Ω, τα Εξάρχεια!

ΑΝΑΦΩΝΗΣΑ με δέος και θαυμασμό, όταν ήρθα απ' τη Χαλκίδα, στα τέλη της δεκαετίας του '70 να πάρω μια συνέντευξη απ' τον Λεωνίδα Κύρκο για ένα μαθητικό περιοδικό. Στην πλατεία των νέων ριζοσπαστικών ιδεών, της εναλλακτικής κουλτούρας, του αντεργκράουντ και της αντίστασης. Με τα δεκάδες βιβλιοπωλεία, τα μεθυστικά στέκια των διανοουμένων και των καλλιτεχνών. Εκεί που έζησαν η Βέμπο και ο Μινωτής, ο Χορν, ο Μυράτ, η Παξινού, ο Φρέντυ. Εκεί που σύχναζαν ο Καββαδίας και ο Καρούζος.

ΕΖΗΣΑ τα Εξάρχεια στην καλύτερη φάση τους, στα 70's και τα 80's. Τον Καρούζο να απαγγέλλει ποιήματα ξημερώματα στο «Ντα-Ντα», τον Σκούρτη και τον Τσικληρόπουλο, δυο μορφές μυθικές, να συγκεντρώνουν γύρω τους τις πιο όμορφες ηθοποιούλες στη «Ράμπα». Πήγα στα πάρτι της Κατερίνας Γώγου, οργάνωσα δύο από τις τελευταίες συναυλίες του Νικόλα Ασιμου και του Παύλου Σιδηρόπουλου. Εκεί γνώρισα τον Λεωνίδα Χρηστάκη, τον Μανώλη τον Ρασούλη, τον Παπαχρήστο, τον Σκυφτούλη, τον Αλέφαντο, τον λαϊκοφιλόσοφο Ανδρέα Μαζαράκη, πρόεδρο του Αστέρα Εξαρχείων και της μαντολινάτας.

ΣΥΧΝΑΖΑΜΕ και στο... ιστορικό «Ντεκαντάνς» υπό την φωτισμένη ηγεσία του Νίκου του Λακόπουλου, του πρώτου «εργοδότη» μου στη «Ραδιοσυννεφούλα»· τη νεανική εκπομπή που άλλαξε το ραδιόφωνο. Δανειζόμασταν φραγκοδίφραγκα για να 'χουμε να πληρώσουμε - μη ρεζιλευτούμε, απέναντι στον «Βρούτο», που μας κάλεσε ο Ρούσος ο Κούνδουρος να συζητήσουμε για την Ελεύθερη Ραδιοφωνία. Ετοιμαζόταν να βγάλει στον αέρα το «Κανάλι 15» κι εμείς εκπέμπαμε ήδη με το «Ράδιο-Χαλκίδα». Ηταν κι ο Παπουτσάκης με το «Ράδιο-ΑΝΤΙλαλος», ο Αλέξανδρος Γιώτης με το «Ράδιο-Πειρατής» και τα παιδιά απ' το «Ράδιο-Κιβωτός», το «Ράδιο-Ουτοπία» και τον «Τυφλοπόντικα των FM». Στις παρυφές των Εξαρχείων εκδόθηκε κι ο «Σχολιαστής», το πρωτοποριακό περιοδικό της Αριστεράς τη δεκαετία του '80. Συνάντησα εκεί τον Γιάννη, τον Δημήτρη, την Αντα, τον Παναγιώτη. Δώσαμε τα χέρια με τον Γιώργο τον Πιτουρόπουλο: «15 χιλιάδες δραχμές μηνιαίο μισθό! Ούτε στα καλύτερα όνειρά μου δεν μπορούσα να το φανταστώ»...

ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΚΙ είχα την τύχη να γνωρίσω τους εκδότες· τον Κωνσταντινίδη, τον Καραμπελιά, τον Μπαλή, τον Γαρμπή, τον Κώτσου. Απ' αυτούς έφτιαξα δύο βιβλιοθήκες κι έμαθα ό,τι γνωρίζω. Μα πιο πολύ απ' όλους με γοήτευσε ο «Κάιν με το ποντίκι του»· ένας νεαρός ελευθεριακός - αναρχικός, πασιφιστής ποιητής που 'ταν δικό του «κόμμα» μοναχός του και μοίραζε προσωπικές προκηρύξεις έξω απ' την κατάληψη της Βαλτετσίου. Ενα ολόκληρο βράδυ εκεί συζητούσαμε και διαφωνούσαμε έντονα με ένα πολύ ωραίο παιδί που τον είδα αργότερα νεκρό στη φωτογραφία· ήταν ο Χρήστος Τσουτσουβής.

Ο,ΤΙ σημαντικό συνέβη στον χώρο των ιδεών, των κινημάτων, της κουλτούρας και του πολιτισμού στις δεκαετίες '70-'80 κυοφορήθηκε στα Εξάρχεια. Οι περισσότεροι νέοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι θητεύσαμε εκεί. Μέχρι και το ΠΑΣΟΚ ήρθε από δίπλα, στη Χαριλάου Τρικούπη, μήπως κλέψει λίγη απ' τη λάμψη τους. Στα δικά μας στέκια; Στο «Εναλλάξ», το «Γκριν Ντορ», την «Οκτάνα» χτύπαγε η καρδιά του φοιτητικού κινήματος. Σ' αυτή τη γειτονιά εκδόθηκαν δεκάδες φοιτητικά περιοδικά και εφημερίδες που όμοιά τους πολύ δύσκολα θα ξαναβγούν.

ΤΑ 'χω ζήσει όλα στα Εξάρχεια. Την πρέζα που «έσπρωχναν» οι μπάτσοι, την επιχείρηση «Αρετή», αλλά και τους ανεγκέφαλους πιτσιρικάδες που αγνοούν την ιστορία· δεν ξέρουν ποιος είναι τι και μπορεί να μουντάρουν μέχρι και τον Πισιμίση.

ΕΧΩ κι έναν πόνο που κουβαλάω απ' τα Εξάρχεια. Το 1986 μια Μερσεντές με δυο τσαμπουκαλεμένα φασιστάκια μπήκε σαν δαιμονισμένη μέσ' στην πλατεία και μας χτύπησε άσχημα. Τον Νίκο τον Λακόπουλο, τη Ρίκα και μένα. Εχω από τότε ένα ρωγμώδες κάταγμα στους θωρακικούς που έκλεισε στραβά και δεν παίρνει εγχείρηση. Μ' άφησε κουσούρι. Πονάω πολύ. Οταν αλλάζει ο καιρός πονάω πολύ.
του ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ απο την Ελευθεροτυπία