Με ένα δημοψήφισμα ξεχνιέμαι…

Πληροφορούμεθα αυτές τις μέρες μετά μεγάλων τυμπανοκρουσιών και ενώ περιμένουμε να… πάρουμε τη δόση μας, ότι θα επιχειρηθεί αλλαγή του Συντάγματος μέσω… δημοψηφισμάτων! (Αφού έβαλε την Ελλάδα στο γύψο, θέλει να κάνει και δημοψήφισμα!)

Και πως κάποια «Επιτροπή Προσωπικοτήτων» (διευκρινίζεται ότι δεν θα είναι κομματική, αλλά θα περιλαμβάνει «προσωπικότητες» από όλους τους χώρους) θα αναλάβει να διατυπώσει τις (σχετιζόμενες με τις αλλαγές του πολιτικού συστήματος) προτάσεις που θα τεθούν στην κρίση του λαού.

Οπότε πρέπει να υποθέσουμε ότι θα συμβούν τα ακόλουθα:

Οι Αγανακτισμένοι θα εγκαταλείψουν την Πλατεία και θα επιστρέψουν στα σπίτια τους για να πέσουν με τα μούτρα στο διάβασμα και να παρακολουθούν διάφορα talk shows, όπου αυτοί που δεν θέλησαν ποτέ να αλλάξει τίποτε θα… εξηγούν τι πρέπει να αλλάξει!

Οι συνταξιούχοι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με την πετσοκομμένη σύνταξή τους, θα σταματήσουν να τρέχουν στις λαϊκές την ώρα του κλεισίματος (για να πετύχουν φθηνότερα τα προϊόντα) και θα περάσουν από τη μάχη της μελιτζάνας στη μάχη της ενημέρωσης.

Οι άνεργοι θα σταματήσουν να στέλνουν βιογραφικά και να χτυπάνε πόρτες και θα αρχίσουν να συγκρίνουν τα ισχύοντα στο ελληνικό Σύνταγμα με αυτά που ισχύουν στα Συντάγματα των άλλων χωρών.

Οι «Δεητζήδες» θα αφήσουν τους διακόπτες και θα πιάσουν τα συγγράμματα.

Και όσοι έχουν εθιστεί στα τούρκικα σήριαλς, θα τα εγκαταλείψουν για χάρη σειράς ενημερωτικών εκπομπών.

Επίσης, όλοι θα μάθουν τη διαφορά μεταξύ ασυλίας και νόμου περί ευθύνης υπουργών.

Όλοι θα συγκρίνουν τρόπους λειτουργίας των κομμάτων εν Ελλάδι και αλλαχού.

Όλοι θα ψάξουν να βρουν αν τα κόμματα πρέπει να χρηματοδοτούνται από το Κράτος ή από τις επιχειρήσεις και τα συμφέροντα.

Όλοι θα διαβάσουν και θα μάθουν απ’ έξω το παρόν Σύνταγμα για να είναι σε θέση να γνωρίζουν τι πρέπει να αλλάξει.

Αφού συμβούν όλα αυτά – και πολλά άλλα ωραία και ενημερωτικά και συμμετοχικά – δια της μεθόδου της απασχολήσεως θα έχει περάσει και το καλοκαίρι, θα έχουν εφαρμοστεί τα μέτρα, θα έχουν πέσει και τα επόμενα δάνεια στο γνωστό απύθμενο πηγάδι και θα ψαχνόμαστε από την αρχή.

Υπάρχουν, βέβαια, και μερικά άλλα «θεματάκια».

Το Σύνταγμα, με το άρθρο 110, προβλέπει συγκεκριμένο τρόπο αναθεώρησής του από τη Βουλή: Μετά από πρόταση πενήντα τουλάχιστον βουλευτών, με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της Βουλής, σε δύο ψηφοφορίες που απέχουν μεταξύ τους τουλάχιστον έναν μήνα. Στο στάδιο αυτό καθορίζονται οι διατάξεις που πρόκειται να αναθεωρηθούν.

Αφού η αναθεώρηση αποφασιστεί, η επόμενη Βουλή, κατά την πρώτη σύνοδό της, αποφασίζει με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των μελών της σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις.

Αν η πρόταση για αναθεώρηση του Συντάγματος λάβει την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, όχι όμως και την πλειοψηφία των τριών πέμπτων, τότε η επόμενη Βουλή, κατά την πρώτη σύνοδό της, μπορεί να αποφασίσει σχετικά με τις αναθεωρητέες διατάξεις με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των μελών της.

Και βέβαια, δεν επιτρέπεται αναθεώρηση του Συντάγματος πριν από την παρέλευση πέντε ετών από την προηγούμενη.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ζήσε μαύρε μου, να φας τριφύλλι.

Τα δημοψηφίσματα τώρα:

Σύμφωνα με το άρθρο 44 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του υπουργικού συμβουλίου.

Δημοψήφισμα προκηρύσσεται και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου.

Τι σημαίνουν επίσης όλα αυτά; Ζήσε μαύρε μου, να φας τριφύλλι.

Κυρίως επειδή δύσκολα θα βρεθούν πλέον στο ελληνικό κοινοβούλιο τέτοιες πλειοψηφίες.

Και βέβαια – επειδή έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται η αίσθηση πως ο λαός θα αποφασίσει χωρίς την εμπλοκή της Βουλής –πιστεύω να έχει γίνει ήδη αντιληπτό ότι δεν προβλέπεται δημοψήφισμα για συνταγματικές αλλαγές, εκτός και αν αυτό λάβει συμβουλευτική μορφή.

Το Σύνταγμα μιλά σαφώς για αλλαγές σε νόμους, όχι σε συνταγματικές διατάξεις, για τις οποίες προβλέπεται η διαδικασία που προαναφέρθηκε. Εκτός και αν έχει ληφθεί απόφαση να καταργηθεί το Σύνταγμα με δημοψήφισμα.

Ακούμε ότι η εμπλοκή της Βουλής θα εξασφαλιστεί μέσω κάποιας συμμετοχής της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας.

Φυσικά, ούτε αυτό επιτρέπεται. Για να γίνουν συνταγματικές αλλαγές απαιτείται η εμπλοκή του συνόλου του Κοινοβουλίου.

Και άντε, ας πούμε ότι γίνεται δημοψήφισμα όπου αποφασίζονται συνταγματικές αλλαγές. Θα δεσμεύουν αυτές το Κοινοβούλιο; Θα καταργηθεί δηλαδή το Σύνταγμα με ένα δημοψήφισμα; Θα καταργηθεί ο ρόλος του κοινοβουλίου και επισήμως; – διότι ανεπισήμως αυτό έχει ήδη συμβεί.

Και είναι δυνατόν να λάβει ο λαός τέτοιου είδους αποφάσεις υπό το κράτος της οργής;

Εδώ υποκρύπτεται και μια ακόμη υποκρισία: Τόσον καιρό φωνάζουμε να μαζευτούν οι τριακόσιοι και να καταργήσουν όλοι μαζί τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Αλλά δεν γίνεται τίποτε.

Θα καταργηθεί τώρα με δημοψήφισμα – μετά από το οποίο, όπως είπαμε, θα ακολουθηθεί η γνωστή προβλεπόμενη από το ισχύον Σύνταγμα μακρόσυρτη και πολύχρονη διαδικασία.

Αλλά όταν, τον Σεπτέμβριο, θα δοθεί επιτέλους στον λαό η άδεια να καταργήσει το κατάπτυστο άρθρο 86 του Συντάγματος, θα έχουν παραγραφεί τα πάντα. Ήδη έχουν παραγραφεί τα πάντα.

Οπότε, και πάλι δεν θα τιμωρηθεί κανείς. Θα τιμωρούνται, θα πείτε, στο μέλλον. Σωστά.

Αλλά την χώρα το παρόν πολιτικό σύστημα την έχει καταστρέψει. Τώρα, θα αθωωθεί πανηγυρικά και μάλιστα με τη βούλα του λαού!

Υπάρχουν και δυο-τρία ακόμη πραγματάκια:

Το Σύνταγμα απαγορεύει δημοψηφίσματα για τα δημοσιονομικά. Αυτό θα τεθεί στην κρίση του λαού για να αλλάξει;

Οι άλλες χώρες δεν έχουν τέτοιες προβλέψεις στα Συντάγματά τους. Στην Ισλανδία, με δημοψήφισμα αποφασίστηκε να μην δοθούν τα 5 δις ευρώ στους επενδυτές των χωρών που έχασαν τα λεφτά τους μετά την κατάρρευση της ισλανδικής τράπεζας Λαντμπάνκι.

Διότι αν δεν τεθεί, τότε θα πρόκειται για κατευθυνόμενες προτάσεις. Και αν τεθεί, τότε ο λαός θα έχει γνώμη – και σωστά – και επ’ αυτού του θέματος. Οπότε, θα καταργηθεί το Μνημόνιο!

Τέλος, σε όλον τον κόσμο, οι νόμοι περί δημοψηφισμάτων απαιτούν, προκειμένου ένα δημοψήφισμα να είναι έγκυρο να έχουν προσέλθει και ψηφίσει το 50% +1 των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους.

Διαφορετικά, το δημοψήφισμα είναι άκυρο και δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν.

Φαντάζομαι ότι αυτό θα ισχύσει και στα καθ’ ημάς. Οπότε, αντί να ασχολούμεθα με την ουσία των ζητημάτων που θα τεθούν, θα ασχολούμεθα (λέμε τώρα) με την καμπάνια υπέρ ή κατά της αποχής.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι και αυτή η (άκαιρη) περιπέτεια θα καταλήξει είτε σε παρωδία, είτε σε εκτροπή.
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από το Ελεύθερη Ζώνη