Ανασκόπηση…

Κόμματα, παρατάξεις και πρόσωπα με την «ιδεολογία» και την πρακτική τους. Τα ζυγιάζεις μέσα από συλλογικές συμπεριφορές, τα γνωρίζεις απ’ τη στάση τους σε κρίσιμες ώρες, σταμπάρεις πρόσωπα. Αν, λοιπόν, στην καίρια στιγμή, τα γνώρισες και τα μελέτησες, δεν χρειάζεται να προσέξεις την μετάνοια τους με τις εικονικές… τούμπες.

Πολλά της (νεο)εθνικοφροσύνης παλικάρια νιώθουν δικαιωμένα. Γιατί;...
Γιατί ήρθαν και παρήλθαν αντίπαλοι με σοσιαλιστική συνείδηση, άλλοι απλά με την ταμπελίτσα στο πέτο και ανάμεσά τους κάποιοι πλουτήσαντες «σοσιαλιστές». Έδιωξε ο λαός τη δεξιά, αγκάλιασε τη (μεγάλη) αλλαγή του Ανδρέα, είδε τον Ήλιο της δημοκρατίας να μεσουρανεί και τους βιομηχάνους να διαμαρτύρονται κι ένιωσε δικαιωμένος. Γιατί γέλασε κι ο φτωχός.
Ωστόσο, ξένοι και ντόπιοι, ορατοί απ «έξω» και ύπουλοι από «μέσα» το’ στρωσαν για την εξαλλαγή.

Κινδυνολόγοι…αντιμαρξιστές και «συνδαιτυμόνες» μυστικών δείπνων κατάφεραν να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ στην ατραπό του «εκσυγχρονισμού», αμφίδρομο ιδεολογικά και με τα παλικάρια του να λοξοκοιτάζουν ευρωπαϊκά πακέτα και… ελβετικές τράπεζες.

Να ξαναπάμε στην πρακτική των πρακτικών της Ν.Δ., που ήρθαν χαρμάνηδες για εξουσία. Την κατείχαν για 150 χρόνια, τη συντήρησαν δια πυρός και σιδήρου, τη στήριξαν με παρακράτος ασφαλιτών, την εμπιστεύθηκαν σε «διαφωτιστές» (τύπου Γιοσμά), για να τη χάσουν, γριά και παραμορφωμένη, όταν ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες.

Και πέρασαν απ’ τις καρέκλες της εξουσίας Σημίτηδες με Άκηδες και παρατρεχάμενους που έκαναν το ΠΑΣΟΚ με ΠΑΣΟΚ να μη μοιάζει. Μητσοτάκηδες με «παρελθόν» και την επιμονή τους να ξεπουληθούν ΑΓΕΤ, ΟΤΕ…. Μας «κυβέρνησαν» φτωχοί που φύγαν’ πλούσιοι και τώρα ροκανίζουν τον… ιδρώτα τους ανενόχλητοι, ελεύθεροι και ατιμώρητοι.

Αυτοί, λοιπόν, αυτά κι εμείς, φέραμε τους ξένους. Φανερά και χωρίς «Δεκεμβριανά» και εμφυλίους. Με την πολιτική (αναίμακτος πόλεμος) μας και τη δικιά τους. Με δικτατορία «εισαγόμενη» χωρίς ημερομηνία λήξης και με τη «βόμβα» των ξένων κάτω απ’ τη μύτη μας. Σε μιαν Ευρώπη αδιάφορη για τα ήθη, τη γλώσσα και τις παραδόσεις μας. Όσο για την Ιστορία μας, δεν θέλουν να τη θυμόμαστε, για να μην τους τη… θυμίζουμε.
του Θανάση Νικολαΐδη