Πώς μεθοδεύουν την χρεοκοπία

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει επικίνδυνα και η κλυδωνιζόμενη κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη τις διεθνείς εξελίξεις, ανήμπορη να αντιδράσει. Άλλωστε, η λέξη πατριωτισμός ήταν ανέκαθεν απαγορευμένη στο εκσυγχρονιστικό ή το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ.

Η επίσημη ελληνική χρεοκοπία αποφασίστηκε εσπευσμένα αμέσως μετά τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, καθώς, αντίθετα με τα προσδοκώμενα, οι αγορές αρνήθηκαν να συμμορφωθούν, οι ιδιώτες φάνηκαν απρόθυμοι να συμπράξουν σε μια αμφιβόλου αποτελέσματος αναδιάρθρωση και οι μικρές χώρες – πιστωτές ανέβηκαν στα κάγκελα απειλώντας θεούς και δαίμονες. Αντιλαμβανόμενοι οι Γερμανοί, ότι ένας ξαφνικός θάνατος της ελληνικής οικονομίας θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά τους συμφέροντα, έβγαλαν άρον – άρον από το συρτάρι το περιβόητο plan B.

Πώς θα χρεοκοπήσουμε...

Σύμφωνα με φρέσκες πληροφορίες, οι οποίες ώρα με την ώρα επιβεβαιώνονται από πρόσωπα και ΜΜΕ του εξωτερικού, η ελληνική ελεγχόμενη πτώχευση θα είναι σχετικά σύνθετη:

Καταρχήν θα διαγραφεί όλο το χρέος (σε ομόλογα). Στη συνέχεια ο EFSF θα διαθέσει κεφάλαια ίσα με το 50% των ομολόγων που θα έχουν διαγραφεί. Τα νέα ομόλογα που θα εκδοθούν, θα είναι εγγυημένα από τις χώρες της Ε.Ε. Έτσι κάθε κάτοχος ελληνικών ομολόγων, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.α., θα λάβει το 50% της αξίας των ομολόγων που κατέχει, αλλά σε πολύ ισχυρό ‘’χαρτί’’. Πιθανότατα αυτή η ανταλλαγή θα συνοδευτεί και με επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής, ενώ το επιτόκιο βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση (θα είναι όμως αρκετά χαμηλότερο από το σημερινό).

Μέχρι εδώ ήταν τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι ότι, όπως έχει καταγράψει η ιστορία, έπειτα από χρεοστάσια ακολουθούν με μαθηματική ακρίβεια δύο δυσμενείς καταστάσεις:

1. Το φαινόμενο bank run (δηλαδή η επικείμενη επίσκεψη των καταθετών στα γκισέ των τραπεζών, για τον προφανή λόγο και σε μαζικό επίπεδο)

2. Η συνεπακόλουθη κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού και ασφαλιστικού συστήματος

Αυτές οι δύο δυσάρεστες καταστάσεις, δεν θα ενδιέφεραν καθόλου τους κυνικούς Γερμανούς (“οι Γερμανοί είναι φίλοι μας” ), αν δεν ήταν στην κυριολεξία χεσμένοι, αναφορικά με την πορεία του κοινού μας νομίσματος. Έτσι έχουν να λάβουν υπόψη τους δύο δυσμενείς καταστάσεις για τους ίδιους:

1. Τυχόν κατάρρευση μεγάλων ελληνικών τραπεζών, που υποτίθεται ότι ελέγχονται από την ΕΚΤ και λογοδοτούν σε αυτή, θα μπορούσε να επιφέρει ένα πανευρωπαϊκό bank run (και εδώ δε μιλάμε για μικροκαταθέτες, αλλά για Funds, ταμεία και κρατικές αποταμιεύσεις)

2. Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ, θα άνοιγε την όρεξη σε Ισπανία και Ιταλία και το όνειρο μιας ενιαίας Ευρώπης υπό Γερμανική εποπτεία, θα πήγαινε περίπατο και θα καθιστούσε τη Γερμανία ακόμα ένα ασήμαντοι πιόνι στη διεθνή σκακιέρα

Για να μπορέσουν οι Γερμανοί φίλοι μας να αντεπεξέλθουν αυτές τις διελκυστίνδες, αποφάσισαν να κρατήσουν την Ελλάδα εντός του Ευρώ και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών με φρέσκα κεφάλαια από την ΕΚΤ, εγγυώμενοι ταυτόχρονα και τις καταθέσεις (τα κεφάλαια αυτά υπολογίζονται σε 20 δις). Η διαδικασία αυτή συμπεριλαμβάνει πωλήσεις βαλκανικών θυγατρικών, συγχωνεύσεις, μερικές κρατικοποιήσεις και εξυγίανση ενεργητικού.



Σύμφωνα με το Γερμανικό σχέδιο, η περικοπή του χρέους θα επιτρέψει τη δραστική μείωση του ελλείμματος έτσι ώστε μέσα στα επόμενα χρόνια με βάση μια εξοντωτική δημοσιονομική πολιτική (που θα εποπτεύεται από Γερμανούς αξιωματούχους), να καταστεί το –μειωμένο- χρέος εξυπηρετήσιμο, από τα έσοδα του προϋπολογισμού ή έστω με μικρές ενέσεις ρευστότητας από εκδόσεις εντόκων γραμματίων ή διμερή δάνεια.

Η συμφωνία αυτή, η οποία βρίσκεται ήδη σε διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση (όλοι γνωρίζουμε πόσο σκληρά διαπραγματεύεται η κυβέρνησή μας), προαπαιτεί την πλήρη εκχώρηση της άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής στη Γερμανία, με τρόπο που να καλύπτει τη διαφαινόμενη συνταγματική εκτροπή. Για τις επιπτώσεις που θα δημιουργήσει στο μέσο ελληνικό νοικοκυριό, πήρατε ήδη μια πρόγευση από τα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν.

Το μόνο παρήγορο (αν και όχι απόλυτα σίγουρο) είναι ότι μια τέτοιας σοβαρότητας συμφωνία απαιτεί, είτε αυξημένη πλειοψηφία, είτε προκήρυξη εκλογών.
γράφει ο Κακοφωνίξ

από το antinews