Πάρτε τα λεφτά και τρέξτε...

Αρχίζει να γίνεται υπερβολική αν όχι ακατανόητη η επιμονή της κυβέρνησης να προβάλει με κάθε τρόπο ως μέγα επίτευγμα την διπλωματική επιλογή να μην ζητήσει βοήθεια αλλά πολιτική στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιλαμβάνομαι ασφαλώς ότι μέχρι σε ένα σημείο το, κατά τα άλλα, επικοινωνιακής μορφής εύρημα ότι δεν ζητήσαμε βοήθεια συνδέεται με την προσπάθειά μας να διασώσουμε ότι μπορούμε από την εθνική μας υπερηφάνεια.

Αγγίζει όμως τα όρια της υπερβολής η ιδιαίτερη έμφαση που δίδεται στο γεγονός αυτό. Που είναι μεν επιτυχία αλλά δεν δίνει λύσεις.

Γιατί όταν ο σοβιετικού τύπου Ελληνικός κρατικός τομέας ζητάει από την 1η Ιανουαρίου του 2010 για κάθε μήνα του ίδιου χρόνου 2 δισ. ευρώ για να συντηρηθεί. Όταν χρειαζόμαστε άλλα 20 δισ. ευρώ για άμεσες υποχρεώσεις μας. Και όταν έχουμε απέναντί μας τα κοράκια της διεθνούς κερδοσκοπίας τι ζητάμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Πολιτική στήριξη μόνο ή και βοήθεια γιατί καιγόμαστε;
Θα μου πείτε ότι υπάρχει και η εθνική μας υπερηφάνεια. Υπάρχει και η εθνική μας κυριαρχία. Υπάρχει και το εθνικό μας φιλότιμο. Υπάρχει τέλος και ο εθνικός μας εγωισμός ότι θα τα βγάλουμε πέρα με το πρόγραμμα σταθεροποίησης που παραδώσαμε ήδη στις Βρυξέλλες.

Πολύ ωραία όλα αυτά ως... πολιτικοί εθνικοί στοχασμοί. Ας τα δούμε όμως περισσότερο προσεκτικά. Τι μπορεί να περισωθεί πλέον από την πολιτική μας υπερηφάνεια όταν όλη η Ευρώπη γελάει με την επιμονή μας να διατηρήσουμε μια σοβιετικού τύπου οικονομία που μας οδηγεί στο γελοίο σημείο να χαλκεύουμε τα στοιχεία που παραδίδουμε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πορεία της οικονομίας μας. Πως μπορούμε να σταθούμε ως σοβαρό κράτος όταν επιμένουμε να διατηρούμε υπό την κρατική κατοχή το ηλεκτρικό ρεύμα, το φυσικό αέριο, τα νερά, τα ταχυδρομεία, τις μεταφορές, τα τρένα, το υπέδαφος, τα μεταλλεύματα, την παραγωγή πετρελαίων, μερικές Τράπεζες, την παραγωγή ζάχαρης, τα προϊόντα άμυνας, νοσοκομεία «λαμόγια» και μέχρι χθες με τα λεφτά των φορολογουμένων τα ναυπηγεία, τις αερομεταφορές και μέρος από τις τηλεπικοινωνίες.

Γιατί απορούμε όταν μας τρίβουν στα μούτρα τα χαλκευμένα στοιχεία για τα μεγέθη της οικονομίας όταν από την άλλη μεριά δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε το γιατί συντηρούμε 1.100.000 δημόσιους υπαλλήλους και τους περίπου 1000 κρατικούς Οργανισμούς που δεν τους κλείνουμε γιατί δεν ξέρουμε που να βολέψουμε την εκλογική μας πελατεία και πως θα εξασφαλίζουμε τα «σύμφωνα μη επιθέσεων» με τις συντεχνίες του κράτους κατακτητή της οικονομίας .

Το μοναδικό μας επιχείρημά ότι και άλλα κράτη μέλη έχουν επίσης υψηλό έλλειμμα και ίσως υψηλότερο χρέος δυστυχώς δεν μας καλύπτει για δύο βασικούς λόγους. Αφενός γιατί τα συγκεκριμένα αυτά κράτη μέλη έχουν ανοίξει τις αγορές τους κάνουν σοβαρές συμφωνίες με ιδιώτες και δεν χρησιμοποιούν αλχημείες για να βολεύουν τους χιλιάδες που «προστατεύουν» στους κρατικούς Οργανισμούς οι Έλληνες εργατοπατέρες. Και αφετέρου γιατί δεν βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως κουτόφραγκους που μπορούν (όπως οι Ελληνάρες) να τους πασάρουν τα γνωστά ελληνικά πολιτικά τερτίπια. Πέρα δε από αυτά κανένα άλλο κράτος μέλος έφθασε στο σημείο να εκθέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε τέτοιο βαθμό που την εκθέσαμε εμείς. Κανένα άλλος κράτος μέλος δεν έφθασε στο σημείο να πάρει μέτρα σταθεροποίησης με συνταγές των Βρυξελλών και με επιτήρηση λόγω ελλείψεως εμπιστοσύνης.

Ας έλθουμε και στον εθνικό μας φιλότιμα. Ασφαλώς και κάνει καλά να το προβάλλει ο κ. Γ. Παπανδρέου. Αλλά τόσο ο ίδιος όσο και ο επικεφαλής του οικονομικού του επιτελείου κ. Γ. Παπακωνσταντίνου γνωρίζουν πολύ καλά ότι για την σημερινή θέση της οικονομίας μας ευθύνη έχουν ασφαλώς οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. των τελευταίων 25 ετών . Όμως το εθνικό μας φιλότιμο το συνέτριψαν μόνο οι κυβερνήσεις του κ. Κ. Καραμανλή όταν αντί να αλλάζουν τακτική άλλαζαν του υπουργούς που αντιδρούσαν. Όταν το πάνω χέρι στις κυβερνήσεις το είχαν πάντα οι κράτιστες και οι υπόδουλοι των συντεχνιών.

Δεν έχει ευθύνες συνεπώς ο κ. Γ. Παπανδρέου για την κατάντια της χώρας και καλώς την επιρρίπτει στον μεγαλύτερο βαθμό στην Ν.Δ.

Έχει όμως ευθύνες όχι μόνο πολιτικές αλλά και ιστορικές αν δεν κάνει μεταρρυθμίσεις. Αν δεν ξηλώσει το σημερινό άχρηστο , αντιπαραγωγικό και αποτυχημένο κράτος σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν σταματήσει την πρόκληση των προνομιούχων κρατικών υπαλλήλων στου μεροκαματιάρηδες του ιδιωτικού τομέα. Αν δεν βοηθήσει την ανεργία όχι με προσλήψεις αλλά με ανάπτυξη και αύξηση των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα στον οποίο πρέπει να περάσει όλο το μη βιώσιμο κράτος «επιχειρηματίας».

Μόνο έτσι μπορεί μα τα καταφέρει με την πολιτική σταθεροποίησης. Και τότε ας μας ξαναθυμίσει ότι ζήτησε μόνο πολιτική στήριξη από την Ε.Ε. Μέχρι τότε ας φροντίσει να πάρει εκτός από τις ευχές των Βρυξελλών και τους πόρους που έχουμε ανάγκη να τα βγάλουμε πέρα. Μέχρι τότε ας ισχύει το «πάρτε τα λεφτά και τρέχτε...».
του Γιώργου Κράλογλου στο capital