Η ευκαιρία αυτή είναι μοναδική

Η πολιτική φαρσοκωμωδία που παίχθηκε τις προηγούμενες ημέρες, με τον πλέον χονδροειδή και ερασιτεχνικό τρόπο, είχε και κάποιες απρόβλεπτες θετικές παρενέργειες. Επιβεβαιώθηκε στους δανειστές και στους διαχειριστές της οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη ότι οι Έλληνες πολιτικοί είναι απρόβλεπτοι και με έλλειψη κοινού νου.

Κατόπιν τούτου κρίθηκε (όπως φάνηκε) ότι αυτό προκαλεί πιθανό κίνδυνο για την επίτευξη των μεθοδεύσεων που αποφασίζονται εκτός Ελλάδος, για την τύχη της πάντα βέβαια σε πλήρη σύνδεση με την τύχη του ευρώ και της ευρωζώνης.

Μόνο έτσι, νομίζω, ότι μπορεί να... ερμηνευθεί και η εμφανής ανησυχία που εκφράσθηκε με την εσπευσμένη διαβεβαίωση των κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζί για προώθηση του μηχανισμού επέκτασης του δανεισμού της Ελλάδας καθώς και οι διαβεβαιώσεις για απομάκρυνση της πτώχευσης και την πλήρη στήριξη του ευρώ.

Έτσι πρέπει επίσης να ερμηνευθεί και η σιωπηρή αποδοχή της αποτυχίας της πολιτικής συναίνεσης που μετατράπηκε στην Αθήνα σε πολιτική παρωδία χωρίς την παραμικρή ουσία.

Με άλλα λόγια, οι δανειστές προκειμένου να διασφαλίσουν επιστροφή των δανεικών, δέχονται να μας δώσουν όσα χρειαστούμε, αλλά πάντα με τον δικό τους τρόπο. Φαίνεται όμως ότι τους ανησυχεί μια πιθανή υπονόμευση του σχεδίου από την ίδια την Ελλάδα μιας και βασική προτεραιότητα των Ελλήνων πολιτικών δυστυχώς παραμένει το πολιτικό παρασκήνιο και το πολιτικό κόστος.

Άλλωστε αυτή την εικόνα εισέπραξαν και από τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και από τα ξένα τηλεοπτικά μέσα που έδωσαν ευρύτατη δημοσιότητα στα γεγονότα της δήθεν ελληνικής πολιτικής κρίσης.

Αυτή όμως η, αναμφίβολα απρόβλεπτη, εξέλιξη προκαλεί, κατά τη γνώμη μου, μια εξαιρετική ευκαιρία ουσιωδέστερων διαπραγματευτικών δυνατοτήτων στην Ελλάδα.

Πως όμως μπορούμε να αξιοποιήσουμε την απρόβλεπτη αυτή ευκαιρία;

Κατ΄αρχάς ο κ. Ε. Βενιζέλος (που ασφαλώς και ρισκάρει, από την εκρηκτική θέση του υπουργού Οικονομίας, το πολιτικό του αύριο σε περίπτωση αποτυχίας) οφείλει να δείξει οραματισμό και πυγμή, βάζοντας σοβαρούς όρους διαπραγμάτευσης στο δεύτερο μνημόνιο που ίσως αφορά δανεισμό πραγματικά σωτήριου ύψους.

Ο κ. Παπανδρέου οφείλει να επανεξετάσει τη στάση του στη συνεννόηση με τη Νέα Δημοκρατία και να δεχθεί την κατ΄ άρθρο συναίνεση και όχι τη συνολική συναίνεση, με τη συμφωνία ενός άρθρου, που απαιτεί τώρα αλλά δεν πρόκειται να επιτύχει. Με τον τρόπο αυτό θα μεταφέρει σημαντικά στοιχεία (όσα επιτύχει) συναίνεσης στην Ευρώπη και θα μπορέσει να απαιτήσει ισχυρή διαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου.

Διαφορετικά το μόνο κέρδος του κ. Παπανδρέου θα είναι (όπως μάλλον νομίζει) να εμφανίσει «προδότη» τον κ. Σαμαρά και έτσι να τον «γονατίσει» πολιτικά.

Θα χαθεί όμως μια ευκαιρία για κέρδη όλων των Ελλήνων αν το μνημόνιο γίνει λιγότερο πιεστικό.

Αυτό λέγεται κοινός νους και υπερβατική πολιτική.

Το νέο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και ειδικότερα οι κ.κ. Χρυσοχοΐδης και Παμπούκης θα πρέπει με άμεσο τρόπο και επιλογές ιδιωτικού μάνατζμεντ να διευκολύνουν την επιχειρηματική αγορά στην απόκτηση ρευστότητας μιας και είναι ίσως και μέσω του μνημονίου δυνατή ακόμη και η διαφοροποίηση του χαρακτήρα της φορολογικής πολιτικής. Στην προσπάθεια δε αυτή θα έχει και πολιτική συναίνεση αφού όλα τα κόμματα συνιστούν κινήσεις αναπνοής της αγοράς.

Εάν δεν αξιοποιήσουμε την ευκαιρία αυτή, τότε το μόνο που θα μείνει στην ιστορία θα είναι η πολιτική φαρσοκωμωδία που αν είμαστε στην πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης με ανύπαρκτο το σημερινό πεζοδρομιακό ανταγωνισμό στα μέσα ενημέρωσης δεν θα περνούσε στην κοινή γνώμη.

Ίσως βέβαια, τότε, και να μην είχαν καταφύγει, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στα βλακώδη πολιτικά τερτίπια των δήθεν «Ιουλιανών», της δήθεν πολιτικής κρίσης, της δήθεν παραιτήσεως του πρωθυπουργού, των δήθεν δραματικών συνεννοήσεων με την αξιωματική αντιπολίτευση και των δήθεν προώρων εκλογών.

Απλά θα είχε γίνει ο ανασχηματισμός (που ήταν αναπόφευκτος όχι μόνο σήμερα αλλά εδώ και ένα πεντάμηνο) μαζί με τις μια-δυο παραιτήσεις που πάντα συμβαίνουν όταν υπάρχει φθορά στην κυβέρνηση για να μην χαθεί η ευκαιρία για «ηρωική» έξοδο από το κόμμα και ίσως και από την πολιτική.

Είναι λοιπόν τόσο δύσκολα όλα αυτά να κατανοηθούν και να γίνουν πράξη τώρα που είτε σκόπιμα είτε όχι προκαλέσαμε την ανησυχία (της δήθεν πολιτικής κρίσης) στους δανειστές με πιθανή συνέπεια να επισπεύσουν τις αποφάσεις και το σχέδιο διάσωσης του ευρώ;

Ας φροντίσουμε συνεπώς έστω και μέσα από την γνωστή φαυλοκρατική πολιτική συμπεριφορά που έχει φοβίσει ακόμη και τους δανειστές μας να φέρουμε κάποιο θετικό αποτέλεσμα που όμως ως ευκαιρία μας προσφέρεται μόνο σήμερα και για λίγους μήνες ακόμη.

Διαφορετικά θα πληρώσουμε με ό,τι δεν μπορούμε σήμερα ούτε να φανταστούμε.
γράφει ο Γιώργο Κράλογλου

από το capital