Χειμώνιασε εδώ και χρόνια, πατρίδα, και είμαι άστεγος

Τα καθίκια να έχουν το νου τους αυτούς τους καιρούς. Επί πολλά χρόνια αυτοί που κινούσαν την μηχανή τούτου του τόπου με άγρια μεροκάματα και άγριες συνθήκες, επιβίωναν λάθρα. Έφτυναν αίμα να στήσουν την ζωή, να στήσουν τα μαγαζάκια τους και τα όνειρά τους και πάντα έκαναν ένα βήμα πίσω βγάζοντας την υπομονή από την τσέπη τους την ώρα που τα καθίκια τους περνούσαν από τον πάγκο των δημοσίων υπηρεσιών.

Από τη μία τσέπη την υπομονή και από την άλλη ακουμπούσαν το μαύρο μεροκάματο στα καθίκια για να τους αφήσουν στην ησυχία τους. Έφτασαν στο σημείο να νιώθουν ενοχές οι άνθρωποι που δούλευαν γιατί συμμετείχαν, λέει, σ' αυτό το αλισβερίσι με τους τεμπέληδες της εύφορης κρατικής κοιλάδας. Ποιον να πολεμούσαν και πώς την εποχή της απόλυτης δικτατορίας τους η οποία συνεχίζεται με πιο απάνθρωπους όρους. Το καθίκι πλέον δεν είναι μόνο ο τεμπέλης με την σφραγίδα, είναι ο δικτατορίσκος με εξουσία. Τώρα που τελείωσαν τα χρήματα από την τσέπη, τρύπησε και η τσέπη της υπομονής.

Συνεπικουρούμενοι από τους προστάτες τους, οι οποίοι δεν... είναι μόνο οι κομματικοί τους στάβλοι αλλά και οι εξασφαλίζοντες τα παχυλά τους εισοδήματα αποκαλούμενοι δανειστές, έχουν ξεσαλώσει στην κυριολεξία. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο δεν κάνουν τίποτε άλλο από τον να βγάζουν απροκάλυπτα τον χρόνιο κομπλεξισμό τους απέναντι σε αυτόν που κάθεται στην ουρά περιμένοντας τον έλεγχο. Έχει καταντήσει ο μισός πληθυσμός της Ελλάδας να κατουράει τα βρακιά του κάθε φορά που πρέπει να σταθεί απέναντι στον Κατοχικό Λειτουργό για να του δώσει δικαίωμα ακόμα μιας μέρας στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο νερό, στο σπίτι, στην επιχείρηση, στο φάρμακο, στην θεραπεία, να δώσει παράταση μια ακόμα μέρα ζωής. Περάσαμε από το βάλε σφραγίδα για να συνεχίσω να δουλεύω, στο βάλε σφραγίδα για να ζήσω και σήμερα.

Ποιος να κρίνει έναν κατεστραμμένο έμπορο, ιδιωτικό υπάλληλο, αγρότη κλπ; Το κομματόσκυλο που έχει πάρει την εξουσία της καρέκλας έρποντας μέσα σε βουλευτικά γραφεία, ο αέναα άεργος γραμματέας ή υπουργίσκος ο οποίος κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια θεωρεί απατεώνες τους πάντες με τα λόγια και τις πράξεις του; Και να κρίνει με ποιον γνώμονα; Δεν γνωρίζει τι είναι ένσημο, δεν γνωρίζει τι είναι ρίσκο, τι είναι ωράριο, τι είναι αγωνία και τι καμένο όνειρο. Αντίθετα γνωρίζει πολύ καλά πως να παίρνει εισαγγελικό ένταλμα να μπουκάρει στο σπίτι σου.

Φτάσαμε στο σημείο να κρυώνουν και να δημιουργούν αιθαλομίχλη όσοι δούλεψαν ενώ τα καθίκια έχοντας γεμίσει τους λέβητες πετρέλαιο το παίζουν και οικολόγοι διαμαρτυρόμενοι ότι τους πιάνει βηχαλάκι την ώρα που πρέπει να κάνουν την Σαββατιάτικη έξοδό τους στην μπουζουκλερί. Η μαλακομίχλη που καίει τα σωθικά μας εδώ και χρόνια από την παρουσία τους δεν διαλύεται με τίποτε, αντίθετα διαχέεται βρομίζοντας τα πάντα με τις εκλογές που κάνουν στα συνδικαλιστικά τους όργανα, τα επιμελητήρια και αλλού, δίνοντας τις πρωτιές στα όργανα των κατακτητών που τους παρέχουν σίγουρο παντεσπάνι.

Χειμώνιασε και τα καθίκια ούτε κρυώνουν, ούτε χάνουν την δουλειά τους, ούτε την υγεία τους. Ο χρόνος γι' αυτά δεν έχει ούτε Δεκέμβριο, ούτε Ιανουάριο, ούτε Φεβρουάριο. Ζουν τον αιώνιο Ιούλιο από την ώρα που για πρώτη φορά κάθισαν σε εκείνο το γκρίζο γραφειάκι που τώρα έγινε hi tech κομαντατούρ με θέα.

Χειμώνιασε και για τα καθίκια θα έχει και αύριο, και μεθαύριο. Να έχουν όμως το νου τους διότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν οι καλοί άνθρωποι που προτιμούν να περάσει μια σφαίρα από το μυαλό τους από το να τους περάσει μια δίκαιη τελειωτική σκέψη. Στο νου μας σήμερα ο 59χρονος εθνοφύλακας που έδωσε παράταση στην αξιοπρέπεια μας και λιγόστεψε την υπομονή στην τσέπη μας:

«Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Έχω ένα χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το σάκχαρο. Παρακαλώ τον Μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν ως Χριστιανό. Αντίο σε όλους».

Χειμώνιασε εδώ και χρόνια, Πατρίδα, και είμαι άστεγος.
γράφει ο Γιάννης Λαζάρου από το Στον τοίχο