Η υποκρισία των ειδικών και η παγίδα της #Libya

Μια κρίση εξωτερικής πολιτικής, αληθινή ή φανταστική, είναι ότι πρέπει για να βγουν στην επιφάνεια τα χειρότερα στοιχεία των πολιτικών ηγετών και των ειδικών αναλυτών. Με το που σκάει η κρίση, αρχίζουν οι υποκρισίες και οι αστήρικτες αναλογίες. Μια τέτοια κλασική περίπτωση είναι και η κατασκευασμένη κρίση της Λιβύης. Καμία χώρα δεν έχει ζωτικά συμφέροντα εκεί. Τα τεκταινόμενα στη Λιβύη, ουδόλως επηρεάζουν την υπόλοιπη περιοχή. Και ας μη ξεχνάμε πως υπάρχουν πολύ χειρότερες περιπτώσεις «ανθρωπιστικής φρίκης» και αλλού.

Παρόλα αυτά, οι Αμερικάνοι νεοσυντηρητικοί και φιλελεύθεροι «παρεμβατιστές», έχουν...παγιδέψει έναν ακόμη πρόεδρο, ωθώντας τον σε στρατιωτική δράση. Μόλις αρχίσουν να πέφτουν στο τραπέζι λέξεις όπως «σφαγή», και «γενοκτονία», τα ΜΜΕ τρελαίνονται. Και αρχίζει η κατακραυγή εναντίον της «αδράνειας» του Λευκού Οίκου, κατηγορώντας τον πρόεδρο για τους θανάτους! Η κοινή λογική καταρρέει, και αντικαθίσταται από τη παραφροσύνη.

Ο λόγος που ο Ομπάμα και οι σύμμαχοί του δεν μπορούν να αρθρώσουν έναν σαφή λόγο για την επέμβασή τους στη Λιβύη, ούτε φαίνεται να έχουν κάποιο σαφή στόχο, είναι ότι κανένας τους δεν έχει ζωτικά εθνικά συμφέροντα στη Λιβύη. Όλοι τους όμως έχουν παρασυρθεί από τη κούφια ρητορική.

Το δράμα συνήθως ξεκινά όταν οι πολιτικοί πείθουν τους εαυτούς τους ότι θα πρέπει να δράσουν για το κοινό καλό. Πολλές φορές αγνοούν τους θανάτους, ακόμη κι αν αυτοί φτάσουν τις εκατοντάδες χιλιάδες (βλ. Ρουάντα), ή τα εκατομμύρια (βλ. Κονγκό). Άλλες φορές, με ελάχιστους θανάτους (βλ. Λιβύη), επεμβαίνουν, κυρίως επειδή δεν συμπαθούν τον ένοχο (βλ. Καντάφι).

Η ενστικτώδης αντίδραση όλων αυτών που υποστηρίζουν τις ξένες παρεμβάσεις, είναι να ζητήσουν άμεση δράση μόλις μυρίσουν αίμα. Δεν υπάρχει χρόνος για διαβουλεύσεις, λένε. Δεν μας νοιάζει ποιοι είναι οι επαναστάτες, ούτε το ποιος άλλος θα μας βοηθήσει. «Απλώς δράστε τώρα!».

Η επέμβαση θεωρείται κάτι σαν χάπι που θα θεραπεύσει τον καρκίνο. Όταν προτάθηκε αρχικά, οι αντικαθεστωτικοί προέλαυναν και ο Καντάφι είχε μόλις αρχίσει να αντιδρά. Δεν υπήρχε εξουσιοδότηση του ΟΗΕ ή του Αραβικού Συνδέσμου, και όμως οι παρεμβατιστές φώναζαν για ταχεία δράση.

Κανένας δεν πίστεψε πως η επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων θα γονάτιζε τον Καντάφι. Αυτό που χρειάζονταν ήταν η επίθεση εναντίον των δυνάμεων του. Για αυτό και υπήρξε κλιμάκωση. Αν ο σκοπός ήταν όντως να μη δολοφονεί ο Καντάφι τους αμάχους, τότε μόνο μια πλήρης επίθεση εναντίον του θα ήταν η μόνη λύση.

Οι ειδικοί αναλυτές έσπευσαν να συγκρίνουν τη Λιβύη με τη Βοσνία, το Ιράκ, το Κόσσοβο, ακόμη και τις …Θερμοπύλες. Ξεχνώντας πως το έδαφος, οι κουλτούρες, οι ηγέτες, οι λαοί, και άλλα πολλά στοιχεία, διέφεραν κατά πολύ σε κάθε μια περίπτωση. Η απαγόρευση πτήσεων επάνω από το Κουρδιστάν στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου πέτυχε, η αντίστοιχη πάνω από τη Σιιτική νότια περιοχή του Ιράκ, απέτυχε.

Και εδώ βλέπουμε τώρα την απόλυτη υποκρισία. Θυμόσαστε τη χαρά της Δύσης μόλις ο Αραβικός Σύνδεσμος «ευλόγησε» την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων; Οι ειδικοί αντέδρασαν σαν οι Άραβες να έβαζαν στην άκρη την αλληλεγγύη τους, και να ενώνονταν με τους Δυτικούς στην ανθρωπιστική στρατιωτική δράση. Στη πραγματικότητα, ήθελαν τους Άραβες να δράσουν εκείνοι. Όμως οι Άραβες εξαφανίστηκαν, παραμένοντας μόνο στα λόγια. Η συνεισφορά τους είναι μηδαμινή. Προσφέρουν κάποια όπλα στους αντικαθεστωτικούς, και 4 πολεμικά αεροσκάφη του Κατάρ πετάνε (όσο πιο γρήγορα μπορούν) πάνω από τη Λιβύη. Αυτό είναι όλο.

Και σε περίπτωση που οι παραπλανημένοι Δυτικοί δεν το κατάλαβαν, ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου Amr Moussa το ξεκαθάρισε: Κατηγόρησε τη Δυτική συμμαχία ότι σκοτώνει αμάχους στη διάρκεια των αεροπορικών επιχειρήσεων. Προφανώς, ο Σύνδεσμος πίστευε πως η απαγόρευση πτήσεων θα ήταν κάτι σαν το να πετάς αετό! Χωρίς απώλειες.

Οι πολίτες της Δύσης μπερδεύτηκαν, και ίσως να πίστεψαν ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος ήθελε την επέμβαση για να σταματήσουν οι σκοτωμοί αμάχων από τον Καντάφι. Προφανώς, μόνο κάποιοι Άραβες μπορούν να σκοτώνουν άλλους Άραβες. Αν είναι έτσι όμως, ας πήγαιναν οι Άραβες να υπερασπιστούν τους Λίβυους αμάχους.

Ο Ομπάμα έσφαλλε λέγοντας πως «Ο Καντάφι πρέπει να φύγει». Ίσως να εννοούσε πως θα πρέπει να παραιτηθεί (από μόνος του) ή να ανατραπεί από τους κολλητούς του, αλλά δεν το διευκρίνισε. Στη συνέχεια αργοπόρησε, περιμένοντας την έγκριση του Σ.Α. και του Αραβικού Συνδέσμου, αλλά και τη διευκρίνιση του ποιος θα κάνει τι όσον αφορά στη συμμετοχή της Γαλλίας και της Αγγλίας.

Ο Αμερικανικός λαός θα πρέπει να προσεύχεται, ώστε ο πρόεδρός του να μη μπει περισσότερο στα βαθιά νερά της Λιβύης απ ότι σήμερα. Είναι ένας λάκκος λεόντων, προς τον οποίο τον σέρνουν οι υποκρισίες και τα μεγάλα λόγια των παγκόσμιων ηγετών, και των ειδικών επί της εξωτερικής πολιτικής.

από το antinews