Είμαστε όλοι (απελπιστικά) επώνυμοι

«Μη λες ονόματα» ψιθύριζαν σε δύσκολα χρόνια. Γενικά οι Ελληνες έχουν ένα ζόρι με το όνομά τους, όπως οι Ινδιάνοι με τις φωτογραφίες. Το όνομά μας είναι η ψυχή μας και δεν γουστάρουμε να μας το τραβολογάνε από δω κι από κει.

Τα πράγματα αλλάζουν. Το όνομά μας είναι πλέον περιζήτητο - ούτε στο Χόλιγουντ δηλαδή τέτοια δόξα, τέτοια γκλαμουριά, τέτοια επωνυμία-επιδημία.

Τις προάλλες... ήμουν σ' ένα πασίγνωστο μαγαζί. Διεθνής αλυσίδα και τα ρέστα. Ψώνισα μια σαχλαμάρα, κάτω από είκοσι ευρώ. Πλήρωσα μετρητά, όχι με πιστωτική. «Το όνομά σας;» με ρωτάνε στο ταμείο.

Αρπάχτηκα κάπως. Τι το θέλετε; Γιατί πρέπει να τους πω πώς με λένε; Κι αν δεν γουστάρω; Μπλουζάκι, γιοκ. «Πολιτική της εταιρείας». Η δική μου πολιτική ήταν να τσαντιστώ και να φύγω. Πάντως, τη δήλωση ονόματος παντού και συνέχεια από δω και μπρος δεν τη γλιτώνουμε.

Θέλεις καρτοκινητό; Θέλουμε ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο. Τουλάχιστον! Θέλεις blog; Κανένα πρόβλημα, αλλά βάλτε μας εδώ και μια υπογραφή, να ξέρουμε πού ακριβώς να σας βρίσκουμε αν -λέμε τώρα- χρειαστεί να σας μπαγλαρώσουμε. Κι ένα πιστοποιητικούλι κοινωνικών φρονημάτων -εντελώς μεταξύ μας- δεν θα μας χάλαγε, αλλά πού να τρέχουμε τώρα στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, είναι και ακριβοί οι δικηγόροι...

Να δηλώνουμε λοιπόν ποιοι είμαστε: Στα τηλέφωνα, στο Διαδίκτυο, στα εισιτήρια, στις συναλλαγές. Αν είναι απαραίτητο, εντάξει. Αλλά γιατί αυτό δεν λειτουργεί και προς τις δύο κατευθύνσεις; Γιατί όταν παίρνεις σ' ένα τηλεφωνικό κέντρο δεν μιλάς ποτέ με άνθρωπο, αλλά με «θέση»; («Θέση τρία, πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»). Γιατί δεν έχουν τα ονόματά τους σε εμφανές σημείο οι οδηγοί στα ταξί, οι ελεγκτές στα τρένα, οι νοσοκόμοι στα δημόσια νοσοκομεία;

Άμα είναι να λέμε ονόματα, να τα λέμε, εντάξει;
Όχι μόνο όπου μας συμφέρει!
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο Έθνος