Μη διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί... δεν έχει "δράκο"

Μη με διαβάσετε σήμερα. Το κείμενο αυτό δεν έχει «κρίση», δεν έχει «spreads», «μειώσεις», «Siemens», ούτε έναν Πάγκαλο ή έστω έναν Στρος Καν, κάτι σοβαρό, επίκαιρο. ή μάλλον πρόσκαιρο.

Μη διαβάσετε αυτό το κείμενο. Μη δώσετε σημασία. Γιατί έτσι κι αλλιώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που δίνουν σημασία στα παιδιά. Δεν έχω τα κέφια μου όταν συνειδητοποιώ πως δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να φτιάξουμε τηλεοπτικές εκπομπές για παιδιά.

Γιατί η Ελλάδα – έχει κι αυτό το προνόμιο- είναι η...μοναδική χώρα παγκοσμίως που δεν διαθέτει εγχώρια τηλεοπτικά προγράμματα για τα παιδιά. Πώς τα καταφέραμε; Εεεε;;; Γιατί να ασχοληθούμε με τα παιδιά; Τι θα μας προσφέρει; Τι θα κερδίσουμε; Εδώ έχουμε άλλα θέματα – πάντοτε, μα πάντοτε έχουμε άλλα θέματα.

Η ιδιωτική τηλεόραση εγκλωβίστηκε σε νόμους που φτιάχτηκαν, με καλές προθέσεις, για να προστατέψουν τους ανηλίκους απ’ τον διαφημιστικό βομβαρδισμό, αλλά γύρισαν μπούμερανγκ εξαφανίζοντας τις παιδικές ζώνες. Η δημόσια τηλεόραση αντιθέτως – που δεν είχε διαφημιστικά κολλήματα – έφτασε κάποτε στο σημείο να περηφανεύεται (??????#$$$%??) πως έχει τη μοναδική παιδική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση.

Όμως τα προγράμματα για παιδιά ποτέ δεν προσφέρονταν για παραγοντισμό, εξυπηρετήσεις και καλές δημόσιες σχέσεις. Για να ασχοληθείς με τα παιδιά πρέπει να έχεις όραμα για την τηλεόραση (όραμα; Πήγα να ξεχάσω αυτή τη λέξη.)

Μη διαβάσετε αυτό το κείμενο. Απλώς ρωτήστε, τον Παραμυθά Νίκο Πιλάβιο, πώς τα κατάφερνε και το γραφείο του- όταν υπήρξε επικεφαλής του παιδικού τμήματος – ήταν το πιο ζωντανό της ΕΡΤ, με ατελείωτες ώρες brainstorming και αμέτρητες ιδέες για τα παιδιά.

Ρωτήστε τον Φαίδωνα και την Ήβη Σοφιανού πώς δημιουργούσαν τα αριστουργήματά τους: Τη «Φρουτοπία» (με τον ιδιοφυή – και όχι ακόμα super star- Ευγένιο Τριβιζά, με τις φωνές της Άννας Παναγιωτοπούλου, του Δημήτρη Πιατά, του Δάνη Κατρανίδη και τόσων άλλων εξαιρετικών ηθοποιών) και «του Κουτιού τα Παραμύθια», (που σήμερα όλοι οι 30άρηδες τραγουδάμε με την ίδια χαρά τη μουσική των τίτλων αρχής και λατρεύουμε τον ατίθασο Ρούχλα / Παύλο Κοντογιαννίδη και τον γλυκύτατο Σεβαστιανό/ Παύλο Χαϊκάλη).

Ρωτήστε τον Γιάννη Ζουγανέλη (εδώ, γειτονάκι είναι, στο aixmi) πώς έκανε εκπομπή για παιδιά προσχολικής ηλικίας, με τη Χρύσα Σπηλιώτη και την Αννέτα Παπαθανασίου, και πώς ψυχαγωγούσε καθημερινά την πιτσιρικαρία με την κιθάρα του και τους ξεθέωνε τραγουδιστά στο «Γύρω γύρω Όλοι».

Ρωτήστε και την Έλενα Ακρίτα (εδώ παρέα στο aixmi, μοιράζεται τα υπέροχα κείμενά της) να σας πει πώς έκανε μια από τις πιο ιδιαίτερες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, όταν κάλεσε στα «Κυριακάτικα» την Βίκυ Μοσχολιού και την Δήμητρα Γαλάνη να τραγουδήσουν ζωντανά στο στούντιο έχοντας για συντροφιά την Ροζαλία και τον Τιμολέοντα (τις αγαπημένες κούκλες των παιδιών εκείνης της εποχής).

Μάλλον το έκανε για να τρέχουμε σήμερα σαν τρελοί στο youtube και να βλέπουμε μέσα από ένα ταλαιπωρημένο ασπρόμαυρο VHS απόσπασμα πώς μπορεί κανείς να φτιάξει καλή τηλεόραση.

Μη διαβάσετε αυτό το κείμενο. Γιατί λέει κάτι τρελό (δηλαδή, ίσως και αυτονόητο). Δεν έχει λόγο ύπαρξης η δημόσια τηλεόραση χωρίς παιδικές ζώνες. Από το πρωί – για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας- μέχρι το μεσημέρι που επιστρέφουν οι μικροί μαθητές στο σπίτι. Και από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα για όσα παιδιά ξεκουράζονται ρίχνοντας ματιές στην τηλεόραση (και σήμερα βλέπουν εκπομπές που δεν είναι φτιαγμένες για εκείνα. Σχεδόν δεν είναι φτιαγμένες ούτε για μας).

Ζώνες με πρόγραμμα ελληνικό (με ενέσεις αυστηρά επιλεγμένων cartoon/family programs από το εξωτερικό), με παιδιά, παρουσιαστές και ήρωες που μιλούν στη γλώσσα μας, φρέσκο πρόγραμμα, ζωντανό, κεφάτο, χρωματιστό, με παραμύθια, κούκλες, μυθοπλασία, καινούριες ιδέες και μουσική. Δεν είναι θέμα χρημάτων. Είναι ξεκάθαρα θέμα προτεραιοτήτων.

Μη διαβάσετε αυτό το κείμενο. Απλώς μιλήστε με γονείς. Γιατί δεν είναι εύκολο να είσαι γονιός. Από τη στιγμή που φέρνεις ένα πλάσμα στον κόσμο, δεν είσαι ποτέ πια μόνος. Κάθε σου σκέψη, κάθε σου ανάσα έχει ένα υστερόγραφο με το όνομα του παιδιού σου.

Ρωτήστε αυτούς τους νέους γονείς, που κυνηγημένοι από τους άσχημους καιρούς, επιστρέφουν νοερά στην θαλπωρή των παιδικών τους χρόνων και των αγαπημένων τους ηρώων και συνειδητοποιούν με τρόμο πως τα δικά τους παιδιά δεν θα έχουν αυτή τη ζεστασιά, δε θα έχουν να θυμηθούν το «Κάπου Κάπως Κάποτε», τον μετεωρολόγο Φώντα Λαδοπρακόπουλο, το «Disney Club», «Το Μυστικό της Βαγίας», το «Άμπε Μπα Μπλομ», «Το Στούντιο Φούσκοι». Και ψάχνουν απεγνωσμένα σε dvd και ιστοσελίδες, να βρουν κάτι να θυμίζει παραμύθι, κάτι να θυμίζει παιδί.

Μη διαβάσετε αυτό το κείμενο. Γιατί κάνω περίεργες σκέψεις, μαγικές εικόνες, ξεφεύγει το μυαλό μου: Χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους, σε πλατείες, βεράντες και αυλές. Και αυτή τη φορά είμαστε όλοι αγκαλιασμένοι. Όλοι μας! Τα παιδιά από δίπλα μας, χαμογελαστά, κρατώντας μπαλόνια. Κι ένα μελωδικό σύνθημα ν’ αντηχεί στην πόλη. Ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει:

«ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΜΟΝΟ ΜΙΑ, Η ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΗ ΦΡΟΥΤΟΠΙΑ.»

ΥΓ. Ευχαριστώ προσωπικά κάθε άνθρωπο που δούλεψε, έστω και μία ώρα, για κάποιο από τα παιδικά προγράμματα. Αυτά που με συντρόφεψαν κάποτε ως παιδί. Και με παρηγορούν και σήμερα, όταν όλα μοιάζουν μαύρα.

του Πέτρου Κουμπλή στο aixmi