Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα έπρεπε να τα πάρουμε μέχρι το 2008, όχι σήμερα

Η χώρα θα έπρεπε να έχει πάρει νεοφιλελεύθερα μέτρα μέχρι το 2008 και πριν ξεσπάσει η κρίση. Τώρα, όμως, αυτό είναι λάθος. Και μας θυμίζει ότι ο Ρούσβελτ το 1932 ακολούθησε μία τελείως διαφορετική συνταγή. Ωστόσο, δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη και να μην θυμηθεί ορισμένες χρήσιμες ιστορίες του παρελθόντος.

Δύσκολα κάποιος θα διαφωνήσει μαζί του...

“Το 1991, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη αποφάσισε και με σύμβαση παραχώρησης δημοπράτησε το έργο κατασκευής της γέφυρας Χαρ. Τρικούπη που θα ένωνε την Πελοπόννησο με τη Στερεά Ελλάδα. Οι αρθρογράφοι της εποχής με την συμμετοχή όλης της αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανομένου, κατακεραύνωναν καθημερινά από τις στήλες των εφημερίδων την τρομερή απόφαση παραχώρησης στα χέρια ιδιωτών ενός τόσο σημαντικού δημοσίου έργου.

Θυμάμαι πολύ καλά τους καθημερινούς κεραυνούς των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Δεν θυμάμαι όμως κανένας να υπερασπίζεται την κεντρική αυτή επιλογή της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη. Κανέναν.

Το έργο προχώρησε έγινε ο διεθνής διαγωνισμός και κατοχυρώθηκε στη γαλλική εταιρία.

Το 1993, έγιναν οι εκλογές και το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία. Φυσικά δεν διανοήθηκε να πειράξει τις διαδικασίες του έργου και αυτό συνεχίστηκε απρόσκοπτα. Σε αντίθεση όμως, με την επιλογή του Μητσοτάκη, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επέλεξε σύμφωνα με την ιδεολογία της, για το άλλο μεγάλο έργο, αυτό της ανακατασκευής όλου του εθνικού δικτύου Πάτρας – Αθήνας – Εύζωνοι, την κλασική μέθοδο των κατακερματισμένων δημοσίων έργων ανά 50, 100 χιλιόμετρα, δεν έχει καμία σημασία. Φυσικά κανένας δεν έψεξε αυτήν την επιλογή, η οποία ήταν απολύτως συμβατή με την αριστερή μεταπολιτευτική κουλτούρα της χώρας.

Η γέφυρα τελείωσε στην ώρα της, το 2004, πριν τους ολυμπιακούς αγώνες και το ΠΑΣΟΚ διεκδίκησε με πάθος να πιστωθεί το έργο. Είχε μάλιστα το θράσος να κάνει την προεκλογική συγκέντρωση του 2004, της Πάτρας, ακριβώς εκεί. Με φόντο την γέφυρα. Δεν θυμάμαι, δυστυχώς, κανέναν να σχολιάζει την απαράδεκτη ανακολουθία, να κοκορεύεται για ένα έργο, για το οποίο άλλοι ήταν υπεύθυνοι για την επιτυχία του. Πολύ περισσότερο, όταν η δική τους επιλογή, για το εθνικό δίκτυο είχε βαλτώσει σε τέτοιο σημείο, ώστε ακόμα και σήμερα, 2012, τα έργα δεν έχουν ολοκληρωθεί. Για να μην αναφέρω πόσα δισεκατομμύρια επιπλέον στοίχισε αυτή η αριστερή εμμονή στην κατασκευή δημοσίων έργων από το κράτος, αφού πρώτα κομματιστούν σε 50 τμήματα για να γίνουν 50 διαφορετικές δουλειές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να μην αναφέρω πως τελικά για να ολοκληρωθεί το έργο, δόθηκε όλη η εθνική οδός σε ιδιώτες, ώστε με τα αυξημένα διόδια να συνεχίσουν και τα τελευταία δημοπρατηθέντα έργα. Και πάλι δεν διάβασα τίποτε σχετικό, όλα αυτά τα χρόνια. Τίποτε, καμία κριτική. Φτάσαμε σήμερα, να λέμε πως “όλοι τα ίδια ήταν”. Πως όλοι, ευθύνονται το ίδιο για την χρεοκοπία της χώρας.

Γιατί όμως σας τα γράφω όλα αυτά;

Υπάρχει μια μερίδα δημοσιογράφων, η καλύτερα διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι έχουν κατακτήσει σημαντικό μερίδιο επιρροής στα ΜΜ"Ε". Πρόκειται για φιλελεύθερους αριστερούς, ή πρώην αριστερούς και νυν κεντρώους. Όλοι αυτοί οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι όταν συνέβαιναν όλα τα παραπάνω δεν μιλούσαν, ή αν μιλούσαν είχαν την εντελώς λάθος γνώμη, σήμερα αισθάνονται κάπως. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Με την έλευση της χρεοκοπίας άρχισαν να αμφιβάλλουν για τα ιερά και όσια των όσων πίστευαν και πρέσβευαν, σε όλη τους τη ζωή. Άρχισαν να έχουν ενοχές, επειδή, αυτό ακριβώς κάνουν οι τίμιοι άνθρωποι όταν καταλάβουν πώς έκαναν λάθος.

Ξέρετε, όμως, οι ενοχές μπορεί να σε οδηγήσουν, να χάσεις την ψυχραιμία σου και να φτάσεις σε καινούργια λάθη.

Τι έκαναν λοιπόν;

Έκαναν ένα μεγάλο ιδεολογικό άλμα, δίχως να κάνουν καμία αυτοκριτική. Τουλάχιστον, δημόσια κριτική. Ένα τεράστιο ιδεολογικό άλμα. Υιοθέτησαν μεμιάς όλα εκείνα τα οποία είχαν απέναντι, δηλαδή τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό και, δίχως να το ομολογούν ανοικτά, δίχως να προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα, απλώς τα υπονοούν. Χιλιάδες απολύσεις και ξεπούλημα των ΔΕΚΟ. Έγιναν οι πιστότεροι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού.

Τα κίνητρά τους είναι πατριωτικά. Να προλάβουμε να σώσουμε την πατρίδα. Όμως, όμως, δυστυχώς, κάνουν και πάλι λάθος. Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα που ήταν άκρως απαραίτητα για να σωθεί η χώρα, την περίοδο 1990-93, αλλά και τα επόμενα χρόνια, σήμερα είναι εντελώς λάθος. ΕΝΤΕΛΩΣ. Είναι σαν να ρίχνεις βενζίνη στη φωτιά που καίει ήδη δυνατά.

Τα νεοφιλελεύθερα μέτρα έπρεπε να τα πάρουμε μέχρι το 2008. Από εκείνο το σημείο και μετά είναι καταστροφικά.
Δεν ξέρω εάν σας έπεισα. Σας παροτρύνω όμως να σκεφτείτε ξανά, τι έκανε ο Ρούσβελτ, το 1932, αφού για 2-3 χρόνια οι ΗΠΑ βολόδερναν στην φτώχεια και την ανέχεια.”

από το capital