Είναι πολύ αργά για δάκρυα... Στέλλα

Σαν κλαίουσες παρθένες τα κυβερνητικά στελέχη έχουν πάρει αμπάριζα τα τηλεοπτικά κανάλια και μιλούν για το φαινόμενο της πολιτικής βίας που έχει ενσκήψει εσχάτως στην ελληνική πραγματικότητα.

Τι για φασιστικές αντιλήψεις και πρακτικές ακούμε, τι για επικίνδυνα για τη δημοκρατία φαινόμενα, τι για σκηνικά πολιτικής ανωμαλίας, τι για βιασμό της Δημοκρατίας. Κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αποδείξεις, τα βάζουν με τους Αγανακτισμένους της πλατείας, σιχτιρίζουν τα τσαντίρια που έχουν στηθεί στο Σύνταγμα, «ανησυχούν» για το πολιτικό μας σύστημα.

Πίσω από όλα αυτά τα ωραία λόγια για τη δημοκρατία, τις κατηγορίες κατά της οργής των πολιτών και... τους όρκους τους στο κοινοβουλευτικό σύστημα που τόσο πολύ έχει βοηθήσει την Ελλάδα κρύβεται κάτι άλλο. Κρύβεται το άγχος της δικής τους πολιτικής επιβίωσης.

Χάνουν το μαγαζάκι τους με λίγα λόγια και γι’ αυτό έχουν πάθει πανικό. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους ΠΑΣΟΚΟΥΣ αλλά όλους εκείνους που ξαφνικά θυμήθηκαν τη δύσμοιρη δημοκρατία.

Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι ο κόσμος μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί ως όχλος, έχει όμως και πολιτικό κριτήριο, ειδικά όταν παίζεται η δική του επιβίωση. Και είναι σίγουρο ότι δε θα χαριστεί σε κανέναν βουλευτή, από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο. Το πολιτικό προσωπικό που θα ανάξιο να την βγάλει από την κρίση είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα φάει κλωτσιά από την κοινωνία.

Σίγουρα δεν είναι ωραίο φαινόμενο να γίνονται επεισόδια ακόμη κι όταν αυτοί που προπηλακίζονται έχουν κατά καιρούς παίξει με τη νοημοσύνη όλων μας. Όμως, ας καταλάβουν οι δήθεν πατριώτες που κόπτονται για την ποιότητα της δημοκρατίας ότι η δημοκρατία δεν ισχύει α λα καρτ. Δεν μπορεί δηλαδή να κλαίμε σαν χήρες όταν τρώει γιαούρτια ένας βουλευτής και να μην κλαίμε όταν κάποιος δεν έχει να πληρώσει τα φάρμακα του παιδιού του.

Δεν είναι βιασμένη η δημοκρατία όταν κάποιοι φωστήρες αποφάσισαν να βάλουν υπογραφή σε ένα κείμενο που λέει ότι ο πατέρας μου που παίρνει 360 ευρώ το μήνα από τον ΟΓΑ θα πρέπει να απωλέσει το 6% για να σώσει την πατρίδα;

Δεν είναι επικίνδυνο φαινόμενο να χάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τρεις και τέσσερις μισθούς όταν αυτοί δεν κινούνται πάνω από τα 1.200-1.500 ευρώ; Για σκεφτείτε τι θα πουν στα παιδιά τους αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν τα φροντιστήριά τους;

Μήπως να μας δικαιολογήσει ο κ. Παπουτσής, που τόσο κόπτεται για τις απειλές που δέχεται η γυναίκα του και το παιδί του, πώς τα δικά του ΜΑΤ οδήγησαν έναν δημοσιογράφο σε ολική απώλεια ακοής; Ή ακόμη να μας πει για τον Γιάννη Καυκά που γλίτωσε την τελευταία στιγμή της ζωή του αφού κάποιος αστυνομικός τον χτύπησε με πυροσβεστήρα; Εκείνες οι ΕΔΕ που υποσχέθηκε που είναι;

Επικίνδυνα για τη δημοκρατία γίνονται εκείνα τα φαινόμενα και οι πρακτικές που στρέφονται κατά των ασθενών και αδυνάτων. Που οι πολιτικοί μας φωστήρες αντιμετωπίζουν τα περήφανα γηρατειά σαν σκουπίδια και αναγκαίο κακό.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για τους δήθεν λυπημένους με τα φαινόμενα βίας κατά πολιτικών. Ας διαβάσουν τη δημοσκόπηση που λέει πως οι μισοί Έλληνες δεν αποδοκιμάζουν τέτοιες πρακτικές. Γιατί, μήπως οι πολίτες στρέφονται ξαφνικά κατά της δημοκρατίας; Αστεία πράγματα, η απόγνωση φέρνει και πράξεις ακραίες, ας το καταλάβουν επιτέλους αυτοί που δεν έχουν πληρώσει ποτέ φόρους, τέλη κυκλοφορίας και έκτακτες εισφορές.

Αξιότιμοι κύριοι πολιτικοί, δεν χρειάζονται δακρυγόνα για να κλάψει τη δημοκρατία. Είναι πολύ αργά για δάκρυα. Τη δημοκρατία όπως την ξέραμε, άλλωστε, την έχει αντικαταστήσει η… debtocracy ή δημοκρατία του χρέους.

από το antinews