Το νέο καθεστώς των "μεμονωμένων" περιπτώσεων...

Στις φυλακές, μας λένε οι αρμόδιοι, δεν επιτρέπονται ελεύθερα τα κινητά. Στην πράξη διαπιστώνουμε όμως (όπως και με τη συμμορία απαγωγής του κ. Παναγόπουλου) ότι όποιος κατάδικος θέλει μπορεί να έχει και το κινητό του. Αρκεί να λαδώσει γενναία τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. «Μην γενικεύετε όμως το παράνομο αυτό φαινόμενο» μας είπαν από τα παράθυρα των τηλεοράσεων εκπρόσωποι του Σωματείου των σωφρονιστικών. «Πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις...». Τώρα το πώς γίνεται οι κατάδικοι να μιλάνε με τις ώρες και να οργανώνουν απαγωγές, ληστείες και δολοφονίες με κινητά μέσα από τις φυλακές είναι θέμα που (επισήμως βέβαια) μένει αναπάντητο.

Αλλά ας... πάμε παρακάτω. Τα δύο προηγούμενα χρόνια στην επικαιρότητα πρωταγωνίστησαν γεγονότα «λαδώματος» δικαστικών μέσα από παραδικαστικό κύκλωμα. Δικαστικοί, μεγαλοδικηγόροι και μεσάζοντες πέρασαν το κατώφλι του Κορυδαλλού. Αλλά οι εκπρόσωποι του δικαστικού κλάδου και του δικηγορικού συλλόγου μας διαβεβαίωσαν «Μην στέκεστε στα γεγονότα αυτά. Πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις... που δεν αποτελούν κανόνα αλλά εξαίρεση».

Την ίδια διετία αποκαλύφθηκε ότι αστυνομικοί αλλά και αστυνομικά τμήματα της Αθήνας προστατεύουν πορνεία, κυκλώματα λαθρομεταναστών αλλά και κάποια κυκλώματα λαθρεμπορίου και ναρκωτικών. « Είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε το σώμα της αστυνομίας από αυτές τις μεμονωμένες περιπτώσεις...» μας είπαν και μας ξαναείπαν οι συνδικαλιστές των σωμάτων ασφαλείας.

Έναν ολόκληρο χρόνο έφαγε από τη ζωή μας το σήριαλ Ζαχόπουλου, κουμπάρων, μεσαζόντων, δημοσιογράφων και πολιτικών παραγόντων. «Δεν είναι δείγμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου», μας είπαν, «πρόκειται για συγκεκριμένες μεμονωμένες περιπτώσεις... που θα εξιχνιαστούν και το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο.»

Και εμείς περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια να δούμε όχι το κόκκαλο αλλά τουλάχιστον το μαχαίρι... Μέσα σε όλα αυτά διαπιστώθηκε ότι και σε ορισμένα σχολεία έχει γίνει διακίνηση ναρκωτικών και ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί ήταν εθισμένοι σε ναρκωτικές ουσίες. «Ας μην στεκόμαστε στις μεμονωμένες αυτές περιπτώσεις... για να αποπροσανατολίσουμε την κοινή γνώμη από το πρόβλημα της παιδείας» μας είπαν εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών από τηλεοράσεως.

Μέσα στην τελευταία πενταετία συλλαμβάνονται, σχεδόν με «ρυθμό πολυβόλου», όχι ένας και δύο αλλά κατά ομάδες εφοριακοί, υπάλληλοι πολεοδομίας, ελεγκτές τιμών , ελεγκτές αγορανομικών παραβάσεων, ελεγκτές υγρών καυσίμων, τελωνειακοί και άλλες «ελεγκτικές δυνάμεις…» Συλλαμβάνονται ή να τα παίρνουν ή να εκβιάζουν. «Σκόπιμα και για πολιτικούς λόγους δίδεται διάσταση στα φαινόμενα αυτά που είναι μεμονωμένες περιπτώσεις και σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζουν το σεβαστό σώμα της Δημόσιας Διοίκησης ουρλιάζει η ΑΔΕΔΥ. Τώρα πόσο μεμονωμένη περίπτωση είναι η ταρίφα (που αυξάνει από χρόνο σε χρόνο) για να πάρεις οποιαδήποτε άδεια οδήγησης είναι και αυτό ένα θέμα αναπάντητο.

Και φθάνουμε στην εκκλησία όπου και εδώ είχαμε τις «μεμονωμένες περιπτώσεις» του Βατοπεδίου, του βαθύπλουτου Μητροπολίτη που φυλακίστηκε, των μεσαζόντων, των μετοχών, των ομολόγων και όλων των άλλων χρηματοοικονομικών συναλλαγών της εκκλησίας τόσο πάνω όσο και κάτω από το τραπέζι.

Και είναι να διερωτάται κανείς: Την τελευταία εικοσαετία η Ελλάδα φιγουράρει στις υψηλότερες θέσεις των εκθέσεων για την διαφθορά σε παγκόσμιο επίπεδο και συναγωνίζεται Αφρικανικές χώρες και χώρες της Μέσης Ανατολής.

Πως είναι δυνατόν να βγαίνουν τα συμπεράσματα αυτά από μετρήσεις και εκθέσεις (που δεν διαψεύστηκαν ποτέ με πειστικά στοιχεία) όταν στον τόπο μας «τα περιστατικά της διαφθοράς είναι μεμονωμένα...»;

Πως είναι δυνατόν ακόμη και τα πολιτικά προγράμματα των διεκδικητών της εξουσίας να μιλάνε για εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης και κυρίως για πάταξη της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας (γιατί και η γραφειοκρατία είναι συνδεδεμένη με την διαφθορά) όταν έχουμε «απλές και μεμονωμένες περιπτώσεις παρανομίας και διαφθοράς...;»

Γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν ξαφνιάζω κανέναν με αυτά που διατυπώνω στο σημερινό μου σημείωμα. Γνωρίζω πολύ καλά την άποψη της κοινής γνώμης για την διαφθορά. Θίγω όμως το θέμα επειδή αυτή η απαράδεκτη έκφραση «μεμονωμένες περιπτώσεις» έχει γίνει καθεστώς. Όπως έγινε καθεστώς να λέμε γνωστούς-άγνωστους την αληταρία των Εξαρχείων και τα κλεφτρόνια που κάνουν «αντίσταση» στην εξουσία μόνο και μόνο για να εκτονωθούν σπάζοντας περιουσίες τις οποίες μετά καταληστεύουν όπως απέδειξαν οι αλητείες του περασμένου έτους. Θίγω το θέμα γιατί οι «μεμονωμένες περιπτώσεις» έχουν ήδη «αγκαλιαστεί» με τις καθιερωμένες πλέον γνωστές «προοδευτικές» εκφράσεις νερά άτομα, γνωστοί άγνωστοι, τα γνωστά φακελάκια, (γιατρών και δημοσίων υπαλλήλων) που αποτελούν συνηθισμένες εκφράσεις της καθημερινότητας. Εκφράσεις που τις δεχόμαστε φυσιολογικά όπως δεχόμαστε και τον πονοκέφαλο ή τον πονόδοντο...

Γιατί στη μοναδική, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αριστερή Ελλάδα δεν τολμάς να μιλήσεις για αλήτες, κλεφτρόνια, για αναρχικούς της κακιάς ώρας, για απατεώνες της διοικητικής μηχανής και λαδωμένους δικαστικούς. Πρέπει να βρίσκεις κομψές εκφράσεις και περιγραφές του φαινομένου με ασαφείς έννοιες (όπως π.χ. γνωστοί-άγνωστοι ).

Διαφορετικά είσαι και εκτός εποχής και εκτός κλίματος αφού δεν καταλαβαίνεις ότι, εκτός των άλλων, λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους προσβάλεις μια πολυπληθέστατη εκλογική πελατεία.
Του Γιώργου Κράλογλου στο capital