Είμαστε όλοι... δεκαπεντάχρονοι!

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή τη συγκινητική επιστολή των φίλων του Αλέξη, με τίτλο: «Είμαστε τα παιδιά σας! Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι...», που δημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία» στις 11-12-2008.

Οταν ήμουν δεκαπεντάχρονος με «αποκλίνουσα συμπεριφορά», οι γονείς μου με 'γραψαν στους προσκόπους. Σε μια καλοκαιρινή κατασκήνωση, ένα βράδυ που όλοι κοιμόντουσαν, μπήκα, σαν Ινδιάνος στο σκοτάδι, στη σκηνή του αρχηγείου μας, τους έριξα μερικά αβγά κι εξαφανίστηκα. Εγινε ο χαμός! Δεν με ανακάλυψαν ποτέ. Φαίνεται ότι μου την είχαν σπάσει χοντρά. Ο πιο κολλητός παιδικός μου φίλος, ήταν ο δεύτερος με «αποκλίνουσα συμπεριφορά» στην ίδια κατασκήνωση. Του τη βάρεσε και την κοπάνησε μια ωραία μέρα από την κατασκήνωση και τον ψάχναμε όλα τα προσκοπάκια σε βουνά και σε λαγκάδια. Το παιδάκι αυτό λεγόταν... Διομήδης Κομνηνός! Δολοφονήθηκε λίγα χρόνια αργότερα, όπως όλοι ξέρετε, στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973, στα οποία ήμουν κι εγώ παρών. Δεν ήμαστε πουθενά οργανωμένοι, φωνάζαμε, μοιράζαμε προκηρύξεις, πετάγαμε νεράντζια... Ο Διομήδης ήταν 17 χρονώ και από ευκατάστατη οικογένεια της Κυψέλης. Είχαμε κοινά χνώτα. Είχε κι αυτός ιδιαίτερο ταλέντο στο σχέδιο, πολύ χιούμορ και τρέλα με το σινεμά. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και «ο Μανωλιός (ο φασισμός) έβαλε το βρακί του αλλιώς». Το βράδυ του φόνου τού Αλέξη, η νεολαία ξεσηκώθηκε, εγώ ξαναείδα το ίδιο «έργο» κι ο υπουργός Παιδείας, κύριος Στυλιανίδης, πήγε... στα μπουζούκια!

Σαν σκεπτόμενος μεσήλικας καλλιτέχνης (και πατέρας), αισθανόμενος την ντροπή του βολεμένου και «αραγμένου» στην τέχνη του, θεωρώ χρέος μου να στηρίξω αυτή την εξέγερση της νεολαίας, ενώνοντας τη φωνή μου με τα δεκαπεντάχρονα.

Η δολοφονία και ο πρωτόγνωρος ξεσηκωμός που επακολούθησε σε όλη την επικράτεια της χώρας συντάραξαν τα μουχλιασμένα μυαλά όλων μας. Εφεραν στο προσκήνιο ένα «αγνώριστο» πρόσωπο, τον «άλλο» μας εαυτό. Πέσαμε ξαφνικά όλοι από τα σύννεφα, τη στιγμή που ο μικρός Αλέξης ανέβαινε σ' αυτά. Η συντηρητική κοινωνία του καθωσπρεπισμού, επιζητώντας ησυχία, τάξη και ασφάλεια, σταυροκοπιέται στο εικονοστάσι των τραπεζικών της λογαριασμών που της εξασφαλίζει ευμάρεια και εξουσία. Οι υπόλοιποι ας ψοφήσουν. Ο εξωγήινος πρωθυπουργός μας δηλώνει με εμφανή τσαμπουκά ότι αισθάνεται ισχυρός. Φαίνεται πως είχε φάει πολλά μπιφτέκια! Το ξέρουν κι οι κότες, όμως, πως μετράει μέρες καθώς άλλα κοράκια με νύχια γαμψά έρχονται να γίνουν χαλίφηδες...

Χαίρομαι που σήμερα ήρθαν έτσι τα πράγματα, γιατί πίστευα πως δεν θα προλάβει η γενιά μου να το (ξανα)ζήσει. Οσοι δυσανασχετούν, το κάνουν γιατί τα πιτσιρίκια απέδειξαν περίτρανα πως ώς εδώ και μη παρέκει. Μπορεί να μην ξέρουν τι πραγματικά θέλουν, αλλά να είστε σίγουροι ότι ξέρουν πολύ καλά τι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ. Κι εγώ τα ίδια ακριβώς εξακολουθώ να μην θέλω. Και πρώτα απ' όλα δεν θέλω ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ. Δεν γουστάρω τους σιδηρόφρακτους «πραίτορες» των ΜΑΤ. Κανένας νορμάλ νέος δεν μπορεί να βγάζει το ψωμί του δέρνοντας την υπόλοιπη κοινωνία. Οσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν πως πρόκειται για φτωχά παιδιά από την επαρχία που δεν βρίσκουν άλλη δουλειά, στην πραγματικότητα πρόκειται για διαστροφή και πνευματική αναπηρία. Πρέπει τα ΜΑΤ, αύριο κιόλας, να διαλυθούν, όπως κάποτε εξαφανίστηκαν οι περίφημες «αύρες». Ετσι κι αλλιώς, οι πιτσιρίκοι τους πήραν τα σώβρακα. Δεν γουστάρουμε, επίσης, τους άνανδρους κουμπουροφόρους αστυνομικούς που πολλοί από δαύτους είναι διεφθαρμένοι, νταβατζήδες και έμποροι ναρκωτικών. Δεν γουστάρουμε τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα χημικά, που για ψύλλου πήδημα εκτοξεύονται στα μούτρα μας, αν και είναι απαγορευμένα. Δεν γουστάρουμε τα ελικόπτερα πάνω από τα κεφάλια μας. Μ' άλλα λόγια δεν γουστάρουμε όποιους συντελούν ώστε η μαφία του πλούτου να γίνεται ισχυρότερη. Ολοι εμείς οι υπόλοιποι χρεοκοπήσαμε, ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εχουμε χρεοκοπήσει όμως, εδώ και πολύ καιρό, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ. Τα κύτταρα του εγκεφάλου μας είναι νεκρά. Μόνο στο ΚΕΡΔΟΣ ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρά μας. Εμείς είμαστε οι πραγματικοί ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΛΟΓΟΙ! Ο κάθε «Ρουσόπουλος», ο κάθε «Βουλγαράκης», ο κάθε «Εφραίμ», ο κάθε «Θέμος», ο κάθε «Κούγιας» από εμάς στην πραγματικότητα είναι ένας άνθρωπος... κλινικά ΝΕΚΡΟΣ!

Ε, τότε λοιπόν, τα παιδιά με τα ζωντανά ακόμη κύτταρα θα ξεσπάσουν όπου βρουν και θα έχουν απόλυτο δίκιο. Γιατί αισθάνονται σαν ναυαγοί σ' ένα έρημο νησί, που κάποιοι το αποκαλούν ακόμη πατρίδα. Μέσα στην απόγνωση και την απελπισία τους, παίρνουν μπουκάλια και βάζοντας μέσα τα μηνύματά τους τα πετάνε όχι στη θάλασσα, αλλά στα μούτρα μας. Αυτές, κυρίες και κύριοι, είναι οι περιβόητες βόμβες μολότοφ. Ας διαβάσουμε τα μηνύματα που περιέχουν και τότε ίσως καταλάβουμε σε ποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος βρίσκονται τα παιδιά μας.

Η αξιωματική αντιπολίτευση και τα αριστερά κόμματα αλληλοκατηγορούμενα, δεν προσπαθούν να κατανοήσουν, αλλά επιθυμούν να μαντρώσουν τα παιδιά και να τα χαλιναγωγήσουν. Θλίβομαι για τη στάση τους και ειδικά για τις θέσεις του ΚΚΕ, το οποίο σέβομαι για τους αγώνες του αλλά όχι για τις παρωπίδες του. Θυμάμαι την εποχή που σπούδαζα, με υποτροφία του, στη γεμάτη αναταραχές σοσιαλιστική Πολωνία. Είχαν εξεγερθεί οι ανθρακωρύχοι και επενέβησαν οι δυνάμεις καταστολής αφήνοντας πολλούς νεκρούς εργάτες σε κάποιο ορυχείο της Σιλεσίας. Ο «Ριζοσπάστης» διαστρέβλωνε τελείως το γεγονός. Πήγα, συγκλονισμένος, στα κομματικά στελέχη μας και ζήτησα τα ρέστα, ρωτώντας τους τι σχέση έχει με τον κομμουνισμό η δολοφονία της εργατιάς; Εφαγα φυσικά το κεφάλι μου. Με αντιμετώπισαν σαν πράκτορα των Αμερικάνων. Με διέγραψαν από το κόμμα, τη σχολή μου και... με απέλασαν από τη χώρα! Κάπως έτσι, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν σήμερα και τα εξαγριωμένα πιτσιρίκια. Τελείως επιδερμικά...