Ο σώζων εαυτώ σωθήτω...

Ενώ οι δανειστές μας, στην προσπάθειά τους να περισώσουν όσα μπορούν από τα δανεικά, προετοιμάζουν νέα δάνεια με αποικιοκρατικούς όρους οικονομικής Εποπτείας, η κυβέρνηση και τα κόμματα των Ελλήνων «ιθαγενών» αποδίδονται τώρα σε έναν άθλιο αγώνα δρόμου για να περισώσουν μόνο την φθορά τους και το τεράστιο πολιτικό κόστος.

Αποτέλεσμα είναι να σχηματοποιείται ένα νέο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό τραγωδίας της χώρας όπου στην κεντρική σκηνή οι πάντες προσπαθούν αγωνιωδώς να περισωθούν και να περισώσουν.

Κύριος πρωταγωνιστής στο σκηνικό της τραγωδίας αυτής ασφαλώς η κυβέρνηση και προσωπικά ο... πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου ως βασικός υπεύθυνος για την μέχρι σήμερα αποτυχία στην εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου με συνέπεια να καταφεύγει πάλι στα αρχικά εύκολα μέτρα του 2010 (περικοπές μισθών, συντάξεων, στάση πληρωμών και φορολογήσεις) παρά τις δικές του διαβεβαιώσεις ότι τέτοια μέτρα δεν πρόκειται να επαναληφθούν.

Και για να περισώσει ό,τι μπορεί από το πολιτικό κόστος της κυβέρνησής του, προκαλεί την τεχνητή αισιοδοξία της καταβολής της πέμπτης δόσης καθώς και τις διεργασίες για το νέο δάνειο.

Ταυτόχρονα όμως προετοιμάζει από τώρα και τους «μηχανισμούς καμουφλάζ» της οικονομικής Εποπτείας της χώρας με ένα νέο κυβερνητικό σχήμα το οποίο θα αναλάβει να διεκπεραιώσει τις υποχρεώσεις του δεύτερου μνημονίου.

Με αυτό δε το «πολιτικό κόλπο» ελπίζει, προφανώς, να μειώσει τις αρνητικές εντυπώσεις από την ανοιχτή πλέον παρέμβαση των δανειστών μας στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης της χώρας.

Για να γίνει δε πιστευτή η δήθεν ευαισθησία της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά την παρέμβαση των Επιτρόπων των δανειστών, στήνεται μεθοδικά ένα κακόγουστο θέατρο διαμαρτυριών από βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη «αντιρρησίες συνείδησης» του ΠΑΣΟΚ.

«Αντιρρησίες» που βεβαίως και θα ψηφίσουν τα μέτρα όταν έλθει ώρα κατά το γνωστό Πασοκικό σύστημα του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο...» ή το « Εξω οι βάσεις του θανάτου...».

Σε πρωταγωνιστικό ρόλο του ίδιου σκηνικού τραγωδίας και ο κ. Α. Σαμαράς ο οποίος πολεμάει εκ του ασφαλούς το μνημόνιο αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι θα το υπηρετήσει απολύτως πιστά αν συμβεί και γίνει η Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αισθανόμενος όμως ότι αυτό δεν θα συμβεί, συνεχίζει τον ασφαλή πόλεμό του χαϊδεύοντας τα αυτιά εκείνων που (εκ των πραγμάτων) τον ακολουθούν μιας και ο πολιτικός ορίζοντας δεν προσφέρει τίποτε αξιόλογο. Με τον τρόπο αυτό νομίζει ότι κλείνει τα κανάλια διαρροής των ψηφοφόρων του και περιορίζει το πολιτικό κόστος της Ν.Δ.

Αυτά όμως τα νομίζει μόνο ο ίδιος μιας και μεγάλος αριθμός βουλευτών του (παραμένοντας στη σιωπή και στην αφάνεια) τον αφήνουν να λέει και να υποστηρίζει αυτά που θέλει μόνος του χωρίς να μπαίνουν ανοικτά στα πόδια του ώστε να διαφυλάξουν την «περιφέρειά» τους από τα γνωστά Νεοδημοκρατικά πισωγυρίσματα.

Τα αριστερά κόμματα φροντίζουν και αυτά να περισωθούν όπως-όπως, αναλαμβάνοντας το ρόλο του δήθεν «ναυαγοσώστη» των θυμάτων του οικονομικού ναυαγίου της κυβέρνησης. Και εκτιμούν, ίσως, ότι έτσι δεν θα χάσουν, αλλά αντίθετα θα απολαύσουν κέρδη στις επόμενες εκλογές. Τίποτε περισσότερο επί της ουσίας.

Το ΛΑΟΣ και τα άλλα μικρά κόμματα, περιορίζονται σε φραστικές μόνο αντιδράσεις και «πολιτικά τρυκ», αναζητώντας πάντα πολιτική ταυτότητα και αγανακτισμένους ψηφοφόρους.

Στο ίδιο σκηνικό όμως εμφανίζονται δυστυχώς και επιχειρηματίες, κυρίως της μεταποίησης, μεγάλο μέρος των οποίων (έχοντας προφανώς χάσει την ψυχραιμία τους) οδηγείται σε υπερβολές όπως η αναμόχλευση του θέματος της κατάργησης των λεγομένων Δώρων στον ιδιωτικό τομέα.

Άλλες ομάδες επιχειρηματιών, του κλάδου της ναυτιλίας, εγκαταλείπουν (όπως όλα δείχνουν) τα ελληνικά λιμάνια και επιλέγουν σημαίες που τους εξυπηρετούν μιας και δεν βρίσκουν (όπως λένε) συνομιλητές με αποφασιστικότητα, με βαρύτητα και κυρίως με συνέπεια στην Ελλάδα.

Σε δευτερεύοντα ρόλο πλέον αλλά πάντα στην ίδια σκηνή και ο «στρατός κατοχής» των κομματικών συνδικαλιστών όλων των συντεχνιών που έχουν αποδοθεί σε ένα περίεργο «αντάρτικο» για να κερδίσουν χρόνο μέχρι τις εκλογές των Σωματείων τους οπότε και θα αναδιατάξουν τις «δυνάμεις».

Μοναδικοί θεατές στο σκηνικό αυτό είναι μόνο τα θύματα της ανύπαρκτης πολιτικής διαχείρισης του χρέους που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, τους συμβασιούχους του δημοσίου και τους συνταξιούχους. Είναι όλοι αυτοί που σηκώνουν από τις Τράπεζες ό,τι έχουν στην άκρη για μια κακή ώρα και τα βάζουν κάτω από το στρώμα αφού θεωρούν ότι η κακιά ώρα ήρθε ήδη...

Και, όπως πιστεύουν, δεν πρόκειται να φύγει τουλάχιστον στη σημερινή γενιά και ίσως και την επόμενη.
του Γιώργου Κράλογλου

από το capital