Ποιον και γιατί «πλήρωσε»

Τα βασικά της συζήτησης για τη δημοσκόπηση της GPO -πρόθεση ψήφου, μετακινήσεις ψηφοφόρων και άλλα σχετικά- τα είχα ακούσει. Κανονικά τα υπόλοιπα θα τα είχα αποφύγει, γιατί ο γιατρός μου έχει απαγορεύσει ν ασχολούμαι μετά τα μεσάνυχτα με αλληλογρονθοκοπούμενα δημοσκοπικά «ευρήματα». Ευτυχώς, έκανα μια εξαίρεση θέλοντας να δοκιμάσω τις αντοχές μου κι έτσι δεν έχασα τη σημαντικότερη πολιτική δήλωση που έχει κάνει στη διάρκεια της πολιτικής του καριέρας ο ορμητικός Πάνος Παναγιωτόπουλος.

Όλα ξεκίνησαν από ένα καρφί του Ανδρουλάκη για τον Εφραίμ και το Βατοπέδι και ο Παναγιωτόπουλος, που προφανώς -και καλά κάνει- δεν θέλει ούτε για πλάκα να τον συνδέουν με τις αθλιότητες που διαπράχθηκαν, έκοψε κάθε παραπέρα συζήτηση μ ένα απότομο «Εγώ το πλήρωσα».
Η αλήθεια είναι πως... ούτε μία ούτε δύο φορές έχει συνδυαστεί από δημοσιογράφους ή πολιτικούς η απομάκρυνσή του από το υπουργείο Εργασίας με τις βλέψεις του Εφραίμ στο κτίριο, το οποίο και έβαλε τελικά στο χέρι. Αλλά άλλο να το υπαινίσσομαι εγώ ή να το λέει ο Καρχιμάκης και άλλο να το λέει ο ίδιος.

Μια, λοιπόν, και ο Παναγιωτόπουλος συνομολόγησε ότι «πλήρωσε», δικαιούμαι να ζητήσω και λεπτομέρειες. Να μάθω, για παράδειγμα, τι ακριβώς πλήρωσε, για ποιο λόγο το πλήρωσε και -το κυριότερο- από ποιον το πλήρωσε. Και επιτρέψτε μου να θεωρώ πως ούτε περί απλής αδιακρισίας πρόκειται ούτε και περί ασήμαντης λεπτομέρειας. Αν το καταβληθέν τίμημα ήταν υπουργική καρέκλα, τότε έχουμε να κάνουμε με αγαθό που ούτε το παρέχει ούτε το αφαιρεί ο οιοσδήποτε, αλλά ένας και μόνο.

Φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις στις εύλογες, πιστεύω, απορίες μου. Άλλωστε, δεν τις γράφω έχοντας αυτή την προσδοκία. Απλώς πιστεύω πως όποιοι και όσοι «πλήρωσαν» με τον τρόπο που υπαινίχθηκε ο Παναγιωτόπουλος, δεν θα έπρεπε να μεταβάλλονται σε ασπίδα εκείνων οι οποίοι υπήρξαν ουσιαστικά οι θύτες τους. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι τα συγχωροχάρτια που ο Καραμανλής μοίρασε στους συγκεκριμένους θύτες φέρουν και τη δική του υπογραφή ως βασικού συντάκτη του πορίσματος περί αντικειμενικών ευθυνών και άλλων αστειοτήτων.
Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος στο Έθνος