Τα δύο κόμματα σε ένα παπούτσι (ευκτική)...

Δεν έχω θέμα!
Θέμα να γράψω.
Δεν είναι παράδοξο; εν μέσω προεκλογικής περιόδου, μάλιστα λίγες μέρες πριν από τις εκλογές - κι όμως δεν έχω «θέμα».
Τα έχουμε πει όλα;
Ναι!
Και όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε. Ανεξαρτήτως των εκλογικών επιλογών που εν τέλει θα κάνουμε κι ανεξαρτήτως των λόγων που θα μας οδηγήσουν σε αυτές, όλοι κατά βάθος γνωρίζουμε το σωστό...the right thing που λένε και αεί παίδες Αμερικανοί φίλοι μας.

Τι να γράψω λοιπόν; για τις... θλιβερές προεκλογικές συγκεντρώσεις του Μπενύτο; για τις ακόμα πιο θλιβερές εξαγγελίες Σαμαρά - ότι «δεν θα γίνουν άλλες μειώσεις μισθών» να διακηρύσσει ο προϊστάμενος του φον Βορίδεν, «κι αν γίνουν, δεν θα είναι οριζόντιες» να τον διαψεύδει την επόμενη μέρα...
ο υφιστάμενος του Άδωνις, κ. Μηταράκης, μιλώντας στον κ. Χατζηνικολάου απ’ τη συχνότητα του Real FM;

Τι να γράψω;

Για την αφόρητη βαρεμάρα που μου προκαλούν οι ομιλούσες κεφαλές του δικομματισμού, λέγοντας τα ίδια και τα ίδια - πολιτικοί ψευδόμενοι, υπεκφεύγοντες, τσιράκια των Δυνατών που το μόνον που ξέρουν είναι να ελλοχεύουν, να σ’ τη στήνουν, να σε παγιδεύουν ξανά, τι να γράψω για αυτούς που να μην το ξέρετε ήδη;

Για τον (χρήσιμο στο σύστημα) κίνδυνο της «Χρυσής Αυγής», που τώρα ανακάλυψαν όσοι τον εξέθρεψαν, φθείροντας το κράτος, διαφθείροντας τους πολίτες και παραλύοντας τη δημοκρατία;
Και η μεν «Χρυσή Αυγή» θα βγει στο φως και θα καεί, όπως καίγονται τα βαμπίρ.

Οι περισσότεροι απ’ τους Χρυσαυγίτες θα αφανιστούν όταν έρθει η ώρα από τους ίδιους τους φυρερίσκους τους, όπως αφάνισε τα «Ες Α» (τα Τάγματα Εφόδου) ο Χίτλερ, όταν τα βρήκε με τον Κρουπ και τους υπόλοιπους αστούς.

Τι να γράψω λοιπόν;

Για τους βαλτούς απ’ την ελίτ που, ομού με τα παπαγαλάκια της χύδην προπαγάνδας, ομιλούν για τον «κίνδυνο των δύο άκρων» σαν να μην ξέρουν ότι η Αριστερά αντιστάθηκε στον φασισμό από γενέσεώς του, ότι έχυσε πολύ απ’ το αίμα της υπέρ δημοκρατίας.

Τι να γράψω; για τον κ. Σαμαρά που απειλεί τη χώρα του με ακυβερνησία, ενώ ήδη κυβερνάται από μια σκαιά Κομαντατούρ;

Τι να γράψω για τα χίλια μέτρα που πήραν κατά των φτωχών τα ανδρείκελα των Βρυξελλών και το ούτε-ένα-μέτρο-κατά-των πλουσίων;
όχι για να τους «τα πάρουν», αλλά για να συνεισφέρουν έστω το ελάχιστον και αυτοί «στην κοινή προσπάθεια για να σωθεί η χώρα» - τρίχες!

Ουδεμία «κοινή προσπάθεια» γίνεται!

Στη διάρκεια της διετίας του Μνημονίου, όπως και πριν απ’ αυτό, οι πλούσιοι συνεχίζουν να πλουτίζουν, η μεσαία τάξη συνεχίζει να φτωχαίνει και η εργατική τάξη πλέον να πένεται.

Τι να σας γράψω που να μην το γνωρίζετε;

Για τον έναν στους δύο νέους άνεργους σήμερα και τους δύο στους τρεις αύριο;

Για τα μέτρα του Ιουνίου που έρχονται - είτε «οριζόντια» να μας αφήσουν σέκους, είτε «κάθετα» να μας βρουν στο δόξα πατρί;

Τι να γράψω για τους συντρόφους του Άκη; ότι κρύβουν κι αυτοί, όπως ο Σαρκοζί, τα αξίας 55.000 ευρώ ρολόγια τους όταν μιλούν στο πόπολο;

Ότι ζητούν ξανά την ψήφο μας αυτοί που την πούλησαν στη Ζήμενς, την εξαργύρωσαν στο Χρηματιστήριο, την παρέδωσαν όμηρο στη Μέρκελ;

Για ποιους να γράψω που να μην ξέρετε τι πραγματικά είναι; για τον κ. Χρυσοχοΐδη, την κυρία Διαμαντοπούλου; χθεσινή είναι η Ντόρα και θα σώσει τη χώρα αύριο; Για τις κωλοτούμπες Καρατζαφέρη;

Τι δεν γνωρίζετε για τους γκαουλάιτερ του ΔΝΤ;

Τι δεν γνωρίζετε για τη φτώχεια που απλώνεται γύρω μας; για τη θλίψη που μας πολιορκεί;
Όμως!

Τώρα πια πρέπει να γνωρίζουμε ποιες είναι οι λύσεις για την επόμενη μέρα - ποιος προτείνει ακριβώς τι και πώς!;

Τα άλλα τα ξέρουμε, αυτό πρέπει εις βάθος να μάθουμε κι αναλόγως να αποφασίσουμε.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο!

(Κι όμως είναι! Αλλιώς η δημοκρατία θα ήταν ένα επαναστατικό πολίτευμα - μάλιστα «θα ετίθετο εκτός νόμου», όπως έλεγε ο Μαρξ).

Όμως στη δημοκρατία, ως φαίνεται, η ισχύς των Δυνατών βασίζεται στον εκμαυλισμό, την παραπληροφόρηση και τη χειραγώγηση των πολλών.

Για παράδειγμα η περίπτωση του «φιλολαϊκού» Ομπάμα, μέσω του οποίου για μιαν ακόμα φορά οι Δυνατοί υφήρπαξαν την ψήφο των πολλών. Επί των ημερών του οι πλούσιοι στις ΗΠΑ, το 1% του πληθυσμού, πλούτισαν δύο φορές περισσότερο απ’ όσον επί Μπους και τρεις φορές περισσότερο απ’ όσον επί («φιλολαϊκού» επίσης) Κλίντον...

Φέτος, αυτό το 1% των πλουσίων απορρόφησε το 93% της αύξησης του ΑΕΠ των ΗΠΑ (Τάιμς της Ν. Υόρκης).

Τι δεν ξέρουμε λοιπόν;

Γίνεται, για μια φορά, πλην όμως κρίσιμη, να μην επικρατήσουν οι εκμαυλισμένοι και οι πελάτες, αλλά οι πολίτες;
γράφει ο Στάθης

από το enikos