“Στα πλούτη και στη φτώχεια...”

Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Να σταθείς στην ουρά για συσσίτιο με ένα κατσαρόλι στο χέρι, να κοιμηθείς πάνω σε χαρτόνι άνεργος για 18 μήνες, το σπίτι χαμένο στον πλειστηριασμό από απλήρωτες δόσεις κι ύστερα να μπεις στο σωρό κάτω από το βασιλικό μπαλκόνι και να ζητωκραυγάσεις αυτούς που σε κατάντησαν έτσι.

Μπορείς να κάνεις πως δεν ξέρεις, πως δεν κατάλαβες ποτέ πως η αποικιοκρατία μεταμορφώθηκε σε λαμπερό καπιταλισμό, πως δεν έχεις ιδέα πως το κοκαλιασμένο χεράκι του παιδιού της Αφρικής και αύριο του δικού σου παιδιού κάπου συναντιέται με την ανεξήγητη αλλά δεδομένη χλιδή που ζουν κάποιοι επειδή "έτσι είναι τα πράγματα", επειδή το λέει δήθεν η παράδοση, κι ας μην μπορείς να εξηγήσεις τι προσφέρουν και τι αφαιρούν όλοι αυτοί και το πρότυπό τους απ' τη δική σου ζωή.

Να χαμογελάσεις βλέποντας το παιδί σου με μια ψεύτικη τιάρα να...
ονειρεύεται πριγκιπικούς έρωτες έξω από το άθλιο τροχόσπιτο.

Μπορείς να κάνεις πως δεν άκουσες, δεν είδες ποιοι ήταν οι καλεσμένοι τους σε αυτό τον "υπέροχο" γάμο, πως δεν πήρες είδηση πως όλοι αυτοί που βύθισαν τον πλανήτη στη φτώχεια τα τελευταία χρόνια ήταν εκεί αν είχαν φροντίσει να έχουν αγοράσει ένα τίτλο κόμη, δούκα και δε συμμαζεύεται.

Κι ύστερα να βυθιστείς στο λήθαργό σου μπροστά στην οθόνη και να φανταστείς πως είσαι κι εσύ εκεί ανάμεσα σε όλους αυτούς τους σπουδαίους "ανθρώπους".
Να κλείσεις τα μάτια, να ακούσεις τους υπέροχους ύμνους μέσα στο Αβαείο και τους πρίγκιπες να ορκίζονται πίστη σαν απλοί θνητοί.
"Στα πλούτη και στη φτώχεια..."

Μπορείς εσύ, ένα τίποτα, να είσαι παρών όπως πάντα στα κοσμοϊστορικά γεγονότα, της ζωής των άλλων...

γράφει ο Γ. Σαρρής