Αναδιάρθρωση δεν σημαίνει χρεoκοπία

Γενικά έχω ένα πρόβλημα με τον όρο χρεοκοπία. Αυτός ο όρος υποδηλώνει ότι δεν έχουμε να φάμε, ότι έχει μειωθεί το βιοτικό μας επίπεδο και γενικά ότι θα καταντήσουμε σαν κάποια τριτοκοσμική χώρα.

Για μένα δεν πρέπει να μπλέκουμε τον όρο αναδιάρθρωση με την χρεοκοπία. Είναι άλλο πράγμα να είσαι ταμειακά μη βιώσιμος (όπως είμαστε σήμερα) και άλλο να είσαι χρεοκοπημένος ή να είσαι φτωχός.

Ταμειακά μη βιώσιμοι είμαστε διότι έχουμε υπερδανειστεί, όχι διότι είμαστε φτωχοί. Φτωχοί θα ήμασταν αν είχαμε μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα περί τα 6.000 ευρώ όπως έχουν ορισμένες άλλες χώρες, που όμως, δεν έχουν χρέος και δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα.

Το γεγονός ότι ορισμένες φτωχές χώρες δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα δεν σημαίνει ότι...είναι πλούσιες. Είναι μεν φτωχές, απλά δεν έχουν ταμειακό πρόβλημα.

Το ταμειακό πρόβλημα το δικό μας, έχει τη ρίζα του αφενός στην ανεπάρκεια των πολιτικών που εκλεγούμε και αφετέρου στο ότι οι τραπεζίτες μας δάνειζαν νομίζοντας ότι δανείζουν τη Γερμανία. Είχαν την εντύπωση ότι δεν μπορεί να γίνει αναδιάρθρωση στην Ευρώπη και ότι θα βρεθεί κάποιος μαγικός τρόπος να πάρουν τα λεφτά τους.

Δυστυχώς για μας, μέχρι τώρα επαληθεύονται, διότι μέσω του μηχανισμού της τρόικας παίρνουν πίσω τα λεφτά τους και τους τόκους τους. Επένδυσαν δηλαδή σε ομόλογα υψηλής απόδοσης, χωρίς το ρίσκο. Να επαναλάβω για άλλη μια φορά, ότι αυτό δεν είναι στα πλαίσια των κανόνων της αγοράς.

Υψηλή απόδοση σημαίνει υψηλό ρίσκο και αυτό σημαίνει ότι κατά καιρούς θα τρως και καμία φόλα. Οι της ΕΕ όμως θεωρούν ότι οι τράπεζες (οι μέτοχοι αυτών δηλαδή) πρέπει να μπορούν να τοποθετούνται εκ του ασφαλούς.

Αλλά το γεγονός ότι δεν έχουμε να πληρώσουμε δεν σημαίνει ότι είμαστε φτωχοί και ότι έχουμε πτωχεύσει. Σημάνει απλά ότι δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος που μας δόθηκε, διότι οι τραπεζίτες αγνόησαν τους κανόνες που θα έπρεπε να έχουν ακολουθήσει. Τούτο είναι η δυνατότητα αποπληρωμής με βάση το εισόδημα που έχουμε.

Διότι ακόμα και αν δώσεις ένα μεγάλο δάνειο σε έναν πλούσιο, που είναι πέραν των δυνατοτήτων του, δεν θα το πληρώσει. Όχι διότι είναι φτωχός, άλλα διότι είναι πέραν των εισοδηματικών ικανοτήτων του να εξυπηρετήσει ένα τέτοιο δάνειο.

Έχοντας πει αυτά λοιπόν, δεν μου αρέσει ο όρος πτώχευση που παπαγαλίζουν οι πάντες. Εμείς απλά είμαστε ταμειακά μη βιώσιμοι και όχι φτωχοί. Ναι, έχουμε ξοδέψει πέραν των δυνατοτήτων μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε περιουσιακά στοιχεία. Ναι, έχουμε κατασπαταλήσει τα δάνεια που μας έδωσαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε στο μηδέν.

Υποθέτω ότι γνωρίζετε ποιος είναι ο Donald Trump. Είναι ένα μεγιστάνας που έχει κάνει τα λεφτά του ποντάροντας σε ακίνητα στην Αμερική και κυρίως στην περιοχή της Νέας Υόρκης. Ξέρετε πόσα λεφτά έχουν χάσει οι τράπεζες από αυτόν; Σας πληροφορώ πάρα πολλά.

Μεταξύ άλλων, πτώχευση του casino Taj Mahal (1989), Trump Plaza Hotel (1992), Trump Shuttle (1990) και πολλά άλλα και δεν βάζω μέσα τα διάφορα νομικά προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει. Παρ΄ όλ΄ αυτά, τα περιουσιακά του στοιχεία είναι περίπου $3 δισ. (αν και ο ίδιος λέει πολύ περισσότερα).

Σε κάθε μια από τις αποτυχημένες του προσπάθειες, χρησιμοποίησε το εργαλείο της αναδιάρθρωσης για να τα βγάλει πέρα και σε καμία περίπτωση δεν ενεχυρίασε τις υπόλοιπες δραστηριότητες του.

Χρεοκοπία όμως είναι αυτό που θα πάθουμε, αν, στην προσπάθεια μας να αντεπεξέλθουμε στους πιστωτές μας, πουλήσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε και χρησιμοποιήσουμε το εισόδημα και το ρευστό που έχουμε, προσπαθώντας μάταια να εξυπηρετήσουμε ένα δάνειο, που είναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας, στο όνομα του να έχουμε καθαρό πρόσωπο στην Ευρώπη και στο όνομα του ποιος θα μας δανείζει αύριο.

Θα χρεοκοπήσουμε σίγουρα, όταν θα έχει μαραζώσει τόσο πολύ ο ιδιωτικός τομέας, που δεν θα μπορεί να παράγει το παραμικρό φορολογικό εισόδημα, που είναι και ο αποκλειστικός τροφοδότης της κρατικής μηχανής. Τότε πράγματι θα έχουμε χρεοκοπήσει.

Σήμερα είμαστε απλά ταμειακά μη βιώσιμοι και όχι χρεοκοπημένοι και πάνω από όλα, δεν είμαστε φτωχοί. Φτωχοί όμως θα γίνουμε, αν για άλλη μια φορά, αγνοήσουμε τους κανόνες της αγοράς και του καπιταλιστικού συστήματος.

Αυτός ο κανόνας λέει ότι όταν δανείζεις κάποιον που ξέρεις ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει (και να μη ξέρεις, πρόβλημα σου), τότε σαν πιστωτής είσαι άξιος της τύχης σου, και αξίζεις το 100% της χασούρας που θα πάρεις.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το capital