Αν το Λονδίνο ήταν η καλοκαιρινή Αθήνα του 2003…

Επιστρέψτε για λίγο νοερά στο ελληνικό καλοκαίρι του 2003. Το τελευταίο προ-Ολυμπιακό. «Δείτε» την Αθήνα και τα προάστιά της να καίγονται –κυριολεκτικά και μεταφορικά– με τα «βίαια επεισόδια» (μετά νεκρών) να φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη.

Φανταστείτε τώρα την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Όχι μόνο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά όλων όσων συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με την ασφάλεια της διοργάνωσης –εταιριών, συμβούλων, μεσαζόντων, υπηρεσιών τεχνογνωσίας. Πριν καν σβήσει το τελευταίο αποκαΐδι, οι έξτρα συμβάσεις που θα...υπογράφονταν σε χρόνο dt υπό την απειλή της αφαίρεσης των Αγώνων, θα εκτόξευαν το κόστος αυτής της ασφάλειας στο άπειρο.

Επιστροφή στο Λονδίνο του σήμερα, τώρα. Τα τριήμερα βίαια επεισόδια ήταν πράγματι «πρώτο θέμα» σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (ή μάλλον, δεύτερο, αφού προηγήθηκε το Αυγουστιάτικο τσουνάμι των αγορών που έπληξε την παγκόσμια Οικονομία), ωστόσο η κάλυψή τους ελάχιστα τα συνέδεσε με το γεγονός ότι σε ένα χρόνο από τώρα η βρετανική πρωτεύουσα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα πέσει πάνω σε υστερικές κραυγές για την ασφάλειά τους, δεν θα βρει απειλές για ακύρωσή τους, δεν θα δει απεσταλμένους εταιριών με συμπληρωματικές συμβάσεις ανά χείρας –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.

Ακόμη κι οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ (μεταξύ αυτών ο γνώριμός μας Ντένις Όσβαλντ) επισκεπτόμενοι το Λονδίνο εν μέσω χάους περιορίσθηκαν σε δηλώσεις του τύπου «η ασφάλεια παραμένει βασική προτεραιότητα» –με την ηχηρή (και ξένη προς εμάς) επισήμανση «ωστόσο την έχουν αναλάβει οι τοπικές αρχές»...

Γιατί αυτή η διαφορά; Έχει να κάνει με την καλύτερη οργάνωση των βρετανικών αρχών; Με την αποτελεσματικότητα της εκεί αστυνομίας –η οποία, ωστόσο, αμφισβητείται από τους ίδιους τους Βρετανούς; Με την πυγμή («ο νόμος θα πέσει πάνω σας») του Ντέιβιντ Κάμερον;

Ή μήπως με τα ελάχιστα περιθώρια που «δίνει» το Λονδίνο στους ενδιαφερόμενους κατασκευαστές-προμηθευτές-μεσάζοντες να σπεύσουν προς άγραν έξτρα, πανάκριβων, συμβάσεων Ολυμπιακής ασφάλειας;

Για να το αντιστρέψουμε, αρκεί να θυμηθούμε ότι στη δική μας διοργάνωση το εν λόγω κόστος ξεπέρασε κατά πέντε φορές εκείνο της Ολυμπιάδας του Σίδνεϊ. Επισήμως, ανήλθε στο 1,022 δισ. ευρώ μόνο σε ό,τι αφορά τα μέσα και το ανθρώπινο δυναμικό του υπουργείου Δημοσίας Τάξης –χωρίς να προσμετρηθούν αμοιβές και προμήθειες των δεκάδων φορέων, οργανισμών και συμβούλων που πήραν μέρος στο security party. Έξι χρόνια μετά δε, ακόμη δεν έχει λυθεί το... μυστήριο του πανάκριβου συστήματος C4I, που το πληρώσαμε πάνω από 200 εκατ. ευρώ αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε γιατί ήταν ελλιπές –και άρα μη λειτουργικό.

Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε «τους ξένους» για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά εις βάρος μας, ας θυμηθούμε σκηνές από το δικό μας προ-Ολυμπιακό διάστημα. Κι ας αναρωτηθούμε εάν έφταιγε μόνο το γεγονός ότι οι «δικοί μας» Αγώνες ήταν οι πρώτοι μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για το υπέρογκο κόστος της ασφάλειας «που μαζί με τις υποδομές οδήγησαν σε εκρηκτική άνοδο τις δαπάνες και ανέβασαν το εθνικό έλλειμμα στο 5,3%», κατά το πρόσφατο τεύχος του Forbes.

Τουλάχιστον, από κάποιες συγκρίσεις ας βγουν και συμπεράσματα.
Της Μαρίνας Μάνη

από το capital