Το πωλητήριο, η ξεφτίλα και το χρέος

Τι να σκεφτεί κανείς μετά την συνέντευξη της περασμένης Παρασκεύης όπου το τρίο των επιτηρητών ανακοίνωσε το πωλητήριο των 50δις; Ότι πλέον αφαιρεί και την τελευταία αρμοδιότητα που είχε αφήσει στην αχυροκυβέρνηση Παπανδρέου; Δεν τους εμπιστεύεται καν την επικοινωνική διαχείριση της υλοποίησης του μνημονίου και όσων προβλέπει η δανειακή σύμβαση; Ότι είναι και αυτός ο χειρισμός συνεννοημένος ως μέρος της πρακτικής του (ΠΑ)«σοκ»; Μήπως η «ενόχληση» της κυβέρνησης και του Μega -Πρετεντέρη που ανακατεύονται οι τροϊκανοί στα «εν οίκω» αποτελεί απλώς κακοστημένο θέατρο, της φτηνιάρικης υποκριτικά σχολής Λοβέρδου;

Γιατί, τα παιδιά, αυτά που είπε η τρόικα τα έχουν υπογράψει ερήμην όλων, και της Βουλής και του λαού και του Συντάγματος, κι έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι το... καθεστώς «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» που μας επέβαλλαν οι υπογραφές τους. Από την άλλη, μήπως δεν είχαμε ξανακούσει από νωρίς να λέγεται από διαφόρους ότι μια «λύση» για την αποπληρωμή του χρέους θα ήταν η αξιοποίηση ολόκληρης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου, ύψους περίπου 300δις; (την οποία, βέβαια ο πρωθυπουργός την υπολόγιζε λίγο παρακάτω). Κατά τα άλλα ο πρωθυπουργός βγήκε να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις...

Όπως και να'χει ο κόσμος τους έχει πάρει χαμπάρι: το καταλαβαίνει κανείς από τις απλές κουβέντες των διπλανών του που τυχαία θα συλλάβει το αυτί του έως το κίνημα «Δεν πληρώνω» που διογκώνεται και διευρύνεται ως προς τα πεδία δράσης (διόδια, συγκοινωνίες, λογαριασμοί ρεύματος – εν προκειμένω για χιλιάδες νοικοκυριά το «δεν πληρώνω» είναι απλώς όρος επιβίωσης).

Θα φτάσουμε να πούμε δεν πληρώνω και για το χρέος της χώρας; Πολλοί το ελπίζουν, άλλοι πιστεύουν ότι ήδη οι πολίτες αρχίζουν και συνειδητοποιούν αυτή την ανάγκη.

Η αμφισβήτηση της νομιμότητας του χρέους που τα συνήθη υποζύγια αποπληρώνουν (σε χρήμα και δικαιώματα) για λογαριασμό του διαπλεκόμενου πολιτικοεπιχειρηματικού συστήματος (μαζί τα φάγανε) αρχίζει κι επεκτείνεται.

Πριν από τις γιορτές η Σοφία Σακοράφα στην ομιλία της κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού έθεσε το θέμα της δημιουργίας διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στα πρότυπα του Εκουαδόρ, η οποία θα έχει την δυνατότητα να ελέγξει όλες τις δανειακές συμβάσεις των τελευταίων δεκαετιών προκειμένου να αξιολογήσει σε ποιο ποσοστό αυτές είναι νόμιμες και σε ποιο βαθμό αποτελούν προϊόν διαφθοράς και άρα πρέπει να μην αναγνωριστούν κι επομένως να μην αποπληρωθούν.

«Η ΕΛΕ, επί της ουσίας», σημείωνε ένα μήνα μετά η ανεξάρτητη βουλευτής σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «ο Δρόμος» (24.01.2011) είναι «ένα τακτικό βήμα στα όρια των αστικών θεσμών και της διαφάνειας και παράλληλα ένα στρατηγικό βήμα συγκρότησης ενός κινήματος με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά». Εν ολίγοις, μπορεί προς το παρόν να υπάρχει το ζήτημα ποιος και πως θα διαχειριστεί μια πρωτοβουλία του δανειζόμενου για παύση πληρωμών, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται και δεν θα το μάθεις αν δεν προχωρήσεις. Προσεκτικά πάντα, με την καλύτερη δυνατή οργάνωση και μεθόδευση από την πλευρά των κοινωνικών δυνάμεων...

Η πρόταση προχώρησε σε πρωτοβουλία που κινείται και στο εξωτερικό με ευθύνη των καθηγητών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Στάθη Κουβελάκη και Κώστα Λαπαβίτσα και βρίσκει στήριξη εντός κι εκτός της χώρας από τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο και τον πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Σπύρο Παπασπύρο, έως το Νόαμ Τσόμσκι.

Το θέμα όμως για να πετύχει κάτι τέτοιο είναι «να πλαισιωθεί από την ίδια την κοινωνία» όπως σημειώνει η Σακοράφα στην παραπάνω συνέντευξη αλλά και η Νάντια Βαλαβάνη στην κυριακάτικη "Αυγή"...

Μήπως αξίζει διερεύνησης αυτή η πρόταση αντί να παρακολουθούμε τους Πεταλωτήδες, τους Πρετεντέρηδες και το λοιπό σκυλολόι να ενοχλείται όταν χάνει τα δικαιώματά του στην πρωτοκαθεδρία να μας βρίσει και να μας κάνει υποδείξεις "ηθικής" συμπεριφοράς;
γράφει το Μαρικάκι

από το Ποντίκι