Oι τοίχοι έχουν τη δική του ιστορία

Στο κέντρο της Αθήνας η ατμόσφαιρα μυρίζει ακόμα χημικά - και «μπαρούτι». Κάποιοι βγάζουν φωτογραφίες - για να μην ξεχάσουν. Κάποιοι περπατούν γοργά - για να ξεχάσουν. Κάποιοι άνοιξαν δειλά δειλά το μαγαζί τους - άραγε ξέχασαν;

Η πόλη πάντως δεν θα ξεχάσει τόσο εύκολα. Η τραγική δολοφονία του μικρού Αλέξη από σφαίρα αστυνομικού «μαυροφόρεσε» ήδη τους τοίχους της Αθήνας.

Από τα... ξημερώματα της Κυριακής «τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο»… δυστυχώς όχι «δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση». Κάτω από τις κατεστραμμένες διαφημιστικές πινακίδες, δίπλα από τα καμένα εμπορικά καταστήματα και με μπογιά βουτηγμένη στο αίσθημα ντροπής και οργής, που κοντεύει να πνίξει τους κατοίκους αυτής της πόλης, ένα όνομα, ένα σύνθημα, ένα αντίο. «Αλέξη, δεν θα σε ξεχάσουμε». «Δολοφόνοι». «Ηταν μόνο 15, ακούτε;;;».

Ο «Ανεμιστήρας», ένας νεαρός χιπ-χόπερ, πήρε την πρωτοβουλία και δημιούργησε ένα φόρουμ στο Διαδίκτυο με θέμα «Graffiti Jam για τον Αλέξη», καλώντας γνωστούς και άγνωστους να βγουν στο δρόμο και με συνθήματα που «φτύνουν λύσσα, μίσος κι αγανάκτηση, μέσα σε λίγα βράδια να φαίνεται ότι η πόλη εκδικείται εικαστικά μέσα από τα σπλάχνα της». «Θέλω όλοι να βγούμε στους δρόμους ανά παρέες των τριών ή πέντε ατόμων. Θέλω η δολοφονία να αποτυπωθεί σε όλες τις γειτονιές. Θέλω να ξυπνάει κάθε πρωί ο Ελληνας για τη δουλειά του και να βλέπει όλους τους τοίχους της πόλης του μεταμορφωμένους» μας λέει, ενώ κάποια από τα συνθήματα που προτείνονται από τους επισκέπτες είναι: «6/12/08. Δεν ξεχνάμε», «Αλέξης, 16. Σκέψου πως είμαι γιος σου», «Πόσο χρονών είσαι; Τον άλλον τον έφαγαν στα 16» και «Αστυνόμοι ή παιδοκτόνοι; Μιχάλης Καλτεζάς 1985. Αλέξης Γρηγορόπουλος 2008. Αύριο ίσως είναι το παιδί σου». Οπως μας λέει ο Νίκος, κάτοικος Κυψέλης, «δεν είναι ώρα για ζωγραφιές και χρώματα. Μια κουβέντα, ένα αντίο αρκεί», ενώ η Κατερίνα, 16 χρονών, προτείνει «μέσα από τη συνεργασία πολλών καλλιτεχνών του δρόμου να γίνει ένα μεγάλο έργο γκράφιτι, σ’ έναν κεντρικό και μεγάλο τοίχο της πόλης, το οποίο θα μείνει για πάντα να μας θυμίζει το έγκλημα της 6ης Δεκεμβρίου 2008».

Εξάρχεια

Οι τοίχοι των Εξαρχείων είχαν γεμίσει από καιρό. Λόγια, στίχοι, προκηρύξεις, ονόματα. Ενα μπερδεμένο κουβάρι άρνησης, πολιτικών θέσεων και σχολίων. Αναρωτιέται κανείς πού βρήκαν τόσο χώρο να γράψουν. Κι όμως ξασπρισμένοι τοίχοι σβήνουν τα παλιά και δίνουν χώρο στο μεγάλο «γιατί».

Ωστόσο, τα συνθήματα δεν περιορίζονται στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο. Κάθε γειτονιά της Αθήνας έχει κάπου κρυμμένο ένα ανεξίτηλο σημάδι. Ε.Τ.