Ουκ αν λάβετε παρά του μη έχοντος…

Το κράτος πολλοί αγάπησαν, την πείνα ουδείς...
Είμαι περίεργος στο τι είναι ακριβώς αυτό που ελπίζει κάποιος που θέλει το 2011 να μονιμοποιηθεί στο ελληνικό δημόσιο όπως π.χ. οι χιλιάδες συμβασιούχοι που πανηγύριζαν χθες με την απόφαση του Αρείου Πάγου...

Διάβασα κάπου πως οι δικαιωθέντες άνοιγαν σαμπάνιες για να πανηγυρίσουν την απόφαση. Μακάρι να έχουν δίκιο, αλλά...

Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την απόγνωση της ανεργίας αλλά έχω την πεποίθηση πως αν υπάρχει κάπου ελπίδα να αποφύγει κάποιος τα χειρότερα της ελληνικής χρεοκοπίας, αυτό είναι όσο γίνεται πιο μακριά από το ελληνικό δημόσιο...

Το ελληνικό δημόσιο δεν τρίζει, πλέον έχει παραλύσει με...την βουβαμάρα που προηγείται πριν μια κατάρρευση. Καμιά 50αριά χιλιάδες κωδικοί στον παρανομαστή δεν θα αλλάξουν τραγικά τα πράγματα καθώς ο αριθμητής του κλάσματος τείνει στο μηδέν...

Από τη στιγμή που η Ελλάδα πέρυσι βρέθηκε εκτός αγορών υπήρξε μια ελπίδα να οργανωθεί ένας γιγαντιαίος μετασχηματισμός που θα μετέφερε τους εναπομείναντες πόρους στον ιδιωτικό τομέα, η ανάσταση του οποίου θα μπορούσε να αντιστρέψει την κατάσταση.

Αντί αυτού η κυβέρνηση πέρυσι επέλεξε τον αργό θάνατο. Ήτοι, την αύξηση των φόρων στον ιδιωτικό τομέα και τη διατήρηση των αριθμού των εργαζομένων αλώβητο...

Το σημερινό αδιέξοδο ήταν μοιραίο...
Ως γνωστόν το 45% του τίποτα είναι τίποτα. Αν πέρυσι είχε φέρει ένα φορολογικό νόμο τεσσάρων σελίδων με οικουμενική δέσμευση πως δεν θα αλλάξει για τα επόμενα δέκα χρόνια και ένα χαμηλό γενικό φορολογικό συντελεστή για επιχειρήσεις και ιδιώτες, αν δεν είχαμε ήδη τα πρώτα δείγμα ανάταξης θα τα είχαμε πριν το τέλος του έτους...

Επέλεξε όμως αύξηση των φόρων για τους απέξω και μονιμότητα για τους από μέσα.

Τώρα καθόμαστε και ανταλλάσουμε βλέμματα απόγνωσης όντες σε ελεύθερη πτώση. Το πλοίο δεν μπάζει απλώς νερά. Αυτό το κάνει χρόνια τώρα. Πέρυσι με τη χρεοκοπία πήρε κλίση και τώρα βυθίζεται...

Η ιστορία των συμβασιούχων μου θυμίζει ναυαγούς σε βραχονησίδα που πανηγυρίζουν επειδή τους επιτρέπουν να επιβιβαστούν στο πλοίο που βυθίζεται.

Το ίδιο συμβαίνει και με όσους πρόλαβαν να συνταξιοδοτηθούν πριν τις αλλαγές. Νομίζοντας πως αν κατοχυρώσουν την συνταξιοδότηση έχουν εξασφαλίσει το μέλλον.

Κατά τη γνώμη μου οι οριζόντιες μειώσεις δεν βγάζουν πουθενά. Είναι θέμα χρόνου σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, το κράτος να ενοποιήσει όλα τα ταμεία σε ένα και να αναλάβει απευθείας την πληρωμή μιας εθνικής σύνταξης μικρότερης από τη βασική σύνταξη του ΙΚΑ σήμερα. Αυτό για όσους είναι άνω των 60 φυσικά...

Προχθές έλαβα μια επιστολή μιας φίλης αναγνώστριας που με ευχαριστούσε. Πριν τέσσερα χρόνια με είχε ρωτήσει να εκτιμήσω την ιδέα της, να γεννήσει τρίτο παιδί για να βγει σε σύνταξη στα 42 της χρόνια τότε. Έτσι, προέβλεπε το καθεστώς στη ΔΕΚΟ που εργαζόταν τότε.

Φυσικά η άποψή μου ήταν πως δεν υπάρχουν χρήματα στο μέλλον για συντάξεις και πως το πιο πιθανό είναι η γενιά μας να αναγκαστεί να τα βγάλει πέρα με ένα εθνικό επίδομα 300-400 ευρώ και ό,τι άλλο κουμάντο έχει κάνει ο καθένας ατομικά...

Τότε της είχαν φανεί παράλογα αυτά, αλλά προχθές μου έστειλε πάλι ηλεκτρονική επιστολή να μου το υπενθυμίσει και να γράψει πόσο τυχερή νιώθει που δεν έκανε τελικά τρίτο παιδί και συνεχίζει να δουλεύει...
γράφει ο Κ. Στούπας

από το capital