Το επόμενο κούρεμα πρέπει να γίνει στο πολιτικό σύστημα

Άσχετα του τι θα γίνει με το κούρεμα, υπάρχει ένα μεγαλύτερο ερώτημα όσον αφορά την επόμενη μέρα. Τούτο είναι: τι θα πρέπει να γίνει για να πάμε μπροστά και να δούμε άσπρη μέρα.

Νομίζω ότι όλοι συμφωνούν ότι οι σημερινές πολιτικές ηγεσίες δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα και είναι ανεπαρκείς να δώσουν λύσεις. Πέραν από το ότι έχουν μείνει μετεξεταστέες άπειρες φορές, δεν νομίζω να υπάρχει η εμπιστοσύνη και η όρεξη να τους δοθεί άλλη ευκαιρία.

Άρα το ερώτημα της επόμενης μέρας είναι:

-Πως θα τους ξεφορτωθούμε
-Πως θα πρέπει να διαμορφωθεί το πολιτικό οργανόγραμμα της επομένης μέρας για να μπορούμε να ελπίζουμε.

Έχω πει πολλές φορές ότι θεωρώ ένα προεδρικό σύστημα με πλήρες διαχωρισμό των εξουσιών το πιο κατάλληλο σύστημα για την Ελλάδα. Μάλιστα, περισσότερο προς το μοντέλο των Αμερικανών παρά των Γάλλων.

Αλλά άσχετα του τι θα μας φέρει η επόμενη μέρα, αυτό που έχει σημασία είναι να καταφέρουμε να κάνουμε αυτές τις αλλαγές, χωρίς να περάσουν άλλα 30 χρόνια και να μην έχουμε κάνει πάλι τίποτα.

Ναι μεν ξέρουμε ότι θέλουμε αλλαγές, άλλα δεν ξέρουμε σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κατευθυνθούν αυτές οι αλλαγές. Είμαστε πολύ καλοί στη φλυαρία και στις γενικολογίες, αλλά αδυνατούμε να μιλήσουμε συγκεκριμένα και να καταστρώσουμε ένα σχέδιο.

Θα μπορούσα να μιλάω πολλές όσον αφορά το λόγο που το σημερινό σύστημα δεν είναι δημοκρατικό και αξιοκρατικό και τι θα πρέπει να αλλάξει. Σήμερα όμως θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα, πως κάνοντας μόνο δυο μικρές αλλαγές, από μόνες τους θα ήταν ικανές να αλλάξουν πολλούς συσχετισμούς, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα περαιτέρω στο πολιτικό μας σύστημα.

Η αναξιοκρατία του σημερινού πολιτικού συστήματος έχει τις ρίζες του στο σύστημα εκλογής του νομοθετικού σώματος.

Η αναξιοκρατία του συστήματος δηλαδή είναι αποτέλεσμα του ότι αυτοί που εκλέγονται στην εξουσία, δεν είναι προϊόν μιας ανταγωνιστικής δημοκρατικής διαδικασίας. Αποτέλεσμα είναι αυτοί που εκλέγονται, να μην είναι ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Ελλάδα, που έχει σαν αποτέλεσμα οι αποφάσεις αυτών να είναι σχεδόν πάντοτε λάθος, διότι συνήθως είναι αποφάσεις που εξυπηρετούν κλίκες ή τους ιδίους, διότι οι νομοθέτες δεν λογοδοτούν σε ψηφοφόρους αλλά σε ηγεσίες.

- Άρα έχουμε ένα αναξιοκρατικό Εκλογικό σύστημα
- Το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα να αναδεικνύει αναξιοκρατικούς νομοθέτες
- Με αποτέλεσμα να έχουμε αναξιοκρατικούς νόμους και θεσμούς
- Δηλαδή το σημερινό χάλι.

Ο λόγος που δεν είναι αξιοκρατικός ο τρόπος που εκλέγονται οι σημερινοί νομοθέτες, είναι διότι αυτοί που αποφασίζουν το ποιος έχει το δικαίωμα να μπει στο ψηφοδέλτιο, είναι κάποια επιτροπή εντός του κόμματος, που με τη σειρά της είναι συνήθως προϊόν διαπλοκής -στενοί φίλοι, συγγενείς ή δημόσια πρόσωπα που ουδέποτε έχουν εκφράσει άποψη για το οτιδήποτε και απλά μπαίνουν στο ψηφοδέλτιο διότι θα φέρουν ψήφους.

Δυο αλλαγές που μπορούν να γίνουν οι οποίες θα ανατρέψουν το σημερινό καθεστώς:

1) Η πρώτη είναι να εδραιωθεί η απλή αναλογική και η κυβέρνηση που εκλέγεται (με το όποιο ποσοστό) να μην χρειάζεται την εμπιστοσύνη της βουλής και άρα να μην χρειάζεται να έχει την πλειοψηφία των βουλευτών.

2) Η δεύτερη σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο εκλέγεται το νομοθετικό σώμα.

Ας δούμε πως το κάνουν οι Αμερικανοί:

-Ας πούμε ότι υπάρχουν 7 διεκδικητές από το ΠΑΣΟΚ για την υποψηφιότητα σε μια εκλογική περιφέρεια.

-Εφόσον πρώτα έχουν μαζέψει ο κάθε ένας μερικές χιλιάδες υπογραφές από τους ψηφοφόρους της περιοχής τους, που εγκρίνουν την υποψηφιότητα τους.

-Πάνε στην τοπική εκλογική επιτροπή και βάζουν το όνομα τους σαν υποψήφιοι.

-Στη συνέχεια τους δίδεται ένα πακέτο χαρτιά σχετικά με τις διαδικασίες που πρέπει να ακολουθήσουν (κυρίως όσον αφορά το campaign financing).

-Στη συνέχεια κάνουν την εκλογική τους εκστρατεία.

-Στη συνέχεια γίνεται μια εκλογική διαμάχη μεταξύ αυτών των υποψηφίων και κερδίζει ένας.

-Η ίδια διαδικασία έχει γίνει και στα άλλα κόμματα.

-Στο τέλος αναμετριούνται όλοι την ημερομηνία των εκλογών και κερδίζει ένας την έδρα.

Σε αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχει καμία παρέμβαση του κόμματος ή κάποιας εκλογικής επιτροπής ή του αρχηγού του κόμματος.

Ο νομοθέτης δεν χρωστά σε κανένα κόμμα, σε καμία επιτροπή και σε κανέναν αρχηγό, παρά μόνο στους ψηφοφόρους του και άρα δεν έχει υποχρέωση να ακολουθήσει καμία κομματική γραμμή, παρά μόνο στα πλαίσια των ιδεολογικών του πιστεύω και μόνο στο βαθμό που οι απόψεις του συμπίπτουν με την επίσημη άποψη του κόμματος.

Πολλοί θα μου πείτε ότι αν γίνει κάτι τέτοιο, δεν θα μπορεί να παρθεί καμία απόφαση, διότι δεν υπάρχει περίπτωση η κυβέρνηση να μπορεί να περάσει κάτι και να συμφωνήσει σε αυτό το ανεξάρτητο πλέον νομοθετικό σώμα.

Όχι δεν θα γίνει αυτό, θα περνάνε οι νόμοι μια χαρά, η μόνη διαφορά είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει συμβιβασμός μεταξύ όλων των εμπλεκόμενα μέρη (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία).

Διότι πολιτική πάνω από όλα σημαίνει συμβιβασμός και δυστυχώς το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει τον συμβιβασμό... και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που έχει αποτύχει.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το market-talk η φωτό από το tvorini