Ώρα να γίνετε άντρες

Τα παντελόνια κάτω ήταν η διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Οι σφαλιάρες έπεφταν απανωτά από όλες τις πλευρές, οι απειλές εκτοξευόταν από όλες τις μπάντες, ο χοιροβοσκός Γερούν κουνούσε το δάκτυλο απέναντι στον αντιπρόσωπο της ελληνικής πλευράς.

Σε εκείνη ακριβώς την στιγμή περιμέναμε την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας. Να φύγει το χέρι του Γιάννη Βαρουφάκη και να πάρει πολλά μάγουλα σβάρνα. Να πει ένα «ρε, άιντε στο διάολο» και να γίνει το έλα να δεις, γιατί και η διπλωματία έχει τα όρια της. Δυστυχώς, η αξιοπρέπεια είναι λάστιχο για όσους δεν ξέρουν τι πραγματικά εστί.

Μεγάλα παιδιά είμαστε, ρε γαμώτο. Είναι κρίμα να... μας συμπεριφέρονται σαν μεταξεταστέους της ζωής. Κρυφτό πίσω από τις λέξεις. Το μισό Γιουρογκρούπ να αναφέρει Τρόικα και οι δικοί μας να διορθώνουν απλά την λέξη σε «Θεσμούς» χωρίς να διορθώσουν την ουσία: Ότι θα ελέγχεσαι σαν σκλάβος για τις αποδόσεις κέρδους της αποικίας είτε λένε τον επιστάτη Τροϊκανό, είτε Θεσμοφύλακα.

Από τη μια η θεωρία ότι πήραμε χρεοκοπημένη χώρα και σε έναν χρεοκοπημένο δάνεια δεν δίνεις διότι τον χώνεις πιο βαθιά, ενώ από την άλλη ο αναλυτής της συγκεκριμένης θεωρίας να στέκεται στο ένα πόδι ζητώντας ψίχουλα δόσης δανείου για να πληρώσει τις δόσεις του δανείου του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της Ε.Ε, δηλαδή των Θεσμών που θα του λένε τι να κάνει. Να υποστηρίζει ότι τα ελληνικά ομόλογα που έχει στα χέρια της η ΕΚΤ- Θεσμός είναι εθνικό προϊόν! Αέρα αγοράζουν, αέρα πωλούν, αέρα δανείζονται και από κάτω ο λαός σε ασφυξία.

Αναγγέλλουν μέτρα για την φτώχεια και σηκώνεται από την αναπηρική καρέκλα ο Σόιμπλε και φωνάζει: «Παρανομείτε, κάνετε μονομερή κίνηση». Έφθασε το επίδομα και η κάρτα απόρου να είναι πολυτέλεια. Αυτό έμεινε από την διένεξη για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Πολυτέλεια η φτώχεια σου, Έλληνα.

Γι' αυτή την πολυτέλεια θα πρέπει να ενημερωθεί από τον υποτελή υπουργό Βαρουφάκη αυτός που σε κατάντησε άπορο σε λίστα επιδόματος φτώχειας. Για ποια αλληλεγγύη έναντι του λαού να μιλήσει η κυβέρνηση όταν κοροϊδεύει τους πάντες; Αν ήταν άλλες εποχές μικρό το κακό. Τα ψέμματα είναι αλληλένδετα με την πολιτική και την εξουσία, αλλά να λες ψέμματα σε αυτόν που είναι ένα βήμα πριν πηδήξει στο κενό είναι σαν να το σπρώχνεις εσύ στο κενό. Συνειδητά και με μεγάλη ευκολία.

Μια αλήθεια θα πείτε; Πείτε ότι έχουμε σαφώς Μνημόνιο και έρχεται κι άλλο, έχουμε πτώχευση, έχουμε Τρόικα, έχουμε πουλήσει τα πάντα, έχουμε καταστρέψει δύο γενιές και ετοιμάζουν οι εταίροι να σφάξουν και την επόμενη. Πείτε μια αλήθεια αξιοπρεπώς και μην πετάτε την καυτή πατάτα για εκλογές και δημοψηφίσματα όταν δεν μπορείτε να κρυφτείτε άλλο πίσω από το ψέμα.

Δεν είναι κακό να ομολογείς ότι είσαι υποτελής σε Ε.Ε και ΗΠΑ. Κακό είναι να το κρύβεις. Απλά πείτε το. Αφήστε το ύφος του «ποιος είμαι εγώ» γιατί δεν είσαστε τίποτε παραπάνω από αυτό που που φαίνεστε. Ολίγιστοι και άνανδροι. Μην σηκώνετε το δάκτυλο να απειλήσετε αυτούς που σας λένε την αλήθεια εντός των συνόρων της χώρας. Ακόμα και ο μεγαλύτερος εχθρός της πολιτικής σας εντός των συνόρων δεν είναι τόσο επικίνδυνος με αυτούς που τακιμιάζετε σε Γιουρογκρούπ, σε παγκόσμια φόρουμ οικονομολόγων και σε επενδυτικές τράπεζες που μακέλεψαν χώρες για το κέρδος.

Δεν έχετε να κερδίσετε τίποτε λιγότερο από ένα κούτελο καθαρό αν πείτε την αλήθεια. Ακόμα κι αν αποτύχετε, ακόμα κι αν παραδώσετε τα όπλα θα είστε αξιοπρεπείς απέναντι σε έναν λαό που ζητά αξιοπρέπεια. Κι αν δεν μπορείτε να τα βγάλετε πέρα όταν σας επιτίθενται κατ’ αυτόν τον ανάγωγο και βάρβαρο τρόπο στις διεθνείς συνάξεις μη κοιτάτε να γυρίσετε πίσω με το σακούλι γεμάτο δανεικά εξευτελίζοντας την ιερή ψήφο ενός λαού που σας εμπιστεύθηκε την ζωή του.

Κάντε αυτό που υποσχεθήκατε. Γυρίστε με το σακούλι γεμάτο με καθαρή αξιοπρέπεια κάνοντας εχθρούς αυτούς που αντιμετωπίζουν ως εχθρό τον λαό που σας επέλεξε να τον εκπροσωπείτε. Κι αφήστε τον λαό να κάνει το αυτονόητο όταν του βρίζουν την μάνα Πατρίδα, την αδελφή Ελευθερία και την κόρη Αξιοπρέπεια. Αφήστε τον λαό να κάνει το πατριωτικό του καθήκον και όχι την φτιαχτή λαϊκή εντολή που του επιβάλλετε. Επιβολή αξίζει μόνο στους ηττημένους και εμείς δεν ηττηθήκαμε ακόμη.
γράφει ο Γιάννης Λαζάρου
από το "στον Τοίχο"