Η κατάληξη του… έργου ή της εργολαβίας;

Μετά και την υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας καθίσταται ολοφάνερο πλέον ότι οι οίκοι αξιολόγησης είναι πάνω από κράτη και θεσμούς.

Είναι ο γνωστός κύκλος υποδούλωσης στους παγκοσμιοποιητές. Πρώτα υποβάθμιση. Στη συνέχεια, συστάσεις και συμβουλές για μέτρα. Μετά φόροι, περικοπές και στο τέλος έρχεται το ΔΝΤ για να σε βγάλει από την δύσκολη θέση...

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Αυτό που μας απασχολεί είναι πως θα καταλήξει το έργο στην δικιάς μας περίπτωση. Όσο περνάει ο καιρός ερχόμαστε όλο και πιο κοντά στο... να βαρέσουμε «κανόνι». Κανονικά όμως εμείς θα έπρεπε να είχαμε σωθεί ήδη δύο φορές. Πρώτα με την συμφωνία του Ιουλίου και ύστερα με την συμφωνία της 26 Οκτωβρίου. Όμως, παρότι υπογράψαμε αυτές τις συμφωνίες και δώσαμε όλα τα ανταλλάγματα που ζητούσαν οι δανειστές μας, είμαστε ακόμα στον ίδιο παρονομαστή. Η μόνη διαφορά είναι ότι μιλάμε περισσότερο για μια συντεταγμένη και όχι μια άτακτη χρεοκοπία.

Πρακτικά μια συντεταγμένη χρεοκοπία, εντός ευρώ, είναι το χειρότερο δυνατό σενάριο. Σημαίνει καταρχάς μια πλήρη επικράτηση των Γερμανικών θέσεων καθώς το σχέδιο της Γερμανίας ήταν εξ αρχής η συντεταγμένη χρεοκοπία των υπερχρεωμένων χωρών με παράλληλη απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας. Άρα, πολύ απλά, στην περίπτωση της χώρας μας αυτό θα σημαίνει πως όχι μόνο θα βιώσουμε τους κραδασμούς στην οικονομία μας από μια χρεοκοπία, αλλά θα απωλέσουμε και τον ουσιαστικό έλεγχο της χώρας μας.

Γι αυτό και όλη η βιασύνη γύρω από την δανειακή. Το σχέδιο είναι πρώτα να ψηφίσουμε την δανειακή και μετά να μας χρεοκοπήσουν, αφού πρώτα θα έχουμε υποθηκεύσει την δημόσια περιουσία της χώρας, δηλαδή την περιουσία των πολιτών του χθες, του σήμερα και του αύριο. Μία περιουσία που την υπερασπίζει και την κατοχυρώνει το Διεθνές Δίκαιο, μία περιουσία που δεν μπορεί να πωληθεί από κανέναν προσωρινό «διαχειριστή» πολιτικό. Και όμως! Στην περίπτωσή μας πωλούνται όλα, σε τιμές εξευτελιστικές, με την μέθοδο του κλέφτη που ξεπουλάει εναγωνίως τα κλοπιμαία προκειμένου να μην βρεθούν στα χέρια του…!

Φυσικά αν θέλαμε να χρεοκοπήσουμε μπορούσαμε να το κάνουμε και μόνοι μας. Σε αυτή την περίπτωση όμως οι τοκογλύφοι θα έχαναν τα λεφτά τους. Θα κατέρρεαν οι τράπεζες και μαζί μ αυτές και το πολιτικό κατεστημένο που χρηματοδοτείται από αυτές. Εμείς (οι πολίτες της Ελλάδας και νόμιμοι ιδιοκτήτες) όμως θα είχαμε το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις και δεν θα είχε υποθηκευτεί η δημόσια περιουσία της χώρας. Σκεφτείτε αν βάζαμε και τον ορυκτό πλούτο που οι πολιτικοί μας δεν έβλεπαν και που τώρα πωλούν δικαιώματα για την "εύρεσή" του…!

Αν είχαμε κηρύξει στάση πληρωμών πριν ακόμα μπούμε στο μνημόνιο, θα παραμέναμε εκτός αγορών για μια δεκαετία (στην χειρότερη περίπτωση), αλλά μέσα σε δύο χρόνια θα γνωρίζαμε ανάκαμψη. Θα γυρίζαμε στην δραχμή, θα αυτοδιαχειριζόμασταν με στρατηγικό σχέδιο τις ανάγκες της χώρας, θα κάναμε υποτίμηση όσο χρειαζόταν και όχι όσο θα μας επέβαλαν και το χρήμα θα ξανακυκλοφορούσε στην αγορά. Τα προϊόντα μας και ο τουρισμός θα ήταν και πάλι ανταγωνιστικά. Χρειάστηκαν δύο χρόνια «θυσιών» για να διαλύσουμε τελικά την ελληνική κοινωνία και να πλουτίσουμε ακόμη περισσότερο την εγχώρια και διεθνή πλουτοκρατία. Με την ανεργία να κοντεύει στο 25%, τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά να ασφυκτιούν κάτω από φόρους και χαράτσια… Και όλα αυτά για να φτάσουμε μετά από δέκα χρόνια να έχουμε το ίδιο χρέος με αυτό που άφησε η κυβέρνηση Καραμανλή! Ειρωνεία; Ίσως…

Όσο λοιπόν περνάει ο καιρός ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αρχίζει και φαίνεται πεντακάθαρα το μέγεθος της προδοσίας. Η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε ποτέ! Η πραγματική οικονομία εξακολουθεί και δουλεύει. Οι άνθρωποι της εργασίας, του εμπορίου, της παραγωγής εξακολουθούν και κινούν την μηχανή της οικονομίας παρ’ όλη την καταπίεση του ληστρικού, ξενοκίνητου πολιτικού κατεστημένου. Αυτό που χρεοκόπησε είναι μόνο το πολιτικό κατεστημένο της χώρας που προτίμησε να εξαγοράσει λίγο χρόνο για τον εαυτό του, υποδουλώνοντας και υποθηκεύοντας την χώρα. Μόνο που δεν θα γλιτώσουν ούτως ή άλλως αυτοί οι τσαρλατάνοι και θα πληρώσουν αναδρομικά όποια και αν είναι οι κατάληξη του έργου...
γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς

από το Ας μιλήσουμε επιτέλους