαν τη χώρα διογκώνοντας το κράτος για να βολέψουν την εκλογική τους πελατεία. Και από την άλλη φροντίζουν τώρα να προστατεύουν μόνο την μία από τις δύο τάξεις των εργαζομένων, προκαλώντας έτσι την άλλη τάξη αφού εκ των πραγμάτων το κράτος αδυνατεί πλέον όχι μόνο να χρηματοδοτήσει οποιαδήποτε ανάπτυξη αλλά να καλύψει και τις υποχρεώσεις του ακόμη και στην εντελώς υποτονική σημερινή δράση του ιδιωτικού παραγωγικού τομέα της οικονομίας. Το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να εξοφλήσει ούτε το 1 δισ. ευρώ που χρωστάει στους επενδυτές που αξιοποίησαν την μέχρι σήμερα αναπτυξιακή πολιτική. Και η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να διαβεβαιώσει κανέναν αν και πότε θα μπορέσει να χρηματοδοτήσει μια πραγματική αναπτυξιακή πολιτική στην ιδιωτική οικονομία.

Ξεκινάω λοιπόν από την κυβέρνηση η οποία ούτε ξεκαθαρίζει το θέμα της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα αλλά ούτε και αποσαφηνίζει πως θα πληρώνει τους κρατικούς υπαλλήλους που θα μείνουν με την μέθοδο της «ανακύκλωσης» έστω και μετά την (υποτιθέμενη ακόμη) συγχώνευση και κατάργηση άχρηστων κρατικών Οργανισμών.

Επιμένω δε στον όρο «ανακύκλωση» γιατί άρχισαν να κυκλοφορούν τα πρώτα «τρυκ» κάλυψης των απωλειών απολαβών, από τον περιορισμό επιδομάτων, με τοποθετήσεις «των δικών μας Πασόκων» σε συμβούλια και σε διοικήσεις Οργανισμών που δεν θα κλείσουν.

Ψάξτε το σας λέω και θα βρείτε «λαγούς»...

Κομματικά στελέχη και κομματικοί «φίλοι» κάθε μορφής οδηγούνται ήδη με παράλληλες απασχολήσεις σε Οργανισμούς που θα μείνουν. Προσθέτω σε αυτά και τις διαβεβαιώσεις των «δικών μας Πασόκων» που θα θιγούν από τον Καλλικράτη ότι «εκεί που θα σας στείλουμε θα έχετε μονιμότητα και ευκαιρίες για συμπληρωματικές απολαβές...» Ψάξτε το και αυτό. Ο κ. Παπανδρέου όμως οφείλει να το δει.

Περνάω στην αξιωματική αντιπολίτευση που ορθώνεται ως τείχος για την προστασία της μονιμότητας στον κρατικό τομέα. Εάν είναι διαφορετική η τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας να γίνει επίσημη δημόσια τοποθέτηση με απόλυτη σαφήνεια. Στη συνέχεια οφείλει να διαψεύσει αυτά που βεβαιώνουν τους πάντες οι εργατοπατέρες της Νέας Δημοκρατίας «για πλήρη στήριξη όχι μόνο της μονιμότητας αλλά και των κρατικών θέσεων εργασίας από το κόμμα» (όπως ακριβώς λένε).

Για τα Αριστερά κόμματα τι μπορεί να πει κανείς όταν ζητάνε από ένα απένταρο κράτος να χρηματοδοτήσει την κατανάλωση (για να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη) γνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό είναι μόνο για να στηρίξουν την πολιτική τους για τις μάταιες κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Αλλά τα Αριστερά κόμματα έτσι πολιτεύονται σε όλη την πολιτική τους ιστορία και δεν μπορεί να περιμένει κάποιος να αλλάξουν. Στις κινητοποιήσεις όμως αυτές νομίζει ότι μπορεί να κρύβεται και η Νέα Δημοκρατία που σε δύο τουλάχιστον, ανεπίτρεπτες περιπτώσεις, έβαλε το βλακώδες κομματικό χεράκι της.

Και είναι να απορεί κανείς; Δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί οι πολιτικοί που έχτισαν μέχρι σήμερα τις συντεχνίες οι οποίες κατασπάραξαν μαζί με τους ίδιους τους πολιτικούς τον κρατικό κορβανά όλων των Ελλήνων φορολογουμένων τι μπορεί να προκύψει από το συνεχιζόμενο θέατρο που παίζουν με τους εργαζόμενους μέσα από τους ελεγχόμενους κομματικά εργατοπατέρες;

Δεν αντιλαμβάνονται ότι όταν οι εργαζόμενοι της τάδε μεγάλης ιδιωτικής επιχείρησης που θα κλείσει συγκεντρωθούν στο υπουργείο Οικονομίας στην πλατεία Συντάγματος και τους ζητήσει ο θυρωρός του υπουργείου να μην κλείνουν την πόρτα μπορεί μέσα στην αγανάκτηση τους να θυμηθούν ότι ο κρατικός θυρωρός έχει μόνιμη εργασία και υπερωρίες μαζί με επιδόματα; Και αν το θυμηθούν πως θα αντιδράσουν εκείνη την στιγμή.

Αν λοιπόν κάτι τέτοιο γενικευθεί, με τις πληροφορίες για την τακτοποίηση των απωλειών των επιδομάτων και των θέσεων εργασίας στους κρατικούς υπαλλήλους βρείτε εσείς ονομασία για το φαινόμενο.

Εγώ τον αποκαλώ κίνδυνο εμφυλίου. Εσείς πείτε τον όπως θέλετε.
του Γιώργου Κράλογλου στο capital