Ο συμφοιτητής μου ο Γιάννης

Ο Γιάννης, ήταν ένα πανέξυπνο παιδί με πολλά χαρίσματα και ταλέντα. Ήταν όμως φτωχός, πολύ φτωχός, με καταγωγή από ένα ορεινό χωριουδάκι της στερεάς Ελλάδας που δεν το ‘χε ούτε ο χάρτης που λένε. Παρόλα αυτά, κατάφερε (χωρίς φροντιστήρια και άλλα «παραεκπαιδευτικά ψιμύθια») να εισαχθεί μέσα στους πρώτους των πρώτων στο καλύτερο τεχνικό Πανεπιστήμιο της χώρας, το ΕΜΠ.

Ο Γιάννης, καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται, κατάφερε να... πάρει το πτυχίο του, χάνοντας μονάχα ένα εξάμηνο κι αυτό εξαιτίας της μεγάλης κατάληψης του ΕΜΠ το φθινόπωρο του 1980. Θυμάμαι πόσο του είχε κοστίσει αυτό το χαμένο εξάμηνο, καθώς ο Γιάννης ίσα που επιβίωνε στην αφιλόξενη Αθήνα, επειδή τα χρήματα που κατάφερνε να του εξοικονομεί ο αγρότης πατέρας του, πολλές φορές δεν έφταναν καν για το καθημερινό του φαγητό.

Σήμερα που μιλάμε, ο Γιάννης ο παλιός μου συμφοιτητής, είναι πια καταξιωμένος μηχανικός και έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει μέσα από τις σπουδές του, τα ταλέντα του, την αξιοσύνη του και την ΔΩΡΕΑΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, όλα αυτά που ονειρευότανε ίσως παιδάκι στα κακοτράχαλα βουνά της ιδιαίτερης πατρίδας του κάπου στην ορεινή «άλλη Ελλάδα».

Ο μόνος λόγος που τα γράφω όλα τούτα αυτή την ώρα, είναι επειδή υπάρχουν τώρα ακριβώς, που εγώ γράφω κι εσείς με διαβάζετε, χιλιάδες «γιάννηδες» που έχουν κατεβεί από την επαρχία, από μέρη φτωχικά και κακοτράχαλα, παιδιά που με την αξία τους και με το σπαθί τους έχουν περάσει στο καλύτερο τεχνικό Πανεπιστήμιο και στο πρώτο και ιστορικότερο Πανεπιστήμιο της χώρας. Φοιτητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες οι οποίες ξεραίνουν πραγματικά (κι όχι εικονικά) το σκ@τό τους, ώστε να εξοικονομήσουν τα ελάχιστα εκείνα χρήματα που θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν σε αυτά τα παιδιά το καθημερινό φαγάκι τους, για να πάρουν εγκαίρως το «χαρτί» τους και να ξεκινήσουν να κατακτούν με αξιοσύνη και περηφάνια την δική τους ζωή, όπως την ονειρεύτηκαν ίσως όλες τις ατέλειωτες εκείνες ώρες που βγάζανε τα μάτια τους πάνω στα βιβλία, τις ασκήσεις και τις σημειώσεις.

Και μετά, έρχεται ο κ. Πελεγρίνης και ο κάθε κύριος Πελεγρίνης. Έρχεται η κυρία Μοροπούλου και η κάθε κυρία Μοροπούλου. Έρχεται ο κύριος Υπουργός Παιδείας και ο κάθε κύριος Υπουργός Παιδείας. Έρχονται οι κύριοι συνδικαλιστές των διοικητικών υπαλλήλων. Έρχονται οι Συγκλητικοί, με τις μακριές τους τηβέννους και τα τριγωνικά τους καπελάκια, πάνω στα γεμάτα σοφία κεφάλια τους. Έρχονται οι κομματικές φοιτητικές «συμμορίες» με την σαπίλα των παρωχημένων τους ιδεών και τα δοτά πτυχία στις κολότσεπες. Και τσακώνονται. Και μαλώνουν. Και θυμώνουν μεταξύ τους και στάζουν χολή και όξος. Και κακιώνουν και σκούζουν στις τηλεοράσεις. Και μαλλιοτραβιούνται. Και ξεσκίζονται και σουρομαδιούνται σαν λαϊκές ματρόνες μπροστά στα πιο περίλαμπρα εκπαιδευτικά ιδρύματά της χώρας, που δυστυχώς όλοι τούτοι ονειρεύονται να τα καταντήσουν – και σχεδόν το έχουν καταφέρει – πνευματικά χαμαιτυπεία!

Και κανείς από όλους αυτούς, δεν σκέφτεται τους «γιάννηδες» που έχουν έρθει για να σπουδάσουν, να διακριθούν, να προκόψουν στην ζωή τους. Κανείς δεν ευλαβείται τα λαμπρά αυτά ιδρύματα που εγκαθιδρύθηκαν από Έλληνες ευεργέτες στην πλειοψηφία τους, Έλληνες άλλων εποχών, τότε που η Πατρίς ήταν φτωχή και οι πραγματικοί Πατριώτες την πλούταιναν με τις δωρεές τους αντί να της βυζαίνουν τις τελευταίες ρανίδες αίματος και ιδρώτα. Κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία στην ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ που η Πολιτεία οφείλει να εξασφαλίζει με το αίμα και τον ιδρώτα των φορολογούμενων πολιτών της, στους «γιάννηδες» της εποχής μας, ώστε να μπορούν κι αυτοί ισότιμα με τα παιδιά των πλουσίων και ισχυρών να κερδίζουν με την αξία τους την θέση τους στην ζωή και την κοινωνία.

«Ε, χάθηκε ένα εξάμηνο. Not a big deal, που λένε και οι αγγλοσάξονες». Αυτό μας λένε λίγο – πολύ οι σπουδαιοφανείς ακαδημαϊκοί μας. Μόνο που δεν μας λένε πως το χάσιμο εξαμήνου λόγω απεργιών και καταλήψεων στο αγγλοσαξονικό εκπαιδευτικό σύστημα (κρατικό, ιδιωτικό ή μικτό, αδιάφορο) θεωρείται αδιανόητο και δεν υπάρχουν στην πράξη πρυτανικές και πολιτικές αρχές που θα επιτρέψουν να συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί παντού στον πολιτισμένο κόσμο, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπάρχουν χάριν των φοιτητών τους και όχι το αντίστροφο. Και ανάμεσα στους φοιτητές τους πάντοτε, κυρίαρχη θέση κατέχουν κάποιοι προικισμένοι αλλά φτωχοί «γιάννηδες» που ακόμη και τα κερδοσκοπικά εκπαιδευτικά ιδρύματα του ιδιωτικού τομέα τους προσφέρουν «γην και ύδωρ» υπό μορφήν υποτροφιών και άλλων παροχών ώστε να τα προτιμήσουν, αντίθετα με το δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα που εδώ και δεκαετίες κάνει ό,τι μπορεί για να τους αποθαρρύνει και να δυσκολέψει την ακαδημαϊκή τους ολοκλήρωση.

Εν κατακλείδι, το μόνο καλό και βαθιά λαϊκό Πανεπιστήμιο είναι το ΑΝΟΙΧΤΟ Πανεπιστήμιο. Όλα τα άλλα είναι φληναφήματα και δικαιολογίες ενός κόσμου, αυτού της χαζοχαρούμενης αριστεράς, που μονάχα στην Ελλάδα κατάφερε να επιβιώσει και να ηγεμονεύσει. Ενός κόσμου όμως που πνέει πια τα λοίσθια καθώς ακόμη και στην πολύπαθη παιδεία, το παλιό θα αρχίσει να πεθαίνει και το νέο να γεννιέται. Και τούτη η δύσκολη γέννα θα ξεκινήσει υποχρεωτικά από τα δημόσια Πανεπιστήμια που αποτελούν φύσει, θέσει και δυνάμει, μοναδικό θεσμό – ηθμό διάχυσης δημοκρατίας, αξιοκρατίας και ίσων ευκαιριών μέσα σε μια νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, βαθιά ταξική και δομικά άδικη κοινωνία.
από το antinews