Τραβάμε κουπί σε στερεμένη λίμνη

Η εικόνα που είχα ίσαμε τώρα για το διαδίκτυο ήτανε προφανώς λανθασμένη. Η ενασχόληση μου με τα blogs ξεκίνησε πέρσι, πράγμα γνωστό στους φανατικούς μου αναγνώστες που με το ζόρι γεμίζουν γήπεδο του badminton. Καθόμουν με τις ώρες στον υπολογιστή, είχα ξεχάσει φίλους, διασκέδαση, φαΐ και ύπνο - κι όλα αυτά, όχι «για τη φουκαριάρα τη μανούλα μου», αλλά για χάρη της οθόνης μου!
Η πρόκληση που μου έθετε όμως, φάνταζε ακατόρθωτη στα μάτια μου. Ένας κόσμος άγνωστος χωρίς σημεία σύνδεσης κι επαφής μεταξύ των ακέραιων μονάδων που τον συνέθεταν, με προκαλούσε να τον κατακτήσω. Χρησιμοποιούσα ψευδώνυμο σαν να ‘μουν ήρωας διηγήματος του Σαμαράκη. Έγραφα τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μου για την πολιτική, τις σχέσεις, την οικονομία, την ανεργία, την μαγειρική, την κοινωνία – τον εαυτό μου μέσα σ’ όλα αυτά. Έγραφα…

Μέσα σε λίγους μήνες το... διαδίκτυο είχε καταφέρει να γίνει το μέσο επικοινωνίας μου – το εργαλείο μου. Οι δραστηριότητες μου εκτός αυτού περιορίστηκαν, οι φίλοι μου δυσανασχέτησαν και τον ρόλο τους ανέλαβαν νέοι φίλοι - διαδικτυακοί αυτή την φορά. Η βραδινή μου έξοδος αντικαταστάθηκε με τα «ραντεβού» στα διάφορα blogs, και το τηλέφωνο με το Google talk! Ήμουν μέσα στην μόδα. Trendy, Emo και ακαδημαϊκός, σε «οικονομική συσκευασία»! Είχα δική μου στέγη, είχα γίνει η κατά Ν. Δήμου εκδότης του εαυτού μου, κι έβαζα μια φορά τη βδομάδα τα καλά μου για να υποδεχτώ το τσούρμο των αναγνωστών μου.
– Τρίχες κατσαρές, θα το χαρακτήριζε ο πατέρας μου, αλλά εμένα μου εξασφάλιζε την δυνατότητα επικοινωνίας με τον «έξω κόσμο». Κλισέ; Ίσως, αλλά το διαδίκτυο μου προσέφερε για πρώτη φορά την ευκαιρία ν’ αντιδράσω σ’ όλα αυτά που ως τότε μου τριβέλιζαν το μυαλό και δεν έβρισκαν τους δέκτες απόκρισης στον πραγματικό κόσμο.
Παρόμοια όμως, καθ’ όλη τη διάρκεια της δικής μου περιπέτειας, μαζί με μένα εξελίχθηκε και το διαδίκτυο. Ξαφνικά οι σχετικά λίγοι bloggers αυξήθηκαν εκθετικά, έγιναν μιλιούνια κι εκεί που μοιραζόμουν τις σκέψεις μου, έκανα διάλογο κι ασκούσα κριτική, μετατράπηκα σε ανταγωνιστή του διπλανού κι άγνωστου συναδέλφου «εκδότη». Μπήκα στα τερτίπια της δημοσιότητας και της επισκεψιμότητας. Το κοντέρ έγραφε…

Για μένα το μέσο δεν αναπτύχθηκε, αλλά καταψύχθηκε. Δεν αναβαθμίστηκε, αλλά ξεπεράστηκε. Το ίδιο κι η θεματολογία του. Άλλαξε απρόσμενα. Ξεπετάχτηκαν εικόνες, εκεί που κάποτε το χώρο «έπιαναν»… χίλιες και μία λέξεις. Εικόνες που με προκαλούσαν να τις «ακουμπήσω», να τις γνωρίσω και να τις αφομοιώσω. Να τις ακολουθήσω και να τις καταλάβω. Όσο περνούσε ο καιρός τα κείμενα συνέχισαν να μικραίνουν και οι φωτογραφίες να πληθαίνουν. Άλλαξε ο τρόπος έκφρασης καθολικά. Εξωτερικεύαμε τα νοήματα και τις σκέψεις με πολύχρωμα γραφικά και στιγμιαίες απεικονίσεις.
Αν δεν είχες μια εικόνα της Ντόρας με σατιρικό χαρακτήρα δεν «προχωρούσες». Σιγά σιγά θέματα όπως «έβαψα το σπίτι μου ροζ εχθές», άρχισαν να ξεφτίζουν και την θέση τους πήραν παραπολιτικά άρθρα. Ενδιαφερθήκαμε για τα κοινά; Περάσαμε από τους σοφιστές στον Σωκράτη; Αλλάξαμε το κέντρο του σύμπαντός μας; Κάναμε την επανάσταση στη φιλοσοφία μας; Βγάλαμε τον άνθρωπο από το στόχαστρο και βάλαμε ένα άλλο ον, ένα Πολιτικό Ον; Συνέβαιναν όλα αυτά και πριν κι εγώ κοιμόμουν τον «ύπνο του δικαίου;» Τί απ’ όλα αυτά είχε συμβεί;

Προσωπικά, ομολογώ πως με τάραξε η πολυκοσμία. Δεν είχα ποτέ ελιτίστικα κριτήρια για να αναζητήσω μέσα μου εκδηλώσεις αγοραφοβίας ή δείγματα ιδιότυπου ρατσισμού – επί το κοινότερον, δεν ξεχώριζα ποτέ τα κείμενα που διάβαζα αποκρυπτογραφώντας τους ανθρώπους που τα «κατέθεταν» σε κάστες αρθρογράφων, σε αριστοκρατία και πλέμπα. Απλά, βαρέθηκα να διαβάζω είκοσι άρθρα την ημέρα με το ίδιο θέμα. Βαρέθηκα να βλέπω εικόνες αντί να διαβάζω λέξεις και να σχολιάζω αυτά που κάποτε θεωρούσα προσβολή στην αισθητική μου. Η προοπτική της πολυφωνίας έμοιαζε με υπερτονισμένο θόρυβο που πονούσε τα αυτιά και την ψυχή μου.
Τον κόσμο μου κατέκλυσαν μασκοφόροι δημοσιογράφοι που μου προσέφεραν την ίδια πλασματική προοπτική και την ίδια καταθλιπτική εικαστική. Έχασα την ελευθερία μου. Μου κλείσανε το στόμα.
Ήθελα να φωνάξω: «Σύντροφοι, τραβάμε κουπί σε στερεμένη λίμνη»!

Σκέφτηκα ν’ αντιδράσω συνεχίζοντας το έργο μου και να μην δίνω σημασία στα νούμερα και στα «νούμερα». Η δουλειά στην πεζή διάσταση της ζωής μου, την επώνυμη, δεν άφηνε και πολλά περιθώρια και η Κρίση (μη ρωτάτε ποια κρίση, μία είναι και διαχρονική) δυσκολεύει ακόμη περισσότερο κάθε φτερούγισμα της σκέψης. Και στο κάτω κάτω της γραφής, που είμαι επιτέλους; Στην τηλεόραση και θα μου κόψουν την εκπομπή;
Αν σταματήσω να ασχολούμαι μαζί τους θα σταματήσουν κι αυτοί να πιστεύουν ότι μου καθορίζουν την σκέψη, θα πάψουν να πιστεύουν πως είμαι αφελής κι πως μπορούν να διαμορφώσουν τη σκέψη και την άποψη μου; Αν, ναι, τότε… απέχω δια της παρουσίας μου!
mara_lisha