Ο σουρεαλισμός στην οικονομία και το ελληνικό αδιέξοδο

Μια αλληγορία, που ερμηνεύει απλά την οικονομική περιπέτεια της χώρας μας.

Το χρήμα πρέπει να αλλάζει συνέχεια χέρια με μεγάλη ταχύτητα. Ειδάλλως, δημιουργείται πρόβλημα κυκλοφορι(α)κό στον οικονομικό οργανισμό. Ειδικά στην Ελλάδα, που είναι υποχρεωμένη σε αλλεπάλληλους δανεισμούς για να πληρώσει τα παλιά ομόλογα που λήγουν.

Η ποσότητα επί την ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος… Το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί και ν’ αλλάζει συνεχώς χέρια. Αν αυτό δεν γίνεται όμως, και με την ταχύτητα που έχει ανάγκη η αγορά, τότε πολλές επιχειρήσεις, οικονομίες, χώρες, θα γονατίσουν λόγω… αργοπορίας και οι εργαζόμενοί τους θα βρεθούν στον δρόμο. Ας δούμε ένα παραδοξολογικό έως σουρεαλιστικό μεν, χαρακτηριστικό δε, παράδειγμα του σημερινού οικονομικού μας αξιώματος, έμπνευσης του Ανδρέα Ρουμελιώτη, όπως είχε καταγραφεί στην Ελευθεροτυπία πέρσι τον Φεβρουάριο:

Σ’ ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό, τα πάντα έχουν νεκρωθεί λόγω της κρίσης. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλον. Ο καιρός περνά μέσα σ’ αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, ώσπου ύστερα από έναν μήνα, όπου όλοι βαράνε μύγες, έρχεται επιτέλους κάποιος τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.

Ο ξενοδόχος τού λέει την τιμή και την έκπτωση, κι εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιό του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στον χασάπη, στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 ευρώ. Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας. Ο κτηνοτρόφος παίρνει με τη σειρά του το χαρτονόμισμα και το δίνει στον δικό του πιστωτή και έτσι το χαρτονόμισμα κάνει τον γύρω του χωριού, από οφειλέτη σε πιστωτή, μέχρι που επιστρέφει τελικά πάλι στον ξενοδόχο από κάποιον που του όφειλε επίσης το ίδιο ποσό, λόγω του ότι έκανε χρήση κάποιου δωματίου για τις παράνομες ερωτικές του περιπτύξεις.

Με το που επιστρέφει όμως το χαρτονόμισμα στα χέρια του ξενοδόχου, κατεβαίνει ο τουρίστας κατσουφιασμένος και του δηλώνει πως δεν είναι ικανοποιημένος με το δωμάτιο και πως τελικά δεν θα μείνει. Ο ξενοδόχος τού δίνει πίσω τα 100 ευρώ.

Αυτό είναι ο σουρεαλισμός στην οικονομία. Τελικά, δεν υπήρξε καθόλου εισόδημα για το χωριό, τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε, και όλα τα χρέη του χωριού ξεπληρώθηκαν…

Προκειμένου τώρα να κατανοήσουμε τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται με πρωτοβουλία του ΔΝΤ, των Ευρωπαίων «εταίρων» μας και του «εθνικού σωτήρα» Jeffrey, θα προσδιορίσουμε τα πρόσωπα και θα κάνουμε κάποιες μικρές αλλαγές στην ανωτέρω αλληγορία.

Ο ξενοδόχος λοιπόν ας πούμε πως είναι η Ελλάδα, οι πιστωτές είναι αυτοί που έχουν στα χέρια τους τα ελληνικά ομόλογα, ο οφειλέτης του ξενοδόχου είναι η Γερμανία, με τις πολεμικές αποζημιώσεις και ο τουρίστας είναι ο Μηχανισμός Στήριξης. Κάποιος θα πει: «Όλα ωραία και καλά, αν έχουν τα πράγματα την ίδια κατάληξη με αυτή της αλληγορίας του Ρουμελιώτη». Να όμως που τα δεδομένα εδώ κάπως αλλάζουν…

Όταν ο τουρίστας (ο μηχανισμός στήριξης) ζητάει πίσω τα λεφτά του, ο οφειλέτης (Γερμανία) του ξενοδόχου (Ελλάδα), δεν έχει ακόμη επιστρέψει τα οφειλόμενα, με αποτέλεσμα ο τουρίστας να απειλεί με κυρώσεις τον ξενοδόχο ο οποίος δεν έχει στην κατοχή του τα λεφτά… Και εδώ είναι που αρχίζουν τα πράγματα να περιπλέκονται, διότι ο τουρίστας δέχεται να υπολογιστεί το ποσό που έδωσε στον ξενοδόχο, ως δάνειο, και απαιτεί όμως να βάλει ως ενέχυρο το ξενοδοχείο του. Πόσες πιθανότητες έχει ο ξενοδόχος να επιστρέψει τα οφειλόμενα με μηδενική δραστηριότητα (ανάπτυξη);

Έτσι, ενώ τα χρέη όλου του χωριού (ευρωπαϊκές τράπεζες) έχουν τακτοποιηθεί, ο ξενοδόχος βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.

Ελπίζω, με το παράδειγμα αυτό να έγινε κατανοητό και σε όσους δεν καταλαβαίνουν πολλά από οικονομικά, το τι ακριβώς συμβαίνει και που οδηγείται αργά αλλά σταθερά η χώρα μας.

από το Alkimos archive