Η γαλανόλευκη κυματίζει στην κατεχόμενη Ελλάδα

Βάλτε τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους – αυτούς που λαδώνονται – να σταματήσουν τον Στόλο της Ελευθερίας. Αυτή ήταν, σε αδρές γραμμές, η «συμβουλή» που έδωσε στον πρωθυπουργό ένα από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας, αναπαράγοντας ουσιαστικά τις εντολές που έστελνε το Τελ Αβίβ μέσα από διπλωματικά και δημοσιογραφικά κανάλια.

Και ο πρωθυπουργός υπάκουσε. Ο κρατικός μηχανισμός, για.... πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, κινήθηκε με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα. Οι ίδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, που επιτρέπουν σε μονοπύθμενα να τριγυρνούν σαν ωρολογιακές βόμβες για το περιβάλλον, εντόπισαν τεχνικές ελλείψεις στα σκάφη της ανθρωπιστικής αποστολής. Ο ίδιος υπουργός, που κάποτε λέρωνε το βιογραφικό του με την τραγωδία του Σάμινα, σήμερα ενοχλείται γιατί τα σωσίβια στα ελληνικά σκάφη δεν αναγράφουν σωστά το όνομα του πλοίου.

Παράλληλα, σύμφωνα με τους διοργανωτές του Στόλου της Ελευθερίας, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι ειδικές δυνάμεις του Ισραηλινού στρατού έχουν αναπτυχθεί στην ελληνική επικράτεια και πραγματοποιούν επιχειρήσεις δολιοφθοράς θέτοντας σε κίνδυνο όχι μόνο τη ζωή αθώων πολιτών αλλά και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση, η ΕΥΠ, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία και το ΓΕΕΘΑ σφυρίζουν αδιάφορα τη στιγμή που σαμποτέρ επιτίθενται σε ελληνικά πλοία. Ακόμη και η χούντα του Παπαδόπουλου θα είχε αρνηθεί έναν τέτοιο εξευτελισμό (σύμφωνα μάλιστα με ορισμένες θεωρίες, ήταν ακριβώς η άρνηση των συνταγματαρχών να συνδράμουν τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ που επιτάχυνε την ανατροπή τους). Μόνο στα χρόνια του στρατηγού Τσολάκογλου οι κυβερνώντες επέτρεψαν τη δράση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στη χώρα. Ακόμη και αυτοί όμως διαχειρίστηκαν (προδοτικά) μια υπάρχουσα κατάσταση - δεν δημιούργησαν οι ίδιοι τις συνθήκες.

Στο ίδιο μήκος κύματος απάθειας κινήθηκαν και οι αστέρες της δημοσιογραφίας, που σε άλλες περιπτώσεις υστεριάζουν σαν αδιακόρευτες γεροντοκόρες για τις επιπτώσεις που θα έχει στον τουρισμό μια απεργία των λιμενεργατών. Η ενδεχόμενη δράση ξένων σαμποτέρ και ο τερματισμός της ελληνικής ελευθεροπλοϊας με εντολές το Τελ Αβίβ είναι ανεκτά. Το να απεργούν οι Έλληνες λιμενεργάτες είναι ανεπίτρεπτο.

Γενικότερα η υποβάθμιση μια υπόθεσης, όπως ο Στόλος της Ελευθερίας, που απασχολεί εδώ και ημέρες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη δημοσιογραφική «αστοχία». Είναι ένα μιντιακό πραξικόπημα. Τα ίδια μέσα ενημέρωσης που δακρυρροούν κάθε φορά που το CNN δείχνει εικόνες από αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ελλάδα, τώρα αποκρύπτουν την έκταση που έχει λάβει το θέμα στο εξωτερικό. Δεν πρόκειται φυσικά για μια γενική παρατήρηση περί της αποτελεσματικότητας και των προθέσεων των ελληνικών ΜΜ"Ε". Η εναντίον τους κατηγορία μπορεί πλέον να διατυπωθεί με σαφήνεια: Συγκεκριμένοι αρχισυντάκτες και διευθυντές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, που εκπέμπουν σε δημόσιες συχνότητες, αποκρύπτουν πληροφορίες που αφορούν την εθνική ασφάλεια και την ασφάλεια Ελλήνων πολιτών. Αν η ενδεχόμενη δράση ξένων στρατιωτικών δυνάμεων δεν αποτελεί γι΄ αυτούς είδηση, αποτελεί για εμάς, και θα πρέπει να διεκδικήσουμε να εγκαταλείψουν τις συχνότητες που τους έχουν παραχωρηθεί για να εκτελούν το λειτούργημα της ενημέρωσης των πολιτών.

Ας σταματήσουμε όμως να μεμψιμοιρούμε και ας δούμε την θετική πλευρά των πραγμάτων. Ο κρατικός μηχανισμός λειτουργεί. Η εντολή που έδωσε ο Έλληνας πρωθυπουργός, να απαγορευθεί ο απόπλους μια ανθρωπιστικής αποστολής, εκτελέστηκε με πρωτοφανή αποτελεσματικότητα για τα μέχρι σήμερα δεδομένα του κυβερνητικού έργου – ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το μοναδικό πρωθυπουργό στον πλανήτη ο οποίος δεν κατάφερε να επιβάλλει ούτε την απαγόρευση καπνίσματος.
Το πρόβλημα όμως με τον συγκεκριμένο «ηγέτη» και τη συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ότι λειτουργεί με σχετική επάρκεια μόνο όταν λαμβάνει σαφείς εντολές από πολιτικές και οικονομικές ελίτ στην Ελλάδα και το εξωτερικό: Οι ξένες τράπεζες ζήτησαν χρόνο για να πετάξουν το ελληνικό ομολογιακό χρέος στην ΕΚΤ και ο πρωθυπουργός τους τον έδωσε. Το ΔΝΤ ζήτησε να τεθεί σε εφαρμογή το μεγαλύτερο πρόγραμμα ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας στην ελληνική ιστορία και το Μαξίμου υπάκουσε. Οι Έλληνες επιχειρηματίες απαίτησαν επιστροφή στις εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα και το ΠΑΣΟΚ γύρισε το χρόνο έναν αιώνα πίσω.

Ήταν από την πρώτη στιγμή προφανές ότι η απόλυτη υποταγή και ο δοσιλογισμός της κυβέρνησης και των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος, που παραμένουν σε αυτό, δεν θα περιοριζόταν στην εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής. Η κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι πλέον μόνο οικονομική... είναι βαθιά πολιτική. Απειλεί την εθνική κυριαρχία και τη δημοκρατία. Όταν οι σύμμαχοί μας στις Βρυξέλλες άρχισαν να στέλνουν τοποτηρητές για να ελέγχουν τα σημαντικότερα υπουργεία της χώρας γιατί να μην έχουν και οι στρατηγικοί μας σύμμαχοι το δικαίωμα να στέλνουν ειδικές ομάδες υποβρυχίων καταστροφών;

Η δικαιολογία ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση μπορεί να αποκαλείται εσαεί δημοκρατική, επειδή ήρθε στην εξουσία με εκλογές, είναι τόσο σαθρή που αποφεύγουν να την επικαλούνται ακόμη και οι «ενσωματωμένοι» δημοσιογράφοι του Μαξίμου. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και ο Χίτλερ με εκλογές ήρθε στην εξουσία. (Προφανώς το παράδειγμα δίνεται μόνο χάριν της λογικής του επιχειρήματος - δεν πιστεύω ότι ο Γ.Παπανδρέου μπορεί να συγκριθεί με τον Χίτλερ, μεταξύ άλλων γιατί δεν πληροί τις προϋποθέσεις γι΄ αυτό που ο Μαξ Βέμπερ αποκαλούσε "χαρισματική ηγεσία").
Σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Γνωρίζουν φυσικά ότι το τέλος τους πλησιάζει. Δέχονται συνεχείς ταπεινώσεις ακόμη και από το Ισραήλ (το οποίο σε κάθε ευκαιρία εξευτελίζει προσωπικά τον πρωθυπουργό αφήνοντας να διαρρεύσει ότι οι εντολές για τον αποκλεισμό του στόλου δόθηκαν από το Τελ Αβίβ). Παρόλα αυτά η κυβέρνηση δείχνει ότι είναι διατεθειμένη να συνεχίσει το έργο της προωθώντας ακόμη πιο καταστροφικές αποφάσεις.

Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου λειτουργεί αποτελεσματικά μόνο σαν εντολοδόχος οικονομικών και πολιτικών κέντρων στην Ουάσινγκτον τις Βρυξέλλες, το Τελ Αβίβ αλλά και την Αθήνα, δεν τον καθιστά λιγότερο επικίνδυνο. Από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αρκετά πολιτικά συστήματα σε όλο τον κόσμο επέλεγαν τους λιγότερο ικανούς πολιτικούς για να διαχειριστούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Ο μέθυσος Γιέλτσιν έγινε συνώνυμο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στην πρώην ΕΣΣΔ. Ο διανοητικά ανεπαρκής Τζορτζ Μπους κλήθηκε να κυβερνήσει όταν οι νεοσυντηρητικοί οργάνωναν την παγκόσμια σταυροφορία για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών του πλανήτη. Έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου βρέθηκε στην εξουσία όταν το σύστημα απαιτούσε έναν άβουλο πολιτικό ο οποίος θα λάμβανε το χρίσμα του κόμματός του «κληρονομικώ δικαίω», για να προωθήσει τη μεγαλύτερη επίθεση εναντίον των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Το να παρουσιάζεις βέβαια περιορισμένες ικανότητες σε στιγμές κρίσης δεν αποτελεί δικαιολογία. Ο Βίκτωρ Ουγκό έλεγε ότι είναι καλύτερα να έχεις μια έξυπνη κόλαση παρά έναν ηλίθιο παράδεισο. Αυτό όμως που κανένας λαός και κανένας πολιτισμός δεν ανέχτηκε είναι μια ηλίθια κόλαση.
Του Άρη Χατζηστεφάνου

από το thepressproject