Η διεθνής κρίση και τα χάλια της Ελλάδας

Του Θεοχάρη Α. Φιλιππόπουλου απο το capital

Όπως έχει γραφτεί ήδη επανηλειμμένως, η διεθνής οικονομική κρίση που περνάμε είναι μία από τις χειρότερες στην παγκόσμια οικονομική ιστορία και μάλλον η χειρότερη από το 1929.

Το ζητούμενο σήμερα είναι πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση τόσο από το κάθε κράτος ξεχωριστά όσο και από τις επιχειρήσεις αλλά και τους ιδιώτες ακόμη, προκειμένου οι απώλειες να είναι κατά το δυνατόν οι μικρότερες.

Δεν θα ισχυριστώ ποτέ ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να βγει αλώβητη από αυτή την τεράστια περιπέτεια. Επίσης, το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση από τις αμερικανικές και αρκετές ευρωπαϊκές είναι σημαντικό και αξίζει την προσοχή μας. Για να είμαστε αντικειμενικοί –και πέραν της κριτικής που ασκείται στις τράπεζες για τις πανάκριβες υπηρεσίες που προσφέρουν– οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι και το τραπεζικό σύστημα της χώρας μας έδειξε σύνεση και τα στελέχη έδειξαν αυτοσυγκράτηση σε ό,τι αφορά τις αμοιβές, τα μπόνους κ.λπ. Σε σχέση πάντα με το ξεσάλωμα στις αμερικανικές τράπεζες, όπου τα στελέχη προκειμένου να εισπράξουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε μπόνους, έδειχναν στην ουσία «πέτσινα» κέρδη από δάνεια που δεν θα εισπράττονταν ποτέ. Εδώ τέτοιοι τυχοδιωκτισμοί δεν παρατηρήθηκαν.

Από την άλλη μεριά, όμως, οφείλουμε να... διαπιστώσουμε ορισμένες πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Κατ’ αρχήν όσον αφορά τα δημόσια οικονομικά. Ο προϋπολογισμός του 2008 ήταν αδύνατον να επιτευχθεί και τελικά θα είναι σοβαρά ελλειμματικός ακόμη και με τα έκτακτα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης. Το ίδιο –και χειρότερο– θα συμβεί και την προσεχή χρονιά και θα με θυμηθείτε. Ο λόγος είναι πρωτίστως ότι το τεράστιο πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι στις δαπάνες. Το 2009 πρόβλημα τεράστιο θα υπάρξει και στα έσοδα.

Τη χρονιά που διανύουμε και μέχρι το Σεπτέμβριο, τα έσοδα αυξάνονται περίπου με ένα ποσοστό 4,5%, ποσοστό κατά τη γνώμη μου αξιόλογο και λογικό. Αυτό το ποσοστό θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί στον προϋπολογισμό και όχι υψηλότερο, απλούστατα διότι η μεγαλύτερη πρόβλεψη ήταν ανεδαφική. Το πρόβλημα είναι ότι το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας αδυνατεί παντελώς να αυξήσει τις δαπάνες του κράτους (και φυσικά και όλες τις λοβιτούρες...)! Ήδη η κατάσταση χειροτερεύει ραγδαία αφού τα δημόσια έσοδα συρρικνώνονται δραματικά μήνα με το μήνα και παράλληλα με τη συρρίκνωση της επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ήδη η περιβόητη περαίωση που θα έφερνε κοντά 1 δισ. ευρώ στα κρατικά ταμεία μοιάζει ότι θα αποφέρει μόλις 130 εκατ. ευρώ, αφού οι επιχειρήσεις αν και θα ήθελαν να αποδεχτούν την περαίωση (ποιος θέλει τους εφοριακούς μέσα στο σπίτι του;) αδυνατούν να καταβάλουν τα ποσά που τους αναλογούν. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα γίνει το πρώτο τετράμηνο του προσεχούς έτους, όταν η κρίση θα έχει δείξει για τα καλά τα δόντια της...

Το επόμενο και πιο τραγικό φαινόμενο είναι η άγνοια του κόσμου για την οικονομική συγκυρία και η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τις καταστάσεις.

Ενώ η κρίση ήδη μας «ακουμπάει», όλοι οι γνωρίζοντες την αλήθεια έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σε άλλον πλανήτη. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και των εργαζομένων δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Όταν οι μαζικές απολύσεις γίνουν πράξεις και οι πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν τις καθημερινές τους υποχρεώσεις, μόνο τότε θα καταλάβουν όλοι τι έχει συμβεί. Μέχρι τη στιγμή εκείνη θα ασχολούνται με τα «παρατράγουδα» του Καρβέλα και της Πάνια, με τα παιδιά των celebrities και τα μούσια του Εφραίμ. Ουδείς τους έχει ενημερώσει επαρκώς και ουδείς τελικά έχει τολμήσει να πει στους πολίτες την αλήθεια και να τους προετοιμάσει. Όλοι χαϊδεύουν τα αυτιά των Νεοελλήνων αντί να τους ωθήσουν σε αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας. Απαίδευτοι οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν τα στοιχειώδη, περιμένουν από το κράτος να τους θρέψει και μέσα σε ένα περιβάλλον χάους, υποκουλτούρας και αμάθειας οδεύουν στον γκρεμό!
Συγχωρήστε με για την «απαισιοδοξία» μου, αλλά φοβάμαι πως δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι απλά ρεαλιστής...