"Αγανακτισμένοι" ή "οι αγανακτισμένοι";

Πριν από λίγη ώρα μιλούσα με ένα φίλο μου.
-Τι έκανες χθες μετά τη δουλειά; του είπα.
-Πεταχτήκαμε μέχρι το Σύνταγμα να ρίξουμε μια μούτζα και επιστρέψαμε σπίτι. Θα το βάλουμε στο καθημερινό πρόγραμμα λέμε!

Όλες αυτές τις μέρες, ακούμε τις ειδήσεις για την πιο βαθειά πολιτική και απολύτως Α-κομματίκ διεκδίκηση του σύγχρονου Έλληνα, που έχει βάλει σε μεγάλη περισυλλογή τους πολιτικούς. "Κίνημα της κατσαρόλας" το χαρακτήρισαν κάποια γνωστά και μη εξαιρετέα media. Το χαρακτηρισμό έσπευσε να... υιοθετήσει η Αλέκα του ΚΚΕ (!!!). Οι πολιτικοί ανησυχούν γιατί είναι αυθόρμητο, πηγαίο, δεν το έχουν οργανώσει, δεν το ελέγχουν, δεν πολυμιλάνε για αυτό επειδή περιμένουν να δουν που θα κάτσει η μπίλια και -το λέω μετά λόγου γνώσης- ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ.

Λέξη κλειδί ο "αγανακτισμένος". Παρατηρούσα τις διατυπώσεις και τις εντυπώσεις. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά στο άρθρο. Είναι άλλο να λες "οι αγανακτισμένοι πολίτες..." και ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ να λες "αγανακτισμένοι πολίτες κατέλαβαν την πλατεία Συντάγματος".

Οι αγανακτισμένοι είναι ο έξυπνος τρόπος των media (με την ταυτόχρονη εκδήλωση αδυναμίας κωδικοποίησης από τον αγράμματο δημοσιογράφο) να πετύχουν το ποθούμενο: να κάνουν το διαχωρισμό. Να χωρίσουν τους πολίτες στους αγανακτισμένους και τους άλλους.
Όπως έχει συμβεί σιγά σιγά μεταξύ Δημοσίων και Ιδιωτικών, Ελλήνων και Ξένων, Μνημονιακών και Αντί, Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών κλπ.

Ενώ, αν λες, "αγανακτισμένοι πολίτες συναντήθηκαν...", προδίδεται ο χαρακτήρας του αυθόρμητου, του μη ελεγχόμενου, το πηγαίου. Αγανακτισμένοι εξάλλου, είμαστε όλοι.
Το ζήτημα είναι με τι και με ποιον;

από το paralogooo