Πέτρες, τούβλα και επανάσταση...

Η επαναστατική γυμναστική ήταν ανέκαθεν ένα από τα αγαπημένα αθλήματα της ελληνικής αριστεράς. Το... στράτευμα προετοιμαζότανε για τη μεγάλη επανάσταση και κατά διαστήματα δοκίμαζε τις δυνάμεις του, κλείνοντας δρόμους, οργανώνοντας μεγάλες απεργίες, καταλαμβάνοντας δημόσιους χώρους. Κι αυτό το ονομάσαμε «λαϊκός αγώνας». Αντίθετα, την οποιαδήποτε προσπάθεια της συντεταγμένης Πολιτείας να εφαρμόσει το νόμο την είπαμε «βάρβαρη αντίδραση του φασιστικού κράτους».

Αυτό που έγινε... χτες στο υπουργείο Εργασίας είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι συνδικαλιστές δήλωσαν στο συγκεντρωμένο πλήθος ότι δεν τους κάλυπταν οι απαντήσεις της κυβέρνησης στα αιτήματά τους και τότε το «πλήθος» αποφάσισε να καταλάβει το υπουργείο! Τόσο απλά, τόσο φυσικά...

Οι δυνάμεις ασφαλείας επιχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, να αποτρέψουν την κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου. Τι άλλο θα μπορούσαν δηλαδή να κάνουν; Να συνοδεύσουν, μήπως, τους επίδοξους καταληψίες στο γραφείο του υπουργού και να τους κεράσουν καφέ;

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα συνδικάτα κλιμακώνουν τις... «κινητοποιήσεις» τους, λίγες μέρες μετά από τις εκλογές. Το ΚΚΕ και η αριστερά γενικότερα, είναι από τους ηττημένους των εκλογών και θέλουν τώρα να αποδείξουν, πρώτα απ’ όλα στα μέλη και στους φίλους τους, ότι παραμένουν ισχυροί στον κοινωνικό στίβο και επιπλέον θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Στην Ελλάδα έχουμε θεοποιήσει το συνδικαλιστικό κίνημα και έχουμε ξεχάσει ότι η Δημοκρατία δεν πηγάζει από τα γραφεία των «φωτισμένων ηγεσιών», αλλά από τον ίδιο το λαό. Τα αστικά κόμματα υπήρξαν υπερβολικά ευγενικά απέναντι στην αριστερά και της επέτρεψαν να μονοπωλήσει έννοιες όπως αυτή της Δημοκρατίας και να κυριαρχήσει ιδεολογικά στην ελληνική κοινωνία. Δημοκρατία, όμως, κύριοι, δεν είναι να τα σπάμε όταν δεν συμφωνούμε με τις απόψεις του άλλου, ούτε να επιβάλλουμε δια της βίας την άποψή μας.

Μπορεί τα στελέχη της αριστεράς να νιώθουν ότι αποκτούν ρόλο στη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ζωή κατεβάζοντας στο δρόμο τις στρατευμένες δυνάμεις τους. Το κακό είναι ότι εκτός από τους απεργούς του λιμανιού υπάρχουν και οι έμποροι που αυτή τη στιγμή πλήττονται και οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις τους που απειλούνται από τις επιπτώσεις της απεργίας. «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»! Αν και διαφωνούμε, θα δεχτούμε για λόγους οικονομίας της συζήτησης ότι θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Αλλά ποιου εργάτη; Εκείνου που περιφρουρεί τα «κεκτημένα» του στον Πειραιά ή εκείνου που μπορεί αύριο να βρεθεί ξαφνικά σε μία χρεοκοπημένη επιχείρηση εξαιτίας αυτής ακριβώς της απεργίας;

Είναι καιρός να μιλήσουμε ανοικτά. Ανοικτά για όλα. Για τον πραγματικό ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος, για τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα όλων των εργαζομένων, για τη Δημοκρατία. Δίχως ταμπού και δίχως προκαταλήψεις. Διαφορετικά θα βλέπουμε για πολλά ακόμη χρόνια τις ίδιες θλιβερές σκηνές: Τους μάο – μάο να καίνε την Αθήνα κάθε Χριστούγεννα, τους φωτισμένους ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος να επιχειρούν να καταλάβουν δημόσια κτίρια και τους ξένους επενδυτές να φεύγουν από αυτή την περίεργη χώρα...
Θανάσης Μαυρίδης στο capital