Παχιές κουβέντες για ισχνές αγελάδες

Τω καιρώ εκείνω εν μέσω δύο ληστών, τώρα, εν Ελλάδι, εν μέσω πλήθους ανέργων εκ δεξιών και πλήθους απλήρωτων εξ ευωνύμων, ή μήπως δεν ανεβαίνουν στον σταυρό οι άνεργοι; ή μήπως δεν ανεβαίνουν στον σταυρό κάθε μήνα, σε νέον σταυρό κάθε μήνα οι απλήρωτοι;

Πού ανεβαίνει η μάνα που δεν έχει να πάρει γάλα στο παιδί της;

Και ποιοι της καρφώνουν τα χέρια στον σταυρό; Δεν της τα καρφώνουν οι ευχαριστημένοι με τα έργα τους κοιλαράδες; οι αυτάρεσκες κουβέντες τους για τα λάθη που αυτοί ουδέποτε έκαναν; για τις προσπάθειές τους να σώσουν την πατρίδα σκοτώνοντας τον λαό της;

Δεν μυρίζει θειάφι το φαγητό των χαμηλόμισθων; αυτών που δουλεύουν με την ώρα; με τη μέρα; δεν ρίχνουν διαρκώς το πιάτο τους ζαριά, κορώνα: αδειανό, γράμματα: ψίχουλα γεμάτο;

Δεν βλέπουν απ’ τα παράθυρά τους μαύρη κοιλάδα γεμάτη από σκορπιούς τον κόσμο οι πιτσιρικάδες; αυτοί που διαβάζουν εις μάτην, αυτοί που δουλεύουν για του αγά τα προγούλια κι... αυτοί που μνέσκουν προσμένοντας το τίποτα;

Ποιοι οδήγησαν τους μισούς Έλληνες στον σταυρό και τους άλλους μισούς αποκάτω να περιμένουν τη σειρά τους μήνα με τον μήνα σταυρό με νέο σταυρό χωρίς τελειωμό, χωρίς ανάκαρο, χωρίς ελπίδα.

Τι κόστος έχει ο Γιωργάκης για το ψωμί που αφαίρεσε απ’ τα τραπέζια; Ο Βενιζέλος, ο Καραμανλή, ο Παπακωνσταντίνου, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Σημίτης, ο Καρατζαφέρης ανέβηκαν όλοι αυτοί σε κανέναν σταυρό;

Δάκρυσαν όλοι αυτοί δάκρυ πικρό για το πεινασμένο μωρό, για τις αυτοκτονίες της διπλανής πόρτας, για τις ελπίδες των νέων που πουλήθηκαν πόρνες στην Μπαρμπαριά;

Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει ξέμεινε από λεφτά κάποιος απ’ αυτούς που έκοψαν τις συντάξεις και τους μισθούς; Απ’ αυτούς που ξεπουλάνε την πατρίδα για ένα πινάκιο φακής;

Όχι!

Απλώς μας μιλάνε!

Μας μιλάνε ακόμα, χωρίς αιδώ και τσίπα, με μεγάλες κουβέντες και λόγια παχιά ότι θα μας σώσουν, ότι η σωτηρία μας μέσω αυτών των ίδιων που μας μακέλεψαν είναι μονόδρομος.

Μας ζητούν αυτοί που μας σταύρωσαν να τους σταυρώσουμε στα ψηφοδέλτια.

Μας ζητούν νέα ζήτω και νέα χαράτσια, μας ζητούν να συνεργήσουμε με την ψήφο μας για νέους απλήρωτους, νέους απόκληρους, νέους απελπισμένους, κι άλλες αυτοκτονίες.

Όχι άλλο!

Πείνασε κανείς απ’ αυτούς και τα παπαγαλάκια τους που κατηγορούν τα θύματά τους για λαϊκισμό, που μας φτύνουν κατάμουτρα για τεμπέληδες και διεφθαρμένους;

Όχι!

Άχθος αρούρης είναι αυτοί και τα έργα τους, αυτοί έφτιαξαν τον σταυρό, αυτοί έφτιαξαν τα καρφιά, αυτοί που σεμνοπρεπώς ανάβουν τώρα μεγάλες λαμπάδες και λένε μεγάλα λόγια, αυτοί που κρύβονταν στις παρελάσεις, και τώρα ασφαλείς, σε αποστειρωμένο περιβάλλον, ζητούν στη ζούλα την ψήφο μας ναι, στη ζούλα - για να ξανακάνουν τα ίδια.

Οι ίδιοι.

Οι κροκόδειλοι της μιας συγγνώμης, οι ραγιάδες της καμιάς διαπραγμάτευσης, οι δωσίλογοι της χωσιάς. Τα γενόσημα της Μέρκελ.

Δεν ξέρω αν ο γλυκύς Ναζωραίος αναστήθηκε, αλλά η Ελλάδα δεν θα πεθάνει, δεν θα πεθάνει στη βάρδια μας, στα χέρια μας.

Σαδδουκαίους γνώρισε πολλούς αυτός ο τόπος της ελιάς και του ήλιου, από δαύτους έμεινε μόνον η στάχτη τους...
γράφει ο Στάθης

από το enikos