Δάκρυα και υποκρισία

Τα δάκρυα των παιδιών για έναν δικό τους που σκοτώθηκε απαιτούν τον (σιωπηλό) σεβασμό μας. Τα δάκρυα των γονιών που τρέμουν μήπως συναντήσουν την ίδια μοίρα τα δικά τους παιδιά, επειδή «πήγαν μια βόλτα στα Εξάρχεια», χρειάζονται την (ειλικρινή) κατανόησή μας. Τα δάκρυα των παιδιών του εγκληματία-σε-ώρα-υπηρεσίας πρέπει να βρουν (πραγματική) κατανόηση. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις, η προσπάθεια απάλυνσης του πόνου, συγκράτησης της οργής και εκτόνωσης του θυμού είναι όλα απαραίτητα και μπορεί μάλιστα να μας κάνουν λίγο πιο ανθρώπινους απ’ όσο υποκριτικώς (κατά κανόνα) υποστηρίζουμε πως είμαστε. Η εκδίκηση, όμως, δεν ταιριάζει στους πολίτες, αναιρεί τη δικαιοσύνη και υποβαθμίζει τη δημοκρατία.

Το χειρότερο είναι πως... υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπαμε την άβυσσο μίσους που τόσο καιρό έχει ανοίξει και συντηρείται ανάμεσα σ’ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της νεολαίας και την αστυνομική αρχή. Ποιος επαγγελματίας, που θα τον έβριζαν στον δρόμο προς την εργασία του, κάθε μέρα, θα έμενε στη γειτονιά οκτώ ολόκληρα χρόνια; Οταν για να μετακινηθεί ένας δημόσιος υπάλληλος φροντίζουν συνδικάτο και κόμμα, γιατί δεν λειτουργούν στοιχειώδεις κανονισμοί μιας υποτυπώδους οργάνωσης (για Σώματα Ασφαλείας σε κατάσταση αφόρητης πίεσης), τότε απλώς περιμένουμε το χειρότερο να συμβεί.

Παρόμοια υποκρισία υπάρχει και στην πλευρά των «καθοδηγητών» των Εξαρχείων ή άλλων «προοδευτικών» που (πιο συχνά απ’ όσο φανταζόμαστε) χρησιμοποιούν το φρέσκο μυαλό των παιδιών για να τους περάσουν διδάγματα μιας κρυπτο-αυταρχικής θέσπισης της κοινωνίας μας. Μα αλήθεια, δεν γνώριζε κανείς τι συμβαίνει στη νεολαία μας; Δεν έπρεπε κάποιος να δώσει σημασία στη μόδα που διαχύθηκε στη νεολαία τα πολλά τελευταία χρόνια, που θέλει τον μπάτσο να προπηλακίζεται και να υβρίζεται; Και, επιπλέον, να θεωρείται η στάση αυτή «πολιτική πράξη»; Και, ακόμη, σε πάμπολλες περιπτώσεις, να προστατεύεται ο παραβάτης από τις «γνωριμίες» των γονιών ή από το σύστημα «συνηγόρων» ή από μουράτους πολιτικούς;

Υποκρισία και ψέμα πηγάζει και από την απραξία και, το χειρότερο, από τις πράξεις της δικαιοσύνης. Συχνά, αποφάσεις της, σε περιπτώσεις μάλιστα που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη, δεν ικανοποιούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Και μη βιαστείτε να αποδώσετε την ασύμπτωτη πορεία δικαίου και δικαιοσύνης, στην τηλεοπτική επανάληψη των αφόρητων σκηνών βάναυσης κακοποίησης στην υπόθεση της «ζαρντινιέρας». Οι νέοι, ιδιαίτερα αυτοί, δεν χρειάζονται την κομματικοκρατούμενη τηλοψία. Eχουν το Iντερνετ, το YouTube, τα κινητά τους, τα ιντερνετικά στέκια, τα καφενεία «ελεύθερων» πολιτικών συζητήσεων. Στον κόσμο αυτό, της νεολαίας, η απόχρωση και μόνον της στολής δημιουργεί απέχθεια, ο δικαστής είναι εξωνημένος ή δούλος, ο σώφρων δάσκαλος εκπροσωπεί τον «πατέρα», όλος ο κόσμος είναι ένα και είναι εναντίον του. Οταν η υποκρισία πλημμυρίζει τα πάντα, τα μόνα δάκρυα που αρμόζουν είναι του θυμού που θα σαρώσει το παλιό καθεστώς. Μαζί με τα άλλα, των δακρυγόνων...
Tου Mπαμπη Παπαδημητριου από την Καθημερινή