Αιματορουφήχτρες τραπεζίτες

Από ένα μέχρι τρία εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο αμείβονται τα στελέχη των ελληνικών τραπεζών αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα»!
Είναι κι αυτό αποτέλεσμα της νεοδημοκρατικής εκσυγχρονιστικής πολιτικής που έδωσε την δυνατότητα στους αιματορουφήχτρες τραπεζίτες να ληστεύουν ασύδοτα τον ελληνικό λαό.

Οι νόμιμοι τοκογλύφοι-απατεώνες ξεζουμίζουν ασταμάτητα την εργατική τάξη με τις ευλογίες όλων των αστικών κυβερνήσεων αφού έχουν χρήμα και αποτελούν βασικό τροφοδότη των «μυστικών κομματικών ταμείων» και φυσικά με ατομικά «δωράκια» στους πολικάντηδες εξασφαλίζουν την ασυλία τους.

Η οικονομική ανέχεια έχει κάνει τους πολίτες να είναι όμηρους των τραπεζών. Μπροστά στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί θα υπάρξει δυναμική λαϊκή αντίδραση;
Η εμπειρία λέει όχι.
Υπάρχει το παράδειγμα της μεγάλης ληστείας του χρηματιστήριου. Δεν είδαμε κανένα κοινωνικό κίνημα να γεννιέται μέσα απ’ αυτή τη μεγάλη απάτη.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι κλαίνε τα λεφτουδάκια που έδωσαν στους αετονύχηδες, πιστεύοντας ότι θα πιάσουν την καλή, όμως από τους κόλπους τους δεν βγήκε καν μια μαζική διαμαρτυρία, πόσο μάλλον ένα διεκδικητικό κίνημα.
Αντίθετα, την ώρα που έκλαιγαν τα κλεμμένα, έσπευδαν στις τράπεζες να πάρουν δάνεια για να τα βγάλουν πέρα, κοιτάζοντας μόνο το σήμερα και παραβλέποντας την πολύχρονη οικονομική υποδούλωση.

Αυτή η... οικονομική υποδούλωση μετατρέπεται και σε ταξική υποδούλωση. Ο καταχρεωμένος κοιτάζει πώς θα ξεχρεώσει. Πώς δεν θα του πάρει η τράπεζα το αυτοκίνητο ή το σπίτι, πώς θα γλιτώσει έναν πλειστηριασμό, πώς θα ανακυκλώσει το δανεισμό με νέους επαχθέστερους όρους. Σπεύδει να βρει και δεύτερη δουλειά, να κάνει υπερωρίες, να δουλέψει τα Σαββατοκύριακα. Ο καταχρεωμένος είναι ένα άτομο χαμένο μέσα σε μια δίνη και δεν σκέφτεται συλλογικά. Η ίδια η κατάστασή του δεν του επιτρέπει να σκεφτεί συλλογικά. Μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και αντιδραστικά σε συλλογικές προσπάθειες, για να μη χάσει τα μεροκάματα της απεργίας, για να μη μπει στο μάτι του αφεντικού κ.λπ. Εχει ήδη απαξιώσει την αξιοπρέπειά του, αισθάνεται ανήμπορος για οποιαδήποτε διεκδίκηση.

Ας μην περιμένουμε, λοιπόν, διαδικασίες αυτόματου ξεσηκωμού των υπερχρεωμένων. Ο εργαζόμενος θα ξεσηκωθεί όχι επειδή είναι υπερχρεωμένος, αλλά όταν συνειδητοποιήσει ότι είναι εργαζόμενος και ότι μονόδρομος γι’ αυτόν είναι (τουλάχιστον) η διεκδίκηση καλύτερης αμοιβής.

Βέβαια, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το φορτίο που έχει συσσωρευτεί είναι μεγάλο και σαν βαρίδι καθηλώνει την ταξική πάλη (ή, για να ακριβολογούμε, βοηθάει τα μέγιστα στην καθήλωση της ταξικής πάλης).
Από την άλλη, όμως, το φρακάρισμα στη διαδικασία του δανεισμού, το κλείσιμο της στρόφιγγας από τις αιματορουφήχτρες τράπεζες θα έχουν τη δική τους συνδρομή στη δημιουργία ενός περιβάλλοντος πιο ευνοϊκού για την ανάπτυξη διεκδικητικών (οικονομικών) αγώνων.
Μιας συνθήκης ικανής, όχι όμως και αναγκαίας, για να βγάλει κόσμο στο δρόμο. Και πάλι, όμως, αυτό δεν θα γίνει ενιαία, γιατί το γενικό φρακάρισμα δεν σημαίνει ταυτόχρονο φρακάρισμα για όλους. Τα πράγματα σε κοινωνικό επίπεδο είναι πάντα πολύ πιο σύνθετα απ’ όσο τα καταγράφουν οι στατιστικές.

Αν αφιερώσαμε τόσο χώρο σ’ αυτό το θέμα, είναι γιατί θέλουμε να επισημάνουμε τις μορφές κοινωνικής συνείδησης που παράγει ο δανεισμός και όχι για να δώσουμε «οδηγίες προς εργαζόμενους». Οι νόμοι της ταξικής πάλης έτσι κι αλλιώς θα λειτουργήσουν. Το ερώτημα είναι πότε..

Υ.Γ Στοιχεία σ’ αυτό το κείμενο αντλήσαμε και από άρθρο της εφημερίδας «ΚΟΝΤΡΑ»

ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ