Το πάρτι με τα μαστίγια

Παρά τις κατά καιρούς λεκτικές μου υπερβολές, βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι τα πράγματα για να μην ευτελίζονται, θα πρέπει να γίνονται με μέτρο και φειδώ. Η ποιότητα πάντα χάνεται μέσα στην ποσότητα και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι ανά τον κόσμο φημισμένοι σεφ, οι οποίοι και φροντίζουν να μας σερβίρουν το λάδι τρούφας και το χαβιάρι σε μικρά, έως μικροσκοπικά πιατάκια, παρά το γεγονός ότι κανείς απ’ αυτούς δεν αμφιβάλλει ότι έχουμε τον τρόπο ν’ αγοράσουμε όχι μόνο τη φετινή, αλλά και όλη τη μελλοντική παραγωγή της Κασπίας.

Το ίδιο συμβαίνει και με το σεξ, η απόλαυση του οποίου δεν εξαρτάται από την πληθώρα των παρτενέρ ή από το πλήθος και τη συχνότητα χρήσης των εξωτερικών βοηθητικών εργαλείων. Ενώ, δεν θα προβάλλαμε ιδεολογικές αντιρρήσεις στη λελογισμένη χρήση των χειροπεδών ή ενός λιτού μαστιγίου, πεποίθησή μας είναι ότι η κατάχρηση αυτών οδηγεί στην εξαχρείωση του θύματος, και συνεπώς στην ακύρωση της απόλαυσης.


Αυτό λοιπόν που... αντιλαμβάνομαι ότι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στη χώρα μου, είναι ότι το καλής ποιότητας σεξ, για το οποίο ήμασταν και παγκοσμίως φημισμένοι, έχει διολισθήσει σε μια εκδοχή παρανοϊκού και παρηκμασμένου μαζοχισμού, από τον οποίον αδυνατούμε ν’ απαγκιστρωθούμε, όπως και κάθε ανήμπορος και αυτοκαταστροφικός εθισμένος. Αν και η παρακμή σε μικρές μπουκίτσες, μπορεί να έχει μια κάποια δόση γοητείας, εν τούτοις η άνευ όρων υποταγή στην παρακμή αποτελεί δείγμα ασθένειας, σοβαρότερης και από αυτή την ίδια την παρακμή.

Παρατηρώ μήνες τώρα τον κόσμο να βολοδέρνει, να μαζοχίζεται και να σταυρώνεται σε μια χριστιανικού τύπου, απέλπιδα προσπάθεια εξαγνισμού για διαπραχθείσες και μη διαπραχθείσες αμαρτίες, συλλογικές και ατομικές. Εξηγήσαμε πολλάκις την προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών και συλλογικής ενοχοποίησης του κοινωνικού σώματος από όλους αυτούς που αμάρτησαν βαριά αυτά τα χρόνια και δεν μετανόησαν.

Αλλά, αν στο τέλος τέλος κάνουμε ένα σκόντο και δεχτούμε, εμείς οι τυπτώμενοι αμαρτωλοί, να επωμιστούμε κάποιες από τις αμαρτίες που μας καταλόγισαν, όπως μικροδωράκια που δώσαμε εκεί που δεν έπρεπε, αποδείξεις που δεν πήραμε, αποδείξεις που δεν κόψαμε, ή φόρους που δεν πληρώσαμε, εν τούτοις επ’ ουδενί λόγο θα πρέπει να επωμιστούμε και αυτές που ουδόλως μας αναλογούν. Και ποιες είναι αυτές;

Βγαίνω λοιπόν μπροστά και κατηγορηματικά δηλώνω ότι αρνούμαστε να τιμωρηθούμε για το ότι σπαταλούσαμε, για το ότι δανειζόμασταν, για το ότι ξοδεύαμε παραπάνω απ’ όσο άντεχε η τσέπη μας, στο βαθμό που ολόκληρες επιχειρήσεις, ολόκληρες τράπεζες, ολόκληρα κράτη, ολόκληρο το οικονομικό σύστημα, και ο θεός μαζί, ξόδευαν και σπαταλούσαν πολύ παραπάνω απ’ όσο άντεχε κι η δική τους τσέπη, και όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν και σαν back up ολόκληρη την Οικονομική Θεωρία, ολόκληρα οικονομικά ινστιτούτα κι επιτελεία και καμιά αρμαθιά από βραβεία Nobel από πίσω, να τους κάνουν αβάντα και να τους νομιμοποιούν! Αυτή ήταν η νόρμα, κύριοι, αυτή ήταν η Ορθοδοξία, αυτό ήταν το ορθόν, σ΄ αυτό το τσάμικο χόρευε ο κόσμος όλος.

Το να έρχεστε λοιπόν εκ των υστέρων και να ζητάτε τα ρέστα απ’ όλους αυτούς που σας εμπιστεύτηκαν και που πιστά σας αντέγραψαν, δεν αποτελεί πράξη ανδρείας! Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα σύστημα χρεοκοπεί. Έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία, αλλά ποτέ δεν γύρισαν να ζητήσουν ευθύνες από αυτούς οι οποίοι το είχαν υποστεί. Ζήτησε ποτέ κανείς ευθύνες από τους Ρώσους πολίτες για την παρακμή της Σοβιετίας; Δεν νομίζω να υπήρξε ιστορικός που να τόλμησε να βγάλει λάδι τις ηγεσίες και να επιρρίψει τις ευθύνες στο λαό. Ζήτησε ποτέ κανείς ευθύνες από τους Ρωμαίους πολίτες για την πτώση της αυτοκρατορίας τους; Είδε ποτέ κανείς η παρακμή να ξεκινάει απ’ το λαό και να διαφθείρει αμόλυντες εξουσίες; Δεν το νομίζω. Η ιστορία έχει καταγράψει μόνο ηγεσίες, αυτές στηλίτευσε, αυτές αναθεμάτισε.

Το πάρτι λοιπόν με τα μαστίγια καιρός είναι να τελειώνει. Παρατράβηξε πια το σχοινί, και η αρχική ηδονή κοντά είναι να γίνει τραύμα!
από το e-cynical