Σε ποια τράπεζα, ρε, τα πήγες τα λεφτά;

Σήμερα σας υποσχόμαστε να βγάλουμε όλοι μαζί το διαδικτυακό μας άχτι. Να κάνουμε κάτι που το έχουμε απόλυτη ανάγκη, να εκτονωθούμε. Όχι δεν θα τα βάλουμε με τον κ. Σόιμπλε και τους άλλους Γερμανούς αξιωματούχους. Αυτό το κάνει τελευταίως και με επιτυχία το Mega. Θα αρχίσουμε στις γρήγορες αυτό τον τύπο που έβγαλε στο εξωτερικό 1 εκατ. ευρώ και τυγχάνει να είναι και βουλευτής. Θέλουμε να τον πιάσουμε στα χέρια μας και να τον ρωτήσουμε: «Σε ποια τράπεζα, ρε, τα πήγες τα λεφτά»;

Ως βουλευτής θα πρέπει να έχει σωστή πληροφόρηση για... το ποια τράπεζα μπορεί να μας εξασφαλίσει και να μας πουλήσει ασφάλεια...

Προσέξτε, σας παρακαλώ, αυτό το «ρε». Η τοποθέτησή του μέσα στην πρόταση αποτελεί μία πράξη παραπλάνησης. Στην πραγματικότητα θέλουμε να του σφίξουμε το χέρι, να τον αγκαλιάσουμε, να τον συγχαρούμε. Διότι αυτός ο άνθρωπος θα γίνει θυσία για όλο το πολιτικό σύστημα. Μία σύγχρονη Ιφιγένεια, έτσι ώστε να μπορεί ο Έλληνας βουλευτής να επιστρέψει στις καφετέριες της εκλογικής του περιφέρειας με ψηλά το κεφάλι.

Ένα εκατομμύριο ευρώ; Σιγά τα λεφτά! Εδώ υπάρχουν άλλοι που έχουν δεκάδες εκατομμύρια σε τράπεζες του εξωτερικού και μάλιστα δίχως να έχουν εργαστεί μία ημέρα στον πολυτάραχο βίο τους. Και σας πείραξε ο ανθρωπάκος που έβγαλε στο εξωτερικό μόλις ένα εκατομμύριο ευρώ που του ανήκουν;

Το ωραίο είναι ότι στην προσπάθεια αποκάλυψης του «προδότη» πρωτοστατούν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όταν ο κ. Παπανδρέου δικαιολόγησε απόλυτα όλους όσους έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, λέγοντας ότι δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για την πράξη τους.

Καταλαβαίνουμε ότι έρχονται εκλογές και ότι υπάρχει ανάγκη για ψηφουλάκια. Έτσι, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά στις επόμενες εβδομάδες.

Παρ’ όλα αυτά, θα θεωρούσα πιο σημαντικό να βγει ο πολιτικός κόσμος και να ακυρώσει στην πράξη όλους τους νόμους που έχουν δημιουργήσει ένα πλέγμα ατιμωρησίας για τους επίορκους. Να καθίσει στο σκαμνί όλους εκείνους που αποδεδειγμένα έχουν κλέψει δημόσιο πλούτο. Να αποδεχτεί την πλήρη κατάργηση των επιχορηγήσεων στα κόμματα. Τέλος, να μειώσουν τον μισθό τους, στο βαθμό, τουλάχιστον, που οι ίδιοι ζητούν από τους άλλους να περιορίσουν τα δικά τους εισοδήματα. Όλα τα άλλα είναι φθηνές πολιτικές που στόχο έχουν να προσφέρουν θέαμα στο διψασμένο για αίμα κοινό...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital