Αν μιλούσε ο Άκης

Αν έπαιρνες την υπόθεση του Άκη και τη φύτευες κάπου στη Δύση, δίπλα της θα φύτρωνε και ένας ειδικός, ανεξάρτητος εισαγγελέας, διορισμένος από το νομοθετικό σώμα, τη Βουλή για παράδειγμα. Αυτός ο εισαγγελέας θα διέκοπτε τους εφιάλτες του Άκη στο κρατητήριο ανηλίκων περίπου με τον τρόπο που ο Μεφιστοφελής επισκέφθηκε τον Φάουστ. Θα του προσέφερε μέχρι και αμνηστία και ευνοϊκή οικονομική μεταχείριση, αρκεί να άνοιγε το στόμα του και να έβγαζε από μέσα ονόματα, στοιχεία και διευθύνσεις. Ας μην είχε αποδείξεις. Μόνο υποδείξεις. Και μετά θα έπεφτε στα μαλακά. Ούτως ή άλλως, όταν ξηλώνεις το πουλόβερ, στο τέλος η πρώτη κλωστή βρίσκεται στη βάση του κουβαριού.

Αλλά εδώ δεν συμβαίνουν αυτά. Δεν υπάρχουν ούτε...οι θεσμοί, ούτε τα πρόσωπα, ούτε καν οι προθέσεις. Φανταστείτε μόνο τι θα είχε συμβεί αν η χώρα μπορούσε να προσφέρει πλήρη αμνηστία στον Χριστοφοράκο και στον Άκη. Οι ίδιοι θα απολάμβαναν μεταχείριση εθνικού ευεργέτη ως οι άνθρωποι που ξεκλείδωσαν τις ντουλάπες και σωριάστηκαν οι σκελετοί. Διότι όντως θα είχαν οδηγήσει μία κοινωνία σε λυτρωτική κάθαρση. Ο Άκης μπορεί να πάρει αυτό που άκουσες εσύ ως κουτσομπολιό και να στο επιστρέψει ως ιστορία με πλοκή, ήρωες, αρχή, μέση και τέλος. Και πριν κλείσει το βιβλίο του, στην τελευταία σελίδα, η ιστορία θα σημείωνε με πλάγια γράμματα την προσφορά του προς τον τόπο.

Όμως ο Άκης δεν θα μιλήσει. Πρώτον επειδή δεν υπάρχει κανείς να του προσφέρει μία συμφέρουσα συμφωνία. Δεύτερον, θα ακύρωνε την υπερασπιστική του γραμμή που, πέρα από την επιχειρηματολογία περί παραγραφής, έχει στον πυρήνα της την πλήρη άρνηση των κατηγοριών. Τρίτον, θα προτιμήσει να κρατήσει την απειλή των αποκαλύψεων ως τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί. Και τέταρτον, ουδόλως τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του, προέχει μόνο η επιβίωση του εκτός φυλακής. Αργότερα θα προέχει η παραμονή του στη φυλακή για το μικρότερο δυνατό διάστημα. Μετά η μικρότερη ποινή-έτσι πάνε αυτά τα πράγματα.

Δυστυχώς, αν ο Άκης δεν αρχίσει τις αποκαλύψεις σε μία κρίση αλήθειας, η χώρα δεν έχει να κερδίσει πολλά από την περιπέτεια του. Εντάξει, θα δημευτεί η περιουσία του και η κεφαλή του θα επιδειχθεί προς παραδειγματισμό. Σαν το κερασάκι σε μία τούρτα που έφαγαν άλλοι, σαν ένα μικρό ξόρκι μπροστά σε μία μεγάλη κατάρα. Και όσο οι θεσμοί δεν βγάζουν αληθινά δόντια, οι επίορκοι δεν θα γίνονται λιγότεροι, αλλά πιο προσεκτικοί.

γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

από το protagon

όταν στο ΠΑΣΟΚ αθώωναν τον κολλητό τους