Κάποτε, στο μέλλον, τα μνημόνια θα φαντάζουν «καλές εποχές» για την Ελλάδα

Όταν ήμασταν μικροί και είχαμε λευκώματα (σ.σ. για τους άνω των 35, οι μικρότεροι να προχωράνε στην επόμενη παράγραφο), κάναμε μια ερώτηση: «Τι θα έκανες αν είχες μια στιγμή παντοδυναμίας»; Η σχεδόν ομόφωνη απάντηση; «Θα την εξασφάλιζα». Από αυτή τη μικρή φράση, αποκαλύπτεται πόσο υποτιμήσαμε όλοι το ΣΥΡΙΖΑ. Εμείς σκεφτόμασταν «κόμμα διαμαρτυρίας» και «αριστερή παρένθεση», την ώρα που η σκέψη στο μυαλό του Αλέξη ήταν «κράτος». Τα λάθη που κάναμε οι Έλληνες ήταν πολλά, σχεδόν... όσα οι πλάνες μας.

Λάθος 1: Ο Αλέξης δεν κάνει εκλογές όποτε πιέζεται

Μετά τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του Αλέξη, θα νόμιζε κανείς ότι η διεξαγωγή εκλογικών αναμετρήσεων είναι το χόμπι του. Ότι κάθε φορά που βρίσκεται στον τοίχο, κάνει εκλογές. Λάθος πρώτο. Ο Αλέξης και το επιτελείο του ποτέ δεν προκάλεσαν εκλογική αναμέτρηση, συμπεριλαμβανομένου του δημοψηφίσματος, αν δεν ήξεραν ότι θα είναι κερδισμένοι. Το μικρό «κόμμα διαμαρτυρίας» έχει κερδίσει ουσιαστικά Ευρωεκλογές, δύο εθνικές εκλογές, και το δημοψήφισμα. Μετά από κάθε νίκη, αποκτούσε και περισσότερους οπαδούς. Οπότε, όσοι περιμένουν ότι η Τρόικα, το μνημόνιο, η οποιοσδήποτε θα τον πιέσει προς μια εκλογική αναμέτρηση στην δεν θα έχει διαλέξει το χρόνο και την ατζέντα, πλανώνται.

Λάθος 2: Κόμμα διαμαρτυρίας

«Στο 4% θα γυρίσετε» φωνάζουν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι και ο αρχέγονος φόβος που διακατέχει το κόμμα. Ότι ο Αλέξης δεν είναι πραγματικά Ανδρέας και ότι το όνειρο έχει τέλος. Όποτε το 4% έπρεπε να γίνει «κράτος». Το να βάλει κανείς τα χέρια του στους μοχλούς της εξουσίας είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να τους ρυθμίσει έτσι, ώστε να δέσει τους αντιπάλους χειροπόδαρα για πολλά χρόνια.

Υπάρχουν τέσσερεις εξουσίες. Η νομοθετική εξουσία είναι αποτέλεσμα εκλογών. Ο Αλέξης φρόντισε να μην εξαρτάται από τους βουλευτές του αλλά αυτοί από αυτόν, συμπεριλαμβανομένου του κυβερνητικού του εταίρου, Στρατηγού Πάνου. Απόλυτος έλεγχος σε μια αδύναμη κοινοβουλευτική ομάδα.

Η δεύτερη εξουσία, η εκτελεστική, βασίζεται κυρίως στην ικανότητα των υπουργείων να προωθήσουν ή να παρακωλύσουν την ατζέντα της κυβέρνησης. Ο Λένιν ήξερε ότι η εξουσία βασίζεται στον έλεγχο «κομβικών σημείων» και η «φωνή λαού» θα ακολουθήσει. Φρόντισε λοιπόν να διορίσει ανθρώπους σε σημεία κλειδιά και να εξακολουθήσει να διορίζει ώστε και με την επόμενη κυβέρνηση να έχει έλεγχο.

Περνάμε στην τρίτη εξουσία, τη δικαστική. Χρησιμοποίησε πρόσωπα κλειδιά στον Άρειο Πάγο, ώστε να επηρεάσει το δικαστικό σύστημα, ενώ εξακολουθεί να διορίζει δικαστές της αρεσκείας του.

Όσο για την Τέταρτη; Εκτός από την ΕΡΤ και τα κρατικά μέσα χρειαζόταν συμμάχους, με πρώτο πρόθυμο τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ του βορρά, στον οποίο ανήκει τώρα ένα σημαντικό κομμάτι του Τύπου.

Είμαστε στην επόμενη φάση του σχεδίου. Το κόμμα διαμαρτυρίας έγινε πλέον κράτος αλλά και πάλι μην περιμένετε εκλογές. Ελέγχοντας πλέον τους μοχλούς εξουσίας θα προσπαθήσει να γυρίσει το κλίμα και να μειώσει τη διαφορά πριν ποτέ σκεφτεί να καταφύγει στις κάλπες.

Λάθος 3: Η Τρόικα θα τον ρίξει

 Η Τρόικα προσπάθησε όντως να τον ρίξει, αλλά το δημοψήφισμα ήταν η διακήρυξη του ότι αν πέσει, θα πάρει και την Ελλάδα μαζί του. Ήταν πλέον όχι απλώς κυβέρνηση, αλλά κράτος. Και εμείς πανηγυρίσαμε αυτή τη διακήρυξη, ότι «με τον Αλέξη, ακόμα και στην Κόλαση». Έχουμε παράδοση στα τσάμικα-διακήρυξη της οπισθοδρομικότητας μας. Τα χορέψαμε στο Σύνταγμα, όπως και λίγο παλιότερα, υπό τη σκιά των τανκς... Λάθος 4: Τουλάχιστον δεν έχουν τανκς

Η κλιμάκωση της «καλής βίας» στην οποία όσοι εναντιώνονται βαφτίζονται «φασίστες», αυτής που δέρνει από γιατρούς μέχρι κρεοπώλες, δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε αναπόφευκτο κακό κάποιων ακραίων συνιστωσών. Είναι ακριβώς η υπενθύμιση του πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ο Αλέξης στην αντιπολίτευση. Για αυτό άλλωστε πλέον τον «αγαπάνε» οι Ευρωπαίοι. Με αυτόν μπορούν να περάσουν μεταρρυθμίσεις. Χωρίς αυτόν, ξέρουν ότι θα παραλύσει η Αθήνα. Ο ακρογωνιαίος λίθος της δύναμης του ΣΥΡΙΖΑ είναι η υφέρπουσα απειλή βίας. Είναι ότι θα πετάει πέτρες απέξω μέχρι να ξαναμπεί μέσα. Η τακτική άλλωστε χρησιμοποιήθηκε με απόλυτη επιτυχία στη Γερμανία του '30. Οι «Ρουβικώνες» τότε βέβαια φορούσαν καφέ στολές. Αναρωτιέμαι, αν με ένα τέτοιο άρθρο σε λίγο καιρό δεν θα περιμένω το σύνηθες «στόλισμα» από «αναγνώστες» αλλά ένα όχι τόσο ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα. Ας είναι. Ο Fritz Gerlich ήταν πάντα ένας ήρωας μου.

Λάθος 5: Είναι αμόρφωτοι

Μπορεί το μόνο βιβλίο που να έχουν διαβάσει να είναι κάποια επεξήγηση για τον Μαρξ, αλλά δεν είναι αμόρφωτοι. Είναι αρκετά μορφωμένοι για να ξέρουν ότι η δύναμη βασίζεται στην αμορφωσιά των άλλων. Στην δύναμη να πείσει κανείς τη μάζα ότι η ζωή της βελτιώνεται, ακόμα και όταν αυτή χειροτερεύει. «Η Άγνοια Είναι Δύναμη» θα μπορούσαν να γράφουν στους τοίχους των τάξεων κάθε φορά που κλείνουν σχολεία, και μαζί και μυαλά. Για κάθε βιβλίο που καίγεται, κάθε άποψη που φιμώνεται, κάθε φωνή που της επιτίθενται, κάθε ψεκασμένη θεωρία συνομωσίας που γίνεται «κοινή γνώση», χάνεται ένα μυαλό. Στη θέση του γεννιέται ένας φρέσκος αναγνώστης της zougla και του makeleio, των κορυφαίων σε αναγνωσιμότητα σάιτ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Λένε ότι τα νέα κρατάνε ή ένα κύκλο ειδήσεων, ή δέκα. Ο «αμόρφωτος» Αλέξης ελέγχει πλήρως τον κύκλο. Κάθε νέο που τον αφορά, κρατάει ένα κύκλο ειδήσεων, και εξαφανίζεται από κάτι άλλο, την ίδια ακριβώς τακτική που ακολουθεί και ο Τράμπ. Κάθε νέο που αφορά τους αντιπάλους του κρατάει δέκα. Ο Κ. Μητσοτάκης βρίσκεται συνέχεια στην άμυνα, παράξενο για έναν αρχηγό αντιπολίτευσης που δεν έχει κυβερνήσει ποτέ. Το πρόβλημα της χώρας έγινε η Siemens, και όχι οι διορισμοί. Τα αντιπολιτευτικά ΜΜΕ έχουν αναγκαστεί να δίνουν χώρο στους «Δεν πληρώνω» και στη Ζωή όταν αντιτίθενται στον Αλέξη, κρατώντας έτσι ζωντανά στοιχεία που θα δυσκολέψουν περεταίρω την ΝΔ στη διακυβέρνηση. Επικοινωνιακά, οι «αμόρφωτοι» κυριαρχούν. Ο Όργουελ, είμαι σίγουρος, ότι από κάπου μας βλέπει και γελάει με κάθε νέο που μαθαίνει να «αγαπάει το Μεγάλο Αδερφό».

Λάθος 6: Θα κερδίσει η αξιοπρέπεια

Η ανατροφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον εμποδίζει να πέσει στη λάσπη. Στέκεται ψηλά και παρατηρεί. Προσπαθεί φιλότιμα, στη Βουλή και στις εφημερίδες να μιλήσει λογικά. Πιστεύει ότι στη λογική κρύβεται η δύναμη. Ο Ρόμπερτ Χάινλαιν έγραψε ότι «μπορείς να πείσεις χίλιους ανθρώπους απευθυνόμενος στις προκαταλήψεις τους, πιο εύκολα από ότι μπορείς να πείσεις έναν απευθυνόμενος στη λογική». Το 1937 ιδρύθηκε στις ΗΠΑ το Ίδρυμα Ενάντια στην Προπαγάνδα. Έκλεισε το 1942, όταν κατάλαβαν ότι εν μέσω πολέμου, η απάντηση στην προπαγάνδα είναι πιο αποτελεσματική προπαγάνδα. Η αξιοπρέπεια δεν κερδίζει, τουλάχιστον όχι χωρίς να πέσει και αυτή στη λάσπη, εκεί που γίνεται η μάχη.

Λάθος 7: Δεν είναι ηγέτης

Οι ηγέτες είναι κατά βάση πωλητές, όπως ο Steve Jobs, ο Περόν ή ο Ανδρέας. Διαμορφώνουν ένα όραμα και το «πουλάνε» στο λαό. Συνήθως είναι δικό τους, αλλά ο Αλέξης είναι ηγέτης που πουλάει καλύτερα το όραμα άλλων. Σε μια Ελλάδα ανίκανη να ανταγωνιστεί, το «όραμα» των Γερμανών δεν ήταν μια ισχυρή καταναλωτική μεσαία τάξη, μια χώρα που παράγει επιστήμονες και επιχειρήσεις, αλλά μια φτωχοποιημένη Ελλάδα, πηγή φτηνής εργασίας για τις άλλες, πιο αναπτυγμένες οικονομίες. Ο Σαμαράς απέτυχε να «πουλήσει» αυτό το όραμα στο πόπολο. Ο Αλέξης, του «όλοι εργάτες και αδέρφια είμαστε» αποτελεί τον ιδανικό ηγέτη-πωλητή για αυτή τη μετά-μνημονιακή Ελλάδα, όπου η ελίτ θα είναι στο δημόσιο και οι υπόλοιποι φτηνοί και αμόρφωτοι, ή στο εξωτερικό. Θα μπορούσε ποτέ άραγε ο Κυριάκος να πουλήσει επιτυχώς το πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε, ως φτωχά ταξικά αδέρφια των υπόλοιπων πρώην κομμουνιστικών χωρών, πρώτες ύλες για τα εργοστάσια του Σόιμπλε; Τιμή και δόξα λοιπόν στην ηγέτη-Αλέξη.

Συμπέρασμα
Αν θέλει η Ελλάδα να επιβιώσει μέσα σε ένα Ευρωπαϊκό πλαίσιο και επιτέλους να εξελιχθεί σε ισότιμο εταίρο αντί για προτεκτοράτο της Γερμανίας, πρέπει οι υγιείς δυνάμεις του τόπου να σταματήσουν να υποτιμούν τον Αλέξη και να δουν το ΣΥΡΙΖΑ για αυτό που πραγματικά είναι: ένα κόμμα που επιθυμεί να εγκαταστήσει το δικό του κράτος, με σπουδή και μεταχειριζόμενο κάθε μέσο. Αν καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο του, τότε τα μνημόνια θα φαντάζουν «καλές εποχές» σε μια αλβανοποιημένη Ελλάδα, όπου θα κυριαρχεί η φτώχεια, η βία και η μαφία, κρατική η όχι, όπως ακριβώς σε όλα τα πρώην κομμουνιστικά καθεστώτα. Σημασία έχει να υπάρχουν οι υποδομές να ανακάμψουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύει, δεν χτίζει.
γράφει ο Γιώργος Λαγαρίας