Νομίζω δεν έχει πια καμία σημασία να αγχωνόμαστε για το τι θα συμβεί στη συνέχεια

Θα δεις που τα πρώτα εφτά χρόνια μιας χρεοκοπίας είναι τα δύσκολα. Στα επόμενα εφτά δεν θα καταλάβεις τίποτα. Μιας και πλησιάζουμε αισίως στον 8ο χρόνο μετά την χρεοκοπία του 2010, θα ήθελα να μας ευχηθώ «βίο ανθόσπαρτο». Νομίζω δεν έχει πια καμία σημασία να αγχωνόμαστε για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Το ξέρουνε μέχρι και οι πέτρες, τι έρχεται.

Οι Έλληνες προτιμήσαμε συνειδητά -ναι καλά διαβάσετε, συνειδητά- μια αθλιότητα δίχως τέλος, οπότε καλή όρεξη. Είπες, κομπανιέρο, για τους...
5 εκατομμύρια ελληνικούς λογαριασμούς στο Facebook, αλλά δεν είπες το πιο τρομαχτικό. 3,8 εκατομμύρια λογαριασμοί χρησιμοποιούνται τουλάχιστον μια φορά το μήνα και από αυτούς το 80% καθημερινά. Ακόμα και αν συνυπολογίσουμε τυχόν πολλαπλούς λογαριασμούς που ίσως να διατηρεί ένα άτομο, αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον 3 εκατομμύρια ‘Ελληνες ανοίγουν το Facebook κάθε μέρα. Δεν θα πω τα γνωστά ότι είναι καθυστερημένος όποιος χρησιμοποιεί Facebook, Twitter κτλ. Μια ασχολία είναι, παρ’ ότι με βρίσκει αντίθετο και παρ’ ότι το θεωρώ βαθιά αντικοινωνικό. Αν παρ’ όλα αυτά 3 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκουν χρόνο να διαβάσουν τον τοίχο τους στο Facebook ή να ανταλλάξουν φωτογραφίες και σχόλια κτλ, πως γίνεται και δεν βρίσκουν χρόνο για κάτι άλλο; Πώς γίνεται να μην έχουν χρόνο όταν τους ρωτάς αν διαβάζουν βιβλία ή αν ασχολούνται με τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, αλλά αντιθέτως βρίσκουν χρόνο για το φατσοβιβλίο;

Είναι ξεκάθαρο νομίζω ότι έχει να κάνει με τις προτεραιότητες. Η ελληνική κοινωνία προτιμάει να χαζολογάει, να βλέπει μαλακίες στην τηλεόραση και να διαβάζει τα ζώδια ή πως ξεματιάζουν. Αυτές είναι οι προτεραιότητες της. Ναι, το ξέρω, τώρα το σχολίασα -και καλά έκανα. Δικαίωμά της, λοιπόν. Μόνο να μην κλαίγεται, όταν θα αρχίσουν τα δύσκολα. Αυτά τα 7 χρόνια δεν ήταν δύσκολα, πουλάκια μου. Αυτά τα 7 χρόνια ήταν η προθέρμανση. Τα 3 μνημόνια και το μνημόνιο Τρία βου (3Β) -δεν το λέμε 4 για να μην στεναχωρούμε τους ιθαγενείς- ήταν το ψωμί και η σαλάτα που σου φέρνουν στην ταβέρνα πριν σου σερβίρουν τα ψητά/μαγειρευτά. Τώρα, πουλάκια μου, έρχεται το κανονικό μνημόνιο. Μην τα πολυακούτε αυτά περί πρόδρομου κόφτη και του άλλου κόφτη. Μην πολυδίνετε σημασία για τα 2 δισ. που ψάχνουν για το τελευταίο τρίμηνο του έτους.

Γενικά, μην ασχολείστε με τις περικοπές στις επικουρικές που ήδη ξεκίνησαν αυτό το μήνα. Είναι όλα ασήμαντα, επειδή, όταν θα έρθει η πραγματική, πλήρως ελεγχόμενη χρεοκοπία, πραγματικά θα τα ξεχάσετε όλα. Η Ελλάδα μπορεί να χρεοκόπησε το 2009 αλλά αυτό που δεν καταλάβατε είναι ότι σχεδίασαν τότε μια νέα χρεοκοπία με τους δικούς τους όρους, αφού πρώτα θα μας «έσωναν» και αφού φυσικά θα διαφύλατταν την αποπληρωμή του χρέους. Ήθελαν να δουν με ποιους έχουν να κάνουν πρώτα. Και τώρα ξέρουν. Και πραγματικά γελάνε που μας φοβήθηκαν. Χτύπησαν φλέβα χρυσού, πουλάκια μου. Βρέθηκαν σε μια πλούσια χώρα με φτωχούς πνευματικά πολίτες· είναι και άλλες αλλά τώρα μιλάμε για εμάς. Και μπορεί να μας προετοίμαζαν τόσα χρόνια, γεμίζοντας τα μυαλά μας όσα περισσότερα σκατά μπορούσαν, αλλά στην πραγματικότητα η ευθύνη για την αποβλάκωση μας είναι απολύτως δικιά μας. Δεν μας εμπόδισε κανείς να διαβάσουμε ένα γαμημένο βιβλίο ή να αλλάξουμε τρόπο σκέψης.

Όλο αυτό το σκουπιδιαρό που κοσμεί την χώρα ήταν συνειδητή επιλογή των κατοίκων της και όλα τ’ άλλα είναι παραμύθια της Χαλιμάς. Όλα τ’ άλλα είναι για να ταΐζουμε εκείνη την βλακώδη αντίληψη που θέλει τους ‘Ελληνες να βρίσκονται πάντοτε στο πάνθεον της ιστορίας και την άλλη που πάντα κάποιος, κάποτε θέλει το κακό μας γιατί μας ζηλεύει· χαχαχα, κλαίω όταν το ακούω. Άρχισα να συνειδητοποιώ για πρώτη φορά τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στις τελευταίες δημοτικές εκλογές του 2014, αλλά ειδικά μετά το δημοψήφισμα κατάλαβα και τα υπόλοιπα. Αν δεις τους δημάρχους έναν-έναν, καταλαβαίνεις. Τηλεπερσόνες, ξεπλένηδες και λαμόγια. Αν δεις τι έκαναν οι Έλληνες μετά την προδοσία στο δημοψήφισμα, καταλαβαίνεις. Κάθε λαός, λένε, έχει τους ηγέτες που του αξίζουν. Τι δεν είναι έτσι; Μήπως δεν είχαμε επιλογές; Μήπως δεν είχαμε δυνάμεις; Μήπως δεν ξέρουμε 7 χρόνια μετά τι μας συνέβη; Αυτά είναι για τους χαζούς και τους γέρους. Εξάλλου αν δεν μας άρεσε όλο αυτό που ζούμε θα είχαμε ήδη αλλάξει. Τι άλλαξε -άλλωστε- τα τελευταία 7 χρόνια στην ελληνική κοινωνία; Τίποτα. Εδώ γέμισαν πάλι οι εκκλησίες. Οι Έλληνες συνεχίζουν να ψηφίζουν τους ίδιους απατεώνες.

Οι Έλληνες συνεχίζουν να μην συμμετέχουν στα κοινά ή να ασχολιούνται με τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, γιατί είναι βαρετό και ντεμοντέ. Οι Έλληνες συνεχίζουν να γκρινιάζουν, αλλά να μην θέλουν παράλληλα να συζητούν για αλλαγές -αυτό είναι ο ορισμός της μαλακίας. Οι Έλληνες συνεχίζουν να ζουν με τον ίδιο καθυστερημένο τρόπο που ζούσαν τόσα χρόνια. Να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του και να σώσει μόνο τον εαυτό του. Βέβαια, λέει ένα ρητό πως, αν σε κυνηγάει μια αρκούδα, δεν χρειάζεται να τρέξεις πιο γρήγορα απ’ αυτήν για να σωθείς. Αρκεί να τρέξεις πιο γρήγορα από τον διπλανό μαλάκα. Αλλά σας έχω μια έκπληξη επ’ αυτού. Είναι αδύνατον να είσαι πλούσιος σε μια φτωχή, διαλυμένη χώρα. Νομοτελειακό. Μην βλέπετε τους λεφτάδες σε Μπουρκίνα Φάσο, Παπούες και Τσηάουες. Αυτή είναι η εξουσία. Η μεσαία τάξη είναι άγνωστη έννοια σε μια φτωχή χώρα. Οπότε, αν δεν είστε εξουσία, πιάστε φιλίες με τους σημερινούς άστεγους, άνεργους και εξαθλιωμένους. Θα τις χρειαστείτε τα επόμενα χρόνια. Θα χρειαστείτε κάποιον να σας μάθει το κουρμπέτι. Αλλά, μέχρι τότε, συνεχίστε να κάνετε καλά αυτό που κάνετε 7 χρόνια τώρα. Σάμπως και έχουμε μόνο μια ζωή να ζήσουμε;

Keep calm and do nothing, φυντάνια μου. Δηλαδή, το μυαλό στο ρελαντί και ο χαβαλές πάνω απ’ όλα και προσοχή μην τυχόν και αλλάξει τίποτα και χρειαστεί μετά να αλλάξουμε και εμείς. Και αν ο χαβαλές ήταν ωραίος κάποτε, τώρα, που δεν έχεις δουλειά και … φράγκα, φαντάζει ως παράνοια. Στην τελική, περί αυτού πρόκειται. Οι Έλληνες είναι τρελοί. Και νομίζω πως, ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω. Βαρέθηκα να ακούω όλο το καλοκαίρι για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη. Η χώρα ξεπουλήθηκε και οι Έλληνες αγχώνονται ποιος θα κάτσει στο θρόνο του Μαξίμου. Μιλάμε για μυαλά τώρα, όχι μαλακίες. Λες και δεν ξέρουμε τι θα γίνει στις επόμενες εκλογές. Φυσικά, οι Έλληνες θα ψηφίσουν πάλι έναν απατεώνα -όχι πως οι εκλογές έχουν σημασία στο προτεκτοράτο- και μετά τις γνωστές κωλοτούμπες θα απορούν ποιος τον ψήφισε. Μην ανησυχείτε ο Τσίπρας φεύγει μέχρι το Πάσχα το πολύ, μην πω νωρίτερα, οπότε θα γίνουν πάλι εκλογές στο προτεκτοράτο, όπου όλοι φτιάχνουν από ένα κόμμα για να κυβερνούν στο τέλος οι δανειστές.

Ο Αλέξης έκανε το χρέος του και θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Θα φανεί περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη ΔΕΘ. Και κοίτα ποιος έρχεται ρε φίλε. Ο Κούλης. Φανταστικό. Φανταστικό που είναι δεδομένο και όλοι ξέρουν από τώρα τον επόμενο πρωθυπουργό. Άντε καλέ, που ζούμε σε προτεκτοράτο. Μιλάμε τώρα γι’ αυτόν που κουνούσε νομίσματα της Ζιμπάμπουε σε παράνομο κανάλι πανελλαδικής εμβέλειας για να τρομοκρατήσει τους Έλληνες τι θα συνέβαινε αν ψήφιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την δραχμή. Η ανησυχία του Έλληνα φιλελέ: η χώρα υπογράφει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, έχουν στεγνώσει τα ευρώ απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά το πρόβλημα είναι όταν τα εφαρμόζει το ΠΑΣΟΚ (νέο ή παλιό δεν έχει σημασία). Ζωή σε μας. Τι σκούζεις Κυριάκο μου; Μνημόνια ψήφισε και ο φίλος σου ο Αλέξης. Το ευρώ προσκύνησε και ο φίλος σου ο Αλέξης. Τα ίδια αφεντικά. Τις ίδιες πολιτικές εφάρμοσε, τις ίδιες θα εφαρμόσεις και εσύ, Κούλη μου, δηλαδή αυτές των δανειστών. Αυτό το πράγμα να κάθονται οι Έλληνες να ακούνε τους πολιτικούς δεν το καταλαβαίνω, ειδικά όταν τις αποφάσεις τις λαμβάνουν οι δανειστές.

Όπως είχε πει κάποτε ο Καμμένος στον Σταύρο Θεοδωράκη, έτσι τώρα το λέω και ‘γω στους τσιπροκαμμένους, νουδούλους και λοιπούς φιλελέδες: Αν θέλω κάτι από σας, θα ρωτήσω απευθείας τα αφεντικά σας. Αλλά οι Έλληνες πολίτες το γουστάρουν φαίνεται που ζουν στο προτεκτοράτο. Όχι, παίζουμε. Το γουστάρουν πολύ. Γουστάρουν να είναι δούλοι. Οπότε, δεν έχω πια καμία εμπιστοσύνη στον ελληνικό λαό. Γιατί και στη δραχμή να γυρνούσαμε -φτου, φτου, φτου- ποιος θα έπαιρνε τις αποφάσεις; Όλα από τους άλλους τα περιμένουμε, οπότε ευρώ μέχρι τον θάνατο. Καλά το τι άκουσα το καλοκαίρι γύρω μου δεν λέγεται. Καθόταν ένας μεσήλικας σε μια ταβέρνα που είχαμε κάτσει και έλεγε «αυτοί οι Έλληνες δεν κουνιούνται με τίποτα. Ραγιάδες.» Αυτός δηλαδή τι ήταν; Δεν πιανόταν ως Έλληνας; Και πόσα ακόμα.

Είναι ξεκάθαρο πλέον και στον πιο ανίδεο, ότι οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους τα πρώτα χρόνια μετά τη χρεοκοπία του 2009 και όταν είδαν ότι οι διαδηλώσεις δεν οδηγούν πουθενά, σάστισαν. Και γύρισαν στα σπίτια τους όταν κατάλαβαν ότι πρέπει να σηκώσουν πολύ ζόρι για να απελευθερωθούν από τα δεσμά που τους επιφύλασσαν οι αγορές με πρόσχημα το χρέος. Έπρεπε να τρέξουν οι ίδιοι, χωρίς ηγέτες. Πού να τρέχουμε τώρα. Οπότε πήραν έναν σταυρό στο χέρι και έκατσαν να μοιρολογούν και να περιμένουν τον Μεσσία να ποστάρει στο facebook. Και επειδή δεν μπορείς και να είσαι συνέχεια στις μαύρες σου, περνάμε σιγά-σιγά στο επόμενο στάδιο που είναι η αποδοχή της κρίσης ως κάτι φυσικό, ως ένα καθημερινό φαινόμενο. Περάσαμε πλέον στην πλήρη αφασία. Και αυτή η αφασία αφήνει μεγάλες υποσχέσεις για το μέλλον. Όπως ξέρουμε από τώρα ποιος θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός του προτεκτοράτου, έτσι ξέρουμε πώς θα είναι και τα επόμενα 7 χρόνια. Ε, απλό είναι. Ελαφρύ να είναι το χώμα που θα μας σκεπάζει.
Με εκτίμηση
από τον Πιτσιρίκο