Στερέψαμε...

Στερέψαμε από ιδέες. Στερέψαμε από θεωρίες. Καταντήσαμε να παίζουμε στα κασετόφωνα του μυαλού μας λιγδομένες κασέτες με τις ίδιες φωνές, τους ίδιους λόγους, τις ίδιες θεωρίες. Ξέρουμε ήδη που θα κολλήσει η ταινία. Είμαστε έτοιμοι να την ισιώσουμε για να την ξανακούσουμε με την ίδια λαχτάρα και με την ίδια βαρεμάρα.

Καταντήσαμε την ζωή μας αγώνα Ολυμπιακού- Παναθηναϊκού. Φανατιζόμαστε με το τίποτε και υπερασπιζόμαστε τους τραπεζικούς λογαριασμούς των προέδρων με φωνές και κωλοδάχτυλα υψωμένα στον αέρα. Μπαίνουμε σε συγκεκριμένες Θύρες και τσαμπουκαλευόμαστε στον δρόμο άνευ λόγο, άνευ αιτία. Απλά για να έχουμε κάτι να πιστεύουμε. Όμως στερέψαμε.

Στην ουρά σαν τα ζώα προς το σφαγείο. Δεν έχουμε... όρεξη πλέον ούτε να μουγκανίσουμε. Ξεπερνάμε κουβέντες, συμπεριφορές, φασισμούς της καθημερινότητας γιατί πλέον δεν έχει άλλο το σακούλι των πρώην ονείρων μας. Στα ίδια καφέ, στα ίδια σούπερ μάρκετ, στα ίδια μπαρ, στα ίδια θέατρα, στους ίδιους συλλόγους, στις ίδιες ταβέρνες, στα ίδια κόμματα. Στα ίδια και στα ίδια γιατί στερέψαμε.

Δεν γράφουμε πλέον ιστορία, απλά την διαβάζουμε και συχνά-πυκνά πετάμε στην παρέα την τάδε λεπτομέρεια που θα μας κάνει για λίγο ουσιαστικότερους. Κλέβουμε από το παρελθόν, από τις πράξεις άλλων, από τα όνειρα νεκρών για να κρύψουμε πόσο αόρατοι είμαστε για τον δίπλα. Ζούμε με τις ζωές άλλων γιατί στερέψαμε.

Στερέψαμε κι όμως γεννηθήκαμε με την μήτρα του εγκεφάλου μας γόνιμη. Κάποτε δεν ξέρω πότε, είμαστε γόνιμοι. Ξεχάσαμε όμως ότι για να γεννηθεί η συνέχεια έπρεπε να δεχθούμε μέσα μας το ετερώνυμο. Μα εμείς κλείσαμε τα μυαλά μας, κλείσαμε τις ζωές μας, κλείσαμε τις ψυχές μας, κλείσαμε το πάθος μας και στερέψαμε.
γράφει ένας απλός άνθρωπος