Ο μαύρος Ιούνιος για τον Τύπο

Η απεργία έχει νόημα όταν απέναντί σου έχεις έναν «εχθρό» και ένα αίτημα. Η χτεσινή απεργία της ΕΣΗΕΑ ήταν άνευ περιεχομένου και μία ακόμη απόδειξη ότι το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων δεν είναι πλέον αυτό που ήταν κάποτε. Θα μπορούσαμε να έχουμε απεργήσει για την διανομή της κρατικής διαφήμισης και τη διαφάνεια. Για τα φαινόμενα αυτοχειρίας, όπως αυτά εκφράζονται με «αποκλειστικά ρεπορτάζ» από συναντήσεις ηγετών που δεν έγιναν και για συνεντεύξεις «μαϊμού» από Ευρωπαίους αξιωματούχους. Όχι όμως για να βάλουμε το πιστόλι στον κρόταφο της οικογένειας Αγγελοπούλου για να συνεχίσει την έκδοση μιας ζημιογόνου εφημερίδας.

Είναι λυπηρό όταν... χάνεται έστω και μία θέση εργασίας. Πόσο μάλλον όταν μία εφημερίδα σαν τον Ελεύθερο Τύπο αναστέλλει την έκδοσή της και οδηγεί στο ταμείο ανεργίας 450 εργαζόμενους. Το να βάζουμε όμως λουκέτο για 24 ώρες σε όλα τα Μέσα επειδή αποφάσισε να «επαναστατήσει» το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, είναι κάτι που σηκώνει αρκετή συζήτηση.

Αν η ΕΣΗΕΑ ήθελε να «επαναστατήσει» είχε πολλές αφορμές μέχρι σήμερα. Δεν είδαμε, όμως, να γίνεται ούτε καν συζήτηση για το ακανθώδες θέμα της κρατικής διαφήμισης. Εκτός και αν αυτό δεν αφορά την ελευθεροτυπία και τη διαφάνεια. Εκτός και αν δεν ενδιαφέρει το επαγγελματικό σωματείο των δημοσιογράφων το γεγονός ότι την μερίδα του λέοντος από την κρατική εφημερίδα την παίρνουν λαθρόβιοι και ότι αυτή τελικά ( η κρατική διαφήμιση) δεν κατευθύνεται σε εφημερίδες και Μέσα που έχουν κερδίσει την αποδοχή του κόσμου και έχουν έτσι λόγο ύπαρξης.

Αν η ΕΣΗΕΑ ήθελε να επαναστατήσει είχε κι άλλες αφορμές. Όπως ο μεγάλος αυτοεξευτελισμός του Τύπου, όταν κυκλοφόρησαν την περασμένη μόλις Κυριακή «αποκλειστικά ρεπορτάζ» με την συνάντηση Καραμανλή – Ερντογάν, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ! Όταν ξεκινούσαμε την επαγγελματική μας σταδιοδρομία οι παλιότεροι μας έλεγαν για το περιστατικό της βύθισης της «Έλλης», όταν κυκλοφόρησε τότε εφημερίδα που ο συντάκτης της είχε χάσει το θέμα, πολύ απλά διότι δεν ήταν εκεί! Αλήθεια, μετά από πενήντα χρόνια τι θα λένε για την περίφημη «συνάντηση» Καραμανλή–Ερντογάν και για τις γαργαλιστικές «λεπτομέρειες» που δημοσιεύτηκαν από το... παρασκήνιό της; Ρεζίλι μας έχει κάνει ο τουρκικός Τύπος και μπράβο του. Μία τέτοια ευκαιρία δεν την άφησε να πάει χαμένη, σε αντίθεση με την ΕΣΗΕΑ που δεν τόλμησε να αρθρώσει μία λέξη. Μία έστω λέξη για να σώσει τα προσχήματα.

Ο Τύπος είναι ανεξάρτητος και η πληροφόρηση αντικειμενική όταν υπάρχουν υγιείς επιχειρήσεις στον χώρο. Τι ζήτησαν οι έλληνες δημοσιογράφοι, με την απεργία; Να συνεχίσει νη οικογένεια Αγγελοπούλου να χρηματοδοτεί μία προβληματική επιχείρηση; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Ή μήπως να «κρατικοποιηθεί» ο Ελεύθερος Τύπος; Θα μπορούσαμε να καταλάβουμε μία προσπάθεια να δημιουργηθεί εφημερίδα των Συντακτών με προσωπικό από τους απολυθέντες του άλλοτε πανίσχυρου Συγκροτήματος που δημιούργησε ο Άρης Βουδούρης. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κινήσεις της Ένωσης για να απορροφηθούν οι άνεργοι σε άλλα Μέσα Ενημέρωση. Αλλά το να... υποχρεώσουμε και μάλιστα με απεργία τον Θόδωρο και την Γιάννα Αγγελοπούλου να συνεχίσουν να χρηματοδοτούν με δικά τους λεφτά μία εφημερίδα που έχει αποτύχει επιχειρηματικά, αυτό ξεπερνά κάθε φαντασία.

Πολλοί αναγνώστες ίσως αναρωτιούνται για ποιόν λόγο συμμετέχει σύσσωμος ο κλάδος σε απεργίες άνευ περιεχομένου. Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι η ασφάλιση του δημοσιογράφου στον ΕΔΟΕΑΠ (στον ασφαλιστικό φορέα) περνάει αναγκαστικά μέσα από την ΕΣΗΕΑ. Η διατήρηση της ιδιότητας του μέλους της ΕΣΗΕΑ είναι απαραίτητος όρος για την διατήρηση και της πολύ καλής, είναι η αλήθεια, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ναι, υπάρχει ιδιοτέλεια πίσω από την «καθολική συμμετοχή». Αλλά και η... υπομονή έχει τα όριά της. Εκτός και αν το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ με την ακατανόητη πολιτική του σκοπεύει να βάλει λουκέτο και σε όσα μαγαζιά εξακολουθούν να είναι κερδοφόρα και να συντηρούν αυτή τη στιγμή με όρους αξιοπρέπειας εκατοντάδες οικογένειες...
Θανάσης Μαυρίδης στο capital