Για να υπάρξει συναίνεση, θα πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα

Όλοι αυτοί που θέλουν συναίνεση, αγνοούν ότι η συναίνεση δεν είναι απαραίτητη. Αγνοούν ότι εκ φύσεως, το κοινοβουλευτικό μας σύστημα δεν είναι συνενωτικό και αγνοούν ότι ουδέποτε εκπαιδευτήκαμε στο να συναινούμε. Το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής βγάζει πλειοψηφικές κυβερνήσεις ακόμα και με οριακή διαφορά στις ψήφους. Δεν χρειάζεται η πλειοψηφία. Στην Ελλάδα αποφασίζει η μειοψηφία -ή όπως λέω η κλίκα.

Αποτέλεσμα είναι ότι δεν ξέρουμε να συναινούμε. Δεν το έχουμε ζήσει, δεν μας το έχουν διδάξει, δεν το έχουμε επιδιώξει και ουδέποτε έχουμε προσπαθήσει.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του ελληνικού σύστημα διακυβέρνησης είναι το εξής:
Όλες οι κομματικές παρατάξεις είναι πάντα αντίθετες σε ό,τι λέει η κυβέρνηση; Είναι δυνατόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις να μην έκαναν ποτέ καμιά σωστή πρόταση νόμου; Σύμφωνα με το κοινοβουλευτικό μας σύστημα, είναι δυνατόν. Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση πάντα λέει το αντίθετο. Και ό,τι πρόταση και να υποστηρίζει η αντιπολίτευση, η κυβέρνηση επίσης λέει το αντίθετο.

Το δε παράδοξο της υπόθεσης είναι το εξής:
Ακόμα και όταν μια κυβέρνηση γίνει αντιπολίτευση, θα λέει τις ίδιες χαζομάρες που έλεγε η προηγούμενη αντιπολίτευση. Επίσης, όταν η όποια αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση, θα λέει και θα κάνει ό,τι έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Ακόμα και αν μια κυβέρνηση φέρει προς ψήφιση τον ίδιο ακριβώς νόμο που είχε φέρει η προηγουμένη κυβέρνηση, η τωρινή αντιπολίτευση (που ήταν κυβέρνηση πριν) θα διαφωνήσει, έστω και αν ο νόμος είναι πανομοιότυπος με την αρχική πρόταση που έκανε η ίδια η αντιπολίτευση όταν ήταν στην κυβέρνηση.
Το λαϊκό ρητό του “όλοι ίδιοι είναι”, δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα.

Όπως αντιλαμβάνεστε, το σύστημα είναι μια παιδική χαρά. Όλο το σύστημα είναι φτιαγμένο για να παίρνει τις αποφάσεις η εκάστοτε κλίκα που είναι στην κυβέρνηση. Ουδέποτε υπήρχε και θα υπάρξει συναίνεση σε οποιοδήποτε επίπεδο. Το σύστημα είναι φτιαγμένο για να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

Και αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά ευρωπαϊκό.
Άρα κακώς ζητούν ορισμένοι από τους Έλληνες πολιτικούς συναίνεση, διότι δεν ξέρουμε να συναινούμε και δεν το έχουμε κάνει ποτέ.

Για να αλλάξει αυτή η εικόνα, θα πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα και το πολιτικό μας οργανόγραμμα. Θα πρέπει δηλαδή να αλλάξουμε πολίτευμα.
Το πολίτευμα αυτό θα πρέπει να είναι προεδρικό και θα πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία. Θα πρέπει ο πρόεδρος να εκλέγεται για 4 χρόνια χωρίς καμία εμπιστοσύνη από την Βουλή. Θα πρέπει να υπάρξει ασυμβίβαστο στη σχέση βουλευτή και μέλους της κυβέρνησης.

Πάνω από όλα, θα πρέπει οι κλίκες των κομμάτων να μην έχουν την ευχέρεια να επιλέγουν ποιος θα μπαίνει στο ψηφοδέλτιο. Αυτή η διαδικασία θα πρέπει να είναι το προϊόν μιας προκριματικής διαδικασίας μεταξύ των ενδιαφερόμενων του ιδίου κόμματος. Η κομματική κλίκα δεν θα πρέπει να έχει κανένα λόγο.

Θα πρέπει το νομοθετικό έργο να είναι αποκλειστική αρμοδιότητα της Βουλής και όχι του προέδρου (της κυβέρνησης).

Θα πρέπει το νομοθετικό σώμα να παίρνει στίγμα από οργανωμένες πολιτικές ομάδες (λόμπι) που να πλαισιώνουν τους νομοθέτες να ψηφίσουν υπέρ των συμφερόντων αυτών και θα πρέπει να συζητιούνται αυτές οι προτάσεις σε επιτροπές όπου, άλλες οργανωμένες ομάδες θα μπορούν να εκφράσουν την αντίθετη άποψη.

Θα πρέπει οι πολίτες να εκφράζουν τις απόψεις τους στους βουλευτές της περιφέρειας τους και όχι στο κόμμα. Το κόμμα θα πρέπει να περιοριστεί στο να χαράζει τα ιδεολογικά σύνορα και όχι να αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα των εξελίξεων.

Θα πρέπει ο κάθε βουλευτής να εκφράζει τον εαυτό του και όχι τις απόψεις του κόμματος. Θα πρέπει ο κάθε βουλευτής να μπορεί να ψηφίζει ενάντια σε προτάσεις της κοινοβουλευτικής του ομάδα, χωρίς να στιγματίζεται.

Θα πρέπει να υπάρχει ένα και μόνο ανώτατο δικαστήριο. Δεν μπορεί να υπάρχουν 5 ανώτατα δικαστήρια όπου οι αποφάσεις αυτών ακυρώνουν τις αποφάσεις άλλων ανώτατων δικαστικών αρχών.
Μόνο όταν γίνουν όλα τα παραπάνω (και όχι μόνο) θα υπάρξει συναίνεση σε αυτή τη χώρα. Μόνο όταν θα αποφασίζει η βουλή, χωρίς καμία παρέμβαση από το εκάστοτε κόμμα και τον εκάστοτε πρωθυπουργό θα δούμε δημοκρατία.

Διότι συναίνεση σημαίνει δημοκρατία και η δημοκρατία δεν εξαντλείται κάθε 4 χρόνια στην κάλπη, αλλά είναι μια διαχρονική διαδικασία, όπου πολίτες και νομοθέτες παρεμβαίνουν καθ΄ όλη τη διάρκεια μιας εκλεγμένης αντιπροσωπίας.

Αλλά εμείς δεν ξέρουμε από δημοκρατία και κατ΄ επέκταση δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει συναίνεση. Ίσως και ο ίδιος ο λαός να φοβάται τη δημοκρατία. Διότι δημοκρατία μεταξύ άλλων σημαίνει ανάληψη ευθυνών. Και ανάληψη ευθυνών είναι κάτι που αυτός ο λαός με τίποτα δεν θέλει.

Η κατάληξη είναι ότι για να υπάρξει συναίνεση θα πρέπει να την επιδιώξουμε, διότι το σημερινό πολιτικό πλαίσιο δεν την επιτρέπει. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να αλλάξει το Σύνταγμα και να εκδημοκρατιστεί αυτή η χώρα. Διότι μόνο με ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα μπορείς να πετύχεις συναίνεση.
Και υπό το σημερινό πολιτικό καθεστώς, δημοκρατία, και άρα συναίνεση, δεν μπορεί να υπάρξει.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το Market-talk