Η βραχύβια ιστορία των μικρών κομμάτων

Ο Πέτρος Τατούλης θα πρέπει να το γνωρίζει: όλα τα «κομματάκια» που παγιδεύτηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ξεκίνησαν μ’ έναν ηγέτη έτοιμο να κατακτήσει τα άστρα - άλλο που στο τέλος είδε αστράκια. Διότι όταν ενδίδεις στις μικρές μπουκίτσες κομματικής απειθαρχίας, η αρχή είναι εύκολη. Μέχρι και ο Β. Λεβέντης στις ευρωεκλογές του 1994 ξελόγιασε με το τηλεοπτικό του σκέρτσο 77.697 χιουμορίστες ψηφοφόρους.

Αλλως ειπείν, το τέλος είναι που μετράει. Στην περίπτωση του Δ. Τσοβόλα, ας πούμε, η… επανάσταση ξεκίνησε το 1995 με το ΔΗΚΚΙ που είχε σήμα έναν ήλιο μ’ ένα γλάρο. Ως το 2004, ο ήλιος έδυσε: το κόμμα έμεινε (2η φορά…) εκτός κοινοβουλευτικού νυμφώνος κι ο κ. Τσοβόλας αποφάσισε να το βγάλει απ’ την κυκλοφορία. Γράφοντας την τελευταία λαμπρή σελίδα τους τα στελέχη του ΔΗΚΚΙ επαναστάτησαν αποκαλώντας τον κ. Τσοβόλα πραξικοπηματία που κλείνει το μαγαζί! Οι λιγοστοί ψηφοφόροι του ακόμη αναρωτιούνται αν τα στελέχη τα όπλισε η πίστη στο ΔΗΚΚΙ ή τα μηδενικά της κρατικής επιχορήγησης που όλο και ξεμάραιναν…

Ερωτήματα που... ποτέ δεν ταλάνισαν τους οπαδούς του έτερου μικροκομματάρχη, του αποκαλούμενου και «Τρελαντώνη», καθότι η Πηνελόπη Δέλτα τυγχάνει προγιαγιά του. Δηλαδή, του Αντώνη Σαμαρά – που διά του βουλευτή Γ. Σιμπιλίδη απ’ το Κιλκίς, προέβη σε κίνηση «kill kiss»: ανεξαρτητοποιούμενος ο κ. Σιμπιλίδης, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη εν μέσω Μακεδονικού, και στις εκλογές του 1993 κατέβηκε με τη νεοσύστατη «Πολιτική Ανοιξη» του κ. Σαμαρά. Αλλά αν η ιστορία ξεκίνησε περίπου σαν το «Παραμύθι χωρίς Ονομα», τελικώς η ΠΟΛΑΝ εξερεύνησε τα «Μυστικά του Βάλτου». Στις πρώτες εκλογές έβγαλε δέκα βουλευτές, πλην όπως έλεγε και ο ιδρυτής της στους πύρινους λόγους, που εκφωνούσε σε ολοένα μειούμενο ακροατήριο, «το αύριο δεν περιμένει!». Μοιραία, ήρθε ο πολιτικός χειμών, και εμάρανε την άνοιξη. Καθώς ο κ. Σαμαράς τρύπωνε στο ευροψηφοδέλτιο της Ν.Δ., το μόνο στέλεχος της Ανοιξης που φορούσε αντιανεμικό ήταν ο νυν δήμαρχος Αθηναίων Ν. Κακλαμάνης, όστις χώθηκε κάτω απ’ το νεοδημοκρατικό αλεξικέραυνο, κι επέστρεψε στο κόμμα το 1999.

«Κώστα Ερχομαι Πίσω»

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η περίπτωση ΚΕΠ. Οχι του «Κέντρου Εκπαιδεύσεως Πυροβολικού», όπως διάφοροι γαλάζιοι βουλευτές ακόμη αναμασούν υπομειδιώντες, αλλά του «Κόμματος Ελευθέρων Πολιτών», το οποίο και συγκρότησε προ οκταετίας ο κ. Δ. Αβραμόπουλος, σε μια σεμνή τελετή με τη μητέρα του, τη σύζυγό του Βίβιαν και 2.000 φανατικούς ΚΕΠιτες. «Και ο Βενιζέλος το 1910 με άγνωστους έστησε κυβέρνηση. Ποιος γνώριζε τότε τον Καφαντάρη και ποιος τον Παπαναστασίου;», απαντούσε ο κ. Αβραμόπουλος κάθε που τον ρωτούσαν για τα πανελληνίως άγνωστα στελέχη του. Η ιστορία τον δικαίωσε. Πράγματι, το όνομα της εκπροσώπου Τύπου του ΚΕΠ, Ελίζας Βόζενμπεργκ, γράφτηκε χρυσοίς γράμμασι στο βιβλίο της κοινοβουλευτικής μας ιστορίας, ενώ ώς τότε την γνώριζαν μονάχα οι θαυμαστές της Ρένας Βλαχοπούλου από εκείνη την γκεστ σταρ εμφάνιση μαζορέτας στην ταινία «Η Ρένα είναι οφσάιντ»…

Εν πάση περιπτώσει, κάθε τόσο βρισκόταν κάποιος κακόπιστος να υπονοήσει πως το ΚΕΠ θα έχει την τύχη των «Φιλελευθέρων» ταύρων, που ύστερα από δύο έτη και μία εκλογική αναμέτρηση κατέληξαν στο τρικουπικό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν…». Ο ιδρυτής των «Φιλελευθέρων», κ. Στ. Μάνος, προς τιμήν του έστειλε και επιστολή στον κ. Αβραμόπουλο, όπου του εξιστορούσε το δικό του πάθημα, μήπως και τον γλιτώσει. Πλην, ο κ. Αβραμόπουλος επέμενε: «Εμείς ερχόμαστε απ’ το μέλλον!». Ατυχώς, το μέλλον όταν ερωτήθη εδήλωσε άγνοια. Διότι μπορεί ο κ. Αβραμόπουλος ως δήμαρχος Αθηναίων να ήταν ο δημοφιλέστερος πολιτικός (στις δημοσκοπήσεις το -φανταστικό ακόμη- κόμμα του αποσπούσε ποσοστό 20%,), αλλά ένα χρόνο μετά που το ΚΕΠ ιδρύθηκε, το φανταστικό του ποσοστό έπεσε στο θλιβερό 4,5%! Κάπου εκεί, τα αρχικά του ΚΕΠ μεταφράσθηκαν σε «Κώστα Ερχομαι Πίσω». Και το μόνο που απέμεινε να παρηγορεί τη λαϊκή μνήμη, ήταν ο ύμνος του κόμματος: «Του Δημήτρη η λεβεντιά / και μαζί του όλοι παιδιά / για να ανοίξει νέος δρόμος / ν’ ανασάνει αυτός ο τόπος»!

Μήπως είσαι ΚοδησO;

Ούτε καν ο κ. Κ. Στεφανόπουλος με τη ΔΗΑΝΑ δεν ευτύχησε να κάνει το μικρό του κόμμα μεγάλο, κι ας αποχώρησε αρχικώς απ’ τη Ν.Δ. με 15 βουλευτές. Πιθανώς, να έφταιγε και το επίθετο του κ. Θ. Κατσίκη που τον έσπρωχνε πίσω στο γαλάζιο μαντρί. Διότι εκείνος ήταν που το 1990 μπήκε από σπόντα στη βουλή με τη ΔΗΑΝΑ, αλλά τελικώς αυτομόλησε στη Ν.Δ. Την κατσίκειο κερκόπορτα, ο κ. Στεφανόπουλος την κλείδωσε βγαίνοντας το 1994, για να επιστρέψει στη μοναξιά του δικηγορικού του γραφείου. Η πικρή του ιστορία διδάσκει πολλά στους επίδοξους κομματάρχες. Εξ ου και τώρα, καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και οι δεξιοί αντάρτες καλούνται να πλέξουν πολιτικό τούλι με τον κ. Τατούλη, για τον διαγραφέντα βουλευτή ένα δίλημμα υπάρχει: «να κάνω κόμμα ή όχι;». Στην πραγματικότητα, είναι σα να επανέρχεται η παλαιά ερώτηση, αμείλικτη όπως την πρώτη φορά που ετέθη: «Τελικά, μήπως είσαι ΚοδησΟ;»
kathimerini
φωτο kourdistoportocali